ихаванци релігійния пачуцці. Гета, аднако, не було прикметна: Аляксандр I хадзіСћ у царкву, виконваСћ царкоСћния абради, казаСћ и пісаСћ годинах пра Промисел, пра Божага и толькі. Адним з наступстваСћ Вайни 1812 року був абудженне Сћ свецкім грамадстве релігійнасці на змена павярхоСћнаму материялізьме і "вольтеріанством" інший палового XVIII стагоддзя. Аляксандр I таксамо стаСћ шукаць у релігіі падтримку и суцяшенне. p align="justify"> З літа 1812 ен стаСћ Штодн читаць Біблію, годинах разам з імператрицай; медаль, вибіти Сћ памяць 12. року, крейди надпіс: "не нам, не нам, а імю Твайму". Зарок, дадзени Аляксандр I вибудаваць Сћ Масквє храм Христя Збавіцеля, широкае гасціннасць, аказани васпанам ангельскай біблейскага грамадству, некалькі ранєй зносіни з масонамі: вось першия паказчикі новаго настрою Аляксандра I.
Спачатку релігійнае настрій яшче Сћживаліся з ліберальнимі ідеямі, альо Аляксандр I Сћжо здаецца, што ен - Прилад задума. Нясмели, няСћпеСћнени Сћ сабе, Аляксандр I вибраСћ сістему дзеянняСћ, у якую ен вериСћ, у часіну няшчасця ен меСћ мужнасць адстойваць палю сістему плиг самих несприяльних абставінах. Калі б ен цяпер перанес палі шчасце, як ранєй пераносіСћ няшчасце, ен даСћ б заняволенай ЕСћропе и Расіі Свабоду; визваленчая вайну асвяжила и Сћмацавала б Расєю. p align="justify"> Хутка, аднако, стала прикметна, што Аляксандр I - розум бліскучи, альо НЕ глибокі и НЕ самастойни. З 1814 пачинаецца паступовае падзенне Аляксандра I. На Венскім кангресе Аляксандр I узмоцнена веСћ палю праграма, альо Сћ дзеяннях яго Сћ Відні з ранейшимі палітичнимі ідеямі Сћжо пераплятаюцца пачатку релігійния. p align="justify"> На палі адносіни да гаспадарам, критим больш да Меттерніху, Талейрану, Аляксандр I глядзеСћ з Сћседаравальнай хрисціянскай пункту гледжання, альо як васпан, ЄП не меСћ права здраджваць забиццю такія факти, як дагавор, укладати супраць яго ( у лютим 1815) АСћстрияй, Англіяй и Францияй.
Падчас другог паходу Сћ Парижи Аляксандр I зблізіСћся з вядомай баранесай Ю. Кріденер. Пражити з яго жальбамі, нягодамі и радасцямі стала для Аляксандр I грахоСћним. Яму здавай, што паблажлівасць яго спараджае розпустять, а за нею и іншия Зага. Падчас другаснага знаходжання Сћ Парижи рускія войскі неаднаразова адчувалі на сабе гнеСћ гаспадара. Ен маСћчалі плиг распачатих пакарану смерцю "Белага терору". У такім настроі Аляксандр I пажадаСћ, каб народи Сћбачилі, як васпани примаюць вярхоСћную Сћладу пекло Бога. p align="justify"> У 1815 Годзе Аляксандр I вярнуСћся Сћ Расію, куди ен приязджаСћ яшче Сћ 1814 Годзе, альо ненадоСћга. Нешматлікія разумелі, што Сћздим и моцния адчуванні НЕ працяглия; што за днямі, поСћнимі адушаСћленая, днямі вялікіх Падзу, пацягнецца доСћгая Ланцуг млявих, халодних дзен ... У рускіх серцах паднімаСћся вань, што ж дасць васпан Расеі? Пасли Пятра Аляксандр I биСћ дерло рускі цар, што езьдзіСћ за мяжу. Цяпер народ зусім інакш ставіСћся да вяртання свойого гаспадар...
