м, рашучим висловивши на тварюк яни пачалі пераварочваць Дагар нагамі Сћсе дзежкі, кубелкі, скідаць з цвікоСћ трант; разграблі нагамі купу бульби Сћ сенцах, з грукатам адкінулі преч вечка куфру и Сћмомант перавярнулі там усе. Пятрок сцяСћся ля шула, ен маСћчаСћ, бо Сћ яго НЕ питаліся нічога. Ен пазіраСћ толькі, як даСћгалигі німець зласліва варочае Сћсе Сћ істопци: каши, адсоСћвае Кадзі з канаплей, рассоСћвае спрес чигуни. ПадскочиСћши да Сцепаніди, Кален перамацаСћ яе сеннічок на Сћслоне. У акенца Пятрок бачиСћ, як некалькі салдат узлезлі на Снап Сћ паветци и таксамо пароліся там, ботамі таСћкучи яго хлібних запасів, скідваючи некатория Снап на зямля Сћ вароти; [3, c. 220] и вачамі Сцепаніди: Сцепаніда сама не відала, як перажила тую гадзіну ранки, калі німці треслі сядзібу, пераварочвалі набитак. Тое, што ноччу яе Ніхто з іх НЕ бачиСћ, було пеСћна Сћжо, альо пекло гетага НЕ рабілася лягчей, думайте рознае. ЗноСћ жа вінтоСћка прапало менавіта тут, на Хутарі, и таго, мусіць, було даволі, каб Жорсткий пакараць ягоних гаспадароСћ. (...) Сцепаніда Сћсе думала: а Раптена хто з іх пазнае ці здагадаецца, што менавіта яна Сћзяла вінтоСћку? [3, c. 227]
. АСћтар прибягае да вельмі цікавага приему: викаристоСћвае виклічнікі Сћ тексце, што НЕ аформлени як проста мова. Яни з яСћляюцца ніби нябачнай мяжой паміж словамі аСћтара и думкамі галоСћних герояСћ.
Пятрок накуриСћся Сћволю, адкашляСћся - мусіць, треба було Брацці за впоралися. Ага, найперш пасипаць чаго-небудзь курям, и ен, знайшоСћши на кадцого старі драСћляни гарнец, зачерпнуСћ ім у крайнім засіки ячмінних адходаСћ, виніс з сянец. p align="justify"> Нарешце праз якіх хвілін пяць яна (Сцепаніда) зірнула Сћ вядро и сцялася яшче болів: тое поСћнілася Сћжо да берагоСћ. Ах ти, дурна БабоСћка, нашто ти аддаеш ім! Альо мусіш аддаць, БабоСћка таксамо баялася, баяСћся Пятрок, падкручания ногі якога Сћ суконних, залаплених на Кален штанях дробненька падригвалі, калі ен з натугай утримліваСћ Карів! p align="justify"> Толькі цяпер да яе свядомасці дайшло, што заехалі німці сюди не так сабе, а кватараваць, як сказаСћ настаСћнік, и питаюцца пра малако, - хай яни падавяцца ім - їй не Шкадов було Малака ..
. Унутрани голас Петрака и Сцепаніди перадаецца двума спосабамі:
а) па класічних правілах афармлення Простан мови: словами героя , - словом аСћтара.
Можа, нап юцца и паедуць далей , - падумала яна неСћприцям ціхенька паСћтараючи: Дістатися малачко, діставшись .
Яек! - сказала яна сама сабе.
Што цяпер будз заСћтра? - ніби Сћ гарачци калоцячися Сћсім целам, дума...
