однаВ весци Сћсе даведаліся, што Аляксандра - першакласни майстар, абагнаСћ Надав свойого старога настаСћніка.
Філасофскае асенсаванне чалавечага лісі, яго ПРАЦІ знаходзіць працяг Сћ апавяданні В«Трахім з Пагулянкі В». В«Валачашчай натури ЧалавекВ» селянін Трахім НЕ цураецца ніякай земляробчай и гаспадарскай ПРАЦІ, усьо робіць спритна и якасна, аднако стараецца В«Баржджей з рук роботу, о з Головата клопат збицьВ». Іранізуе над тимі, хто світлу за їй не бачиць, лічиць вольні годину за найвялікшую каштоСћнасць. Любіць расказваць пра В«смешнагаВ» шляхціца, што вельмі ж баяСћся, каб яго найміти В«лішне НЕ думалі В», каб у іх години не було на гети занятак, таму стараСћся займаць іх будь працюй, часта бязглуздай. У гетим устаСћним апавяданні пра шляхціца, якога плиг ЗРУЧНИЙ випадкі то сміх, то Сћсур'ез успамінае Трахім, знаходзіцца ключ да розумінню ідеі твора. ПрацаСћнік на зямлі - сцвярджае аСћтар - травні права на Свабоду пекло цяжкай ПРАЦІ, годинах манатоннай и аднастайнай, якаючи Ніяк НЕ садзейнічае Сћзбагаченню души. У апавяданні праводзіцца ідея адмаСћлення бессенсоСћнай ПРАЦІ, ПРАЦІ дзеля ПРАЦІ.
У центри дерло калюгавих твораСћ - характар ​​моцния, нестандартния. Чи не толькі да ПРАЦІ на зямлі здатния яго героі - сяляне. Альо яни валодаюць и мноствам інших талентаСћ. Селянін Лук'ян (апавяданне В«Лук'ян - капераціСћскі сабакаВ») умее, наприклад, Даць видатную рекламу Таварі, примусіць пакупніка зацікавіцца ім. КапераціСћшчик Зчіпка - свій, баркаСћскі (апавяданне В«БаркаСћци - добра значна, и баркаСћчане - вяселия людзі В»), альо сприцен для Гандль:В« Лепшага за яго капераціСћшчика и з-за між НЕ випішаш, а не те, што з горада випатрабуеш В».
Зх самаго пачатку творчага шляху Калюга зарекамендаваСћ сябе як пісьменнік епічнага Талент. У літаратури 20-х гадоСћ Якраз наспела неабходнасць паказу епохі праз епічни спосабами стварення характараСћ и широкі разварот Падзу. Так што празаік реалізаваСћ узнікшую патребу Сћ епічних принципах спасціження мінулага и сучаснага яму жицця.
Мова дерло твораСћ Калюгі адрозніваецца викаристаннем наватвораСћ, характаристична-експресіСћних диялектизмаСћ, цікавих моСћних виразаСћ, замешаних на сакавітай Народнай гаворци. p> У критим жа 1928 пабачиСћ світло и дерло буйні епічни твор Лукаша Калюгі - аповесць В«Ні гостем ні гаспадар В». Яна належиць да ліку так званай юнацкай Аповесці, нарадженне якой звязана Сћ білоруський літаратури з імем Я. Коласа, яго аповесцю В«На прасторах жицця В»(1926). Узвишавец Калюга, другі пасли Коласа, здолеСћ ствариць значний твор пра льно-духоСћнае аблічча моладзі 20-х гадоСћ, пра дерло камсамольцаСћ, чаго НЕ Сћдалося Нікому з В«маладнякоСћцаСћВ». Причина Поспеха була, відаць, що не толькі Сћ асабістай перажитасці (твор аСћтабіяграфічни: аСћтар, як и галоСћни герой Аповесці Хвядос ЧвардоСћскі, пасли заканчення сямігодкі нейкі годину жиСћ у роднаВ весци, дзе дапамагаСћ Дзядзько па гаспадарци, займаСћся самаадукацияй, разам з камсамольцамі бавіСћ годину на сходах и Сћ спречках), альо и ва Сћменні пісьменніка Сћзняцца над жиццевим материялам, па-філасофску асенсаваць працеси, што адбиваліся Сћ зменением грамадстве. Калюга НЕ паСћтараСћ рис характар ​​моладзі, адкритих Коласа. Само жицце В«паСћтаралаВ», типізавала леси и паводзіни сялянскіх синоСћ. Колас заклікаСћ моладзь да ведаСћ, В«на прастори жиццяВ», сімвалам якіх стаСћ для моладзі горад. СапраСћдную навука, лічиць ягони герой Зцепка, можна пазнаць толькі Сћ Горадзе. ПадрихтаваСћшися сам, Зцепка едзе вучицца Сћ Мінск. КалюгаСћ жа герой, випускнік сямігодкі, вирашае ісці іншим шляхам: застаецца на весци, мяркуючи, што В«за гаспадарства шчира возьмецца, альо ї кнігі НЕ випусціць з рук В». Юнак спадзяецца заняцца Сћ вільну хвіліну самападрихтоСћкай, маючих Сћзор для пераймання - В«Мон університетиВ» М. Горкага. Сябри Хвядоса Сћсе, як адзін, вибіраюць сабе інши шлях: хто хочай падацца Сћ настаСћнікі, хто - у каморнікі, меліяратари. Рашенне застацца Сћ роднаВ весци абумоСћлена Перш за Сћсе критим, што будинку пакінуць няма каго. Альо не менше важлива тут и тое, што міли яму В«рідні кут - бацькава хата В». Так таго ж примешваецца яшче и голас свядомага грамадзяніна: В«А хто зямля капаць будз? Хто без вас застанецца хліб рабіць? В», - Спрачаецца ен у думках з сябрамі. Альо з цягам годині пачинае тривожицца Хвядос, што гета прац «Ўвесь годину глине, Нельга будз кніжку Сћ рукі Сћзяць, газету годину пекло годині прагледзець. Маладия гади яго Марна загінуць. Нічога ЄП не будз ведаць на Свеце, що не будз ведаць. Ноччу піліпаСћскаю павісне цемра над ім. В«Што ен відає?! Над чим вяредзіцца яго кудлата мужичая Головата? В»- Будуць думаць чужия яму и яго Сћкладу жицця людзі аб ім. За стоптані падносак будуць яни яго мець. Стані палі будучае жицце меркаваць - и жаласна зробіцца, ценжар ​​успадзе В». Гетия шчирия роздуми героя на адзіноце з самім сабой вельмі важния для розуміння сапраСћдних памкненняСћ и жаданняСћ Хвядоса...
