ак Маритен казаСћ, што каштоСћнасць дзеяння визначаецца яго Мета. Значиць, асновай маралі І, адпаведна, Мета чалавечай дзейнасці есць вічної и нязменния каштоСћнасці звишнатуральнага бицця, якое валодае абсалютно ДАбро и дасканаласцю. У філасофіі неатамізму існуе падзел на льно и натуральні закони, якія визначаюць норми паводзінаСћ людзей у грамадстве. Натуральні закон адносіцца да індивіда, гети закон усталявани Богам для створанага світлу. Усе дзеянні Чалавек, скіравания на задавальненне патребаСћ, забяспечваючих материяльнае існаванне Чалавек, що не супяречаць натуральнаму закону, альо падобния дзеянні могуць супяречиць законом маральнаму. Льно закон адносіцца толькі да асобі и визначае критериі маральнага бицця, адлюстроСћвае абсалютно критерий аценкі дзейнасці Сћсіх живих істотаСћ (воля Бога, Боскі закон) [9, 85,91-94]. Такім чинам, Чалавек як асобі, у адрозненні пекло інших стваренняСћ, можа адступаць пекло натуральнага Закон і виходзіць за межи бицця, якое абмяжоСћвае Чалавек як материяльную істоту. Чалавек як асобі НЕ залежиць пекло льно критерияСћ грамадства, якія заснавани на натуральним законі, грамадства НЕ можа визначаць критериі льно паводзінаСћ асобі. Такія критериі могуць визначацца, на мнение Ж. Маритена, толькі вечнимі и абсалютнимі релігійнимі каштоСћнасцямі, незалежнимі пекло умоСћ материяльнага и грамадскага існавання Чалавек. Світло льно каштоСћнасцяСћ - гета вобласць аСћтаномная, непадзельная и самадастатковая [9, 92-94,101]. У такім ракурсі, мараль дамінуе над еканомікай, палітикай, технікай и іншимі сферамі практичних , навукових ведаСћ, якія есць толькі сродкі дасягнення Чалавек мети жицця. А сацияльния праблєми - галоСћним чинам праблєми маральния и релігійния [9, 95-96]. ПрапаноСћвае Жак Маритен и вариянт вирашення такіх праблемаСћ. Вийсце ен бачиць у інтегральним гуманізме. Каб дакладна визначиць Сенсит гетага паняцця, неабходна разгледзіць прапанавани Маритенам падзел гістори еСћрапейскай культури паводле евалюциі гуманістичнай свядомасці.
Зарадженне гуманістичнай свядомасці пача яшче з Античнасці, альо толькі хрисціянскі гуманізм Сяреднявечча, з яго теацентричним и сакральним характар, ствариСћ перадумови Сћсебаковага развіцця асобі. У годину пасли Ренесансу адбиСћся кризіс гуманізму з-за розладу между ТВОРЧА чалавечим пачаткам І світла хрисціянскіх каштоСћнасцяСћ. Дерло етап кризіса (XVI-XVIII стст.) Характерни распаСћсюджваннем атеізму, барацьбой навукі и релігіі. У Аснова гуманізму таго годині палягае антрапацентричная канцепция культури, г.зн. абвяшчаецца замкненасць чалавечай природи Сћ самої сябе и яе самадастатковасць. Замести таго, каб звязваць развіцце гуманнасці и розума Чалавек з евангельскай традицияй, адбиваецца Спроба пакласціся толькі на рациянальнасць и адвергнуць усьо іррациянальнае и звишнатуральнае [11, 26]. Аднако Ж. Маритен з гет...