м папяредняй" (6; 104). Альо гети тезіс СћмоСћная. У речаіснасці, причинай, якаючи звязвае 2 паслядоСћния іншкарнаціі, можа Биць апісаная як у детерміністській, так и валюнтарисцка ментальнасці. Адна працягу викладае теорию, биццам вибар ціла для перасялення адбиваецца аСћтаматична и Сћ адпаведнасці з якасцю мінулим жицці. Хаатични жицце прадугледжвае перасяленне души Сћ ціла живели. Менавіта тієї, чие звичкі Сћ найбольшай Ступені суадносяцца з звичкамі, якімі злоСћживаСћ "папяредні індивід". Іншая працягу, наадварот, сцвярджае, што існуе свабодни вибар ціла душею як раз падчас новаго перамяшчення. З вученне аб перасяленні душ винікалі суровия папяреджання аб пакаянні. Куди б НЕ звярнуСћ уваг вічна перапалохани індус, и на гетим и Сћ іншим Свеце яго Чака сувора кара. Кожнае живое істота Чака звальненне. Для індуса яго НЕ існавала. Надав смерць НЕ гарантавала збавення пекло пакут. Як наслідок, самагубства рабілася Надав релігійним справай. p align="justify"> Нудзячися па кожнай істотай Сћ часіну смерці, Чалавек, згодна з старажитнай містичнай традициі, можа Сћвасобіцца Сћ Наступний жицця Сћ інши вобразе. Разумова зліваючися з бясконца дарагі істотй у момант зямной смерці, яна па законах шматразових адрадження становіцца падобнай з каханай. Альо гета толькі Сћзмацняе трагічную пліч бицця. p align="justify"> Так, у індийскім светаСћсприманні зямной и замагільни світло падзелени, альо перавага даецца НЕ жицця, а смерці. p align="justify"> У кабалістичния традициі габреі развівалі вученне аб перасяленні душ. У вуснай перадачи релігійних запаведзяСћ гаворка ішла пра тое, што душа Адама перайшла Сћ Давіда, а затим "натхняецца" у Месіі, а менавіта Сћ пасланца Гасподняга. Душа можа приняць цялесную абалонку живели, ператварицца Сћ лісце дреСћ и Надав камяні. Плиг гетим у старажитнаяСћрейскай традициі Чалавек трактуецца НЕ толькі як натуральна, альо І як звишнатуральнае істота, якое знаходзіцца Сћ живим кантакце з Богам. Узнікае и нова інтерпретация смерці. Юдеі суцяшалі сябе Чака царства Свабода и справядлівасці, якому павінна прийсці чалавецтва. p align="justify"> У старажитнакітайскай свядомасці факт смерці аценьваСћся як Нешта, што НЕ травні глибокага битавога значення. Інакш Кажучи, калі Чалавек памірае, ніякай трагедиі Сћ гетим няма. Яна Сћгета роСћна застаецца Сћ живих, альо Сћжо як памерла. Тут гетак жа, як там. Мертві сиходзіць пекло живих СћмоСћна, у нейкім абмежаваним Сенсит. Ен нас не пакідае. Світло увесь заселені "живимі мерцвякамі". Яни перайшлі Сћ інши стан, альо НЕ адишлі Сћ інши світло. Вось чаму Сћ гета культури сімволіка насіла зямной характар. p align="justify"> Чи не падзялялі зямной и тагасветни мір и егіпцяне. Альо яни, хутчей, падкреслівалі падабенства замагільнага світла з гетим - там, як и тут. Смерць лічилася прелюдияй да замагільнага жицця. Егіпцяне покладали надзо на нятленнае ціла таго Чалавек, Улада якога була непарушнай плиг жицці. Цялеснасць, па іх прадстаСћленні, заставали нязменнай. p ali...
