Творчасць Лукаша Калюгі
Ім'я Лукаша Калюгі (1909-1937) (Канстанціна Пятровіча Вашини), яскрава засвяціСћшися на літаратурним небасхіле канца 20-х гадоСћ, праз дзесяцігоддзе Сћжо и згасла. Так мала годині адмераСћ ліс гетаму шчираму майстру слова для ПРАЦІ на ніве білоруський прози, причим Чатир гади билі азмрочани ариштам, Турм и вигнали з роднаВ Беларусі. p> НарадзіСћся будучи празаік 26 верасня 1909 у весци Скварци билога КойданаСћскага Павєтьє, цяперашняга Дзяржинскага раена Мінскай вобласці Сћ сялянскай сям'і. У два гади хлопчик страціСћ маці, а яшче праз Чатир гади и бацьку. Гадавала Кастуся рідна цетка - бацькава сястра. Пасли заканчення СтанькаСћскай сямігодкі Сћ 1926 стаСћ студентам МагілеСћскага педтехнікума, вучобу Сћ якім Хутка пакінуСћ и вярнуСћся Сћ родния мясціни.
У 1927 паступіСћ у Беларускі педагагічни технікум у Мінску и стаСћ сябрів аб'яднання В«УзвишшаВ». РекамендаваСћ яго Сћ гета нешматлікае згуртаванне, якое складалі толькі па-сапраСћднаму таленавітия, признания майстр слова, Кузьма Чорний. p> У 1931 Калюга паспяхова скончиСћ Белпедтехнікум. Пасли два гади працаваСћ у Навукова-даследчим інституце прамисловасці Вишейшага Савета Народнай гаспадаркі БРСР и нядоСћга на Беларускім радие. p> У студзені 1933 м. биСћ ариштавани и асуджани на пяць гадоСћ пазбаСћлення Волі. Спачатку, у 1933 м., адбиваСћ пакарану Сћ Мінскай Турм. Пасли биСћ вислані Сћ Сібірскі край - горад Ірбіт СвярдлоСћскай вобласці. Там знаходзіСћся на вільним пасяленні з 1933 па 1937 рік. ПаСћторна биСћ ариштавани 2 кастричніка 1937 и пригаворани да расстрелу. Реабілітавани пасмяротна Сћ 1965
ТВОРЧА шлях Лукаша Калюгі пачаСћся вельмі рана. Яшче Сћ годину вучоби Сћ сямігодци ен стаСћ дасилаць у папулярную тади газету В«Беларуская ВескоВ» допіси пра жицце Сћ рідних Скварцах. НеСћзабаве паслаСћ у газету В«Чирвони сейбітВ» и Першай апавяданне В«Вийшлі на цалінуВ» (1926), присвечанае жиццю беззямельних сялян, В«ГалоціВ», што на злосць хутаранцам будуюцца на цаліне. АСћтара пахвалілі за цікавую тему, параілі пісаць больш, адзначиСћши яго літаратурния здольнасці, альо творить не надрукавалі. Дерло апублікаваним творити празаіка стала апавяданне В«ВяснаВ» (Чирвони сейбіт. 1927. № 13). У ім, як и Сћ многіх творах В«маладнякоСћцаСћВ», расказваецца пра класавия канфлікти на весци, кантрастна малюецца жицце сялян. Вясна. У бідняка Тодаро бляюць у хляве галодния авечкі, рику карова, просяць есці дзеці. У шляхціца ж Вінцеся, наадварот, усьо ситі, у таку поСћна саломи и зяленага сіна, ніби толькі што привезенага з цибулю. Ен са злараднасцю слухає скаргі галадранца Тодаро, здзекліва абяцае дапамагчи. Аднако НЕ Вінцесь, а бядняцкі камітет дапамагае Тодаро справіцца з бядой. В«МаладнякоСћскаяВ» и назва апавядання, якаючи звикл сімвалізуе пачатак новаго, светлаго жицця, вяселае абудженне духоСћних СІЛ у Чалавек, якія дасюль драмалі Сћ ім. Падкресліваецца, што Вясна - гета Зірне годину такіх сялян, як Тодаро, а не Вінцесь. p> Година вучнеСћства Сћ Калюгі НЕ биСћ доСћгім. Ен амаль адразу прийшоСћ у літаратуру сталь, удумлівим майстрам, Які ва Сћсім сцвярджаСћ палю непаСћторнасць, палі непадабенства да інших. Аригінальнасць пісьменніка кінулася Сћ вочи Кузьмі Чорнаму, Які и падтримаСћ гети Талент на самим яго пачатку. Надав тематика дерло апавяданняСћ Калюгі, надрукаваних пасли В«ВяснаВ» Сћ Наступний, 1928 р., у критим жа В«Чирвони сейбіцеВ» (В«КраСћци и чаляднікіВ», В«Лук'ян - капераціСћскі сабакаВ», В«Трахім з ПагулянкіВ», В«БаркаСћци - добра значна и баркаСћчане - вяселия людзіВ»), сведчиць пра яго адметнасць. Пісьменніка Найбільший цікавіць тое, што на пеСћни годину у літаратури 20-х гадоСћ (асабліва Сћ Першай палового) ніби адишло на другі план - природжанае, псіхалагічнае Сћ Чалавек, а не сацияльнае, класавае. У полі зроку Калюгі - тое, што розніць Чалавек пекло інших, вияСћляе яго унікальнасць. Пісьменніка вабіць живи, супяречліви характар, фарміравани Сћ глибінях народних.
У дерло апавяданнях ужо деманструецца Дістатися Сћменне ствараць псіхалагічния партрети целай групи людзей. У центри Сћвагі твора В«КраСћци и чаляднікіВ» - сфера Сћзаемаадносін багата адораних прадстаСћнікоСћ народу краСћца Аляксандр, яго настаСћніка В«ухваленага краСћца ВінцентагаВ» и чалядніка Міхалюка. Шкірні з іх - індивідуальнасць, характар ​​яркі и неардинарни. Аляксандра - па-хрисціянску ціхмяни, сціпли, маСћкліви, працавіти. Палею цярплівасцю здзіСћляСћ свойого старшага майстра. Вінценти аж прабаваСћ В«калі за нішто добра-Такі прискабліць - ану, можа палю натуру пакажа. Дик ці то па ім, ці па сцяне - каб вокам маргануСћ В». Сам да Сћсяго даходзіСћ Аляксандра, спадцішка приглядваючися да кравецкай ПРАЦІ, бо нічога НЕ паказваСћ яму настаСћнік. А праз Чатир гади випраСћлени биСћ ен В«невукамВ» дадому. Адцер таленавітага канкурента Вінценти з-за боязі згубіць кавалак хліба. Аднако Талент Аляксандр сам сцвердзіСћ сябе: спачатку Сћ війську, а пасли и Сћ р...
