дзел, палі поле , дик, можа, у такім разі не треба було и кранаць Сацияльна-побитави ўклад іх жицця? Можа, варта було Цалко даверицца законам евалюциі?
Нє, такий пазіциі І. Мележа НЕ притримліваўся. Ен виступіў у «Палескай хроніци» як прихільнік перагляду зямельнай праблєми и лічиў таке завдання наспелай. Ен разумеў, што яна несла ў сабе незлічоную безліч складанасцяў и патрабавала вирашення на гуманнай Аснова. Пісьменнік нібита НЕ супраць калективізациі и абагулення аднаасобніцкіх гаспадарак, и ў тій жа годину яго Мастацкая думка Бунтуючи и пратестуе супраць аднамерна-схематичнага, сілавога падиходу да гета тонкай, складанай палітичнай, еканамічнай и Сацияльна-псіхалагічнай з Яви.
У тієї драматични момант, калі вяскови активіст Міканор Адда распарадженне сілай адабраць пекло Васіля Дзятла Зямля и адвесці яе пад агульнае каристанне, Васіль, упяўшися «лапцямі ў демілітаризувати», голасна, каб чула ўсе наваколле, кричиць: «Не пайду! Чи не аддам! Не дам!!. Чи не Пушчу! »[11, 6, с. 357]. I у гети годину пісьменнік больш усе-Такі на баку Васіля, чим Міканора, хоць пеўную праўду ў імкненні да новаго признае и за апошнім. Пасли гетага гучнага и роспачнага Васілевага «Не пушчу!» I. Мележа паставіў аж вки клічнікі, падкресліваючи критим самим, што зямля и сапраўди для героя «даражей за ўсе, за самогу сябе». Вось у такія моманти, як винікае з тексту и падтексту твора, Якраз и НЕ перашкодзіла б таму ж Міканору и некатора іншим, больш важливим и ўпливовим асобі, припиніцца, сур езна задумацца и ўважліва, цярпліва вислухаць таго, каго нібита треба було толькі вучиць, павучаць ди перавихоўваць.
І. Мележа застаўся вірним Мастацкай и гістаричнай праўдзе, паказваючи ў сваіх Раманов «Людзі на балоце», «Подих навальніци», «Завеі, Сніжані» надзелених уладай людзей, якія ўмелі вислухаць Чалавек и дапамагчи яму. Гетую важливу и адказную чалавекалюбную місію аўтар усклаў на такіх герояў, як старшиня валвиканкама, а потим гарвиканкама І. Анісімавіч Апейка и реальная гістаричная асобі - старшиня ЦВК и РНК УРСР Аляксандр Ригоравіч Чарвякоў, хоць годинах пісьменнік у некатора сваіх аценках відавочна завишаў іх чалавечую и грамадзянскую сутнасць.
характар ??и гетих герояў пісьменнік таксамо розкривання ў різни Сацияльна-псіхалагічних аспектах, хоць зноў-Такі галоўним аценачним критерием у вияўленні и визначенні іх духоўнай и палітичнай сутнасці з яўляецца сама міра глибіні, унутранай падрихтаванасці да свойого партийнага абавязку и якасная міра іх любові да тих, каго яни ўпаўнаважани далучиць да нових, нязвиклих формаў жицця.
І. Мележа, як ми ўжо гаварилі, Малю и розкривання знешні и ўнутрани партрет сялянскага хлопця Васіля Дзятла з вялікай сімпатияй и павагай у дерло Чарга таму, што тієї да самазабицця любіць палю Палоскі зямлі, працуе з радасцю, з акриленай и нязмушанай ахвотай, Без ніякай принукі. У гетага героя як Чалавек есць шераг даволі сур езних недахопаў, альо галоўная псіхалагічная дамінанта яго характар ??- любоў да зямлі. I вияўляецца яна ў Васіля на вельмі високім емацийним узроўні любові-страсці, якая грунтуецца на живатворнай жиццевай енергіі, праўдзе, здарова льно Сенсит.
Такім чинам, на мнение I. Мележа, менавіта такія палешукі, як Васіль Дзяцел, Апейка, Чарвякоў, и з яўляюцца сапраўднимі «ўтварицелямі самогу прагресу» [11, 6, с. 359] І, паводле законаў логікі жицця, пав...
