Максім Багдановіч па-свойму реалізуе ў вершаваним Радка семантичния магчимасці приметніка сребни. Епітет сребни бліскуча-шери, падобни Колер да сребра Багдановіч спалучае з назоўнікамі дарога, туман, раку, Цвят, запал, раса, голас:
Ўюцца змейкай срабристай дарожкі,
Бризгі золата ў небі блішчаць ...
Поле нікне у сребним тумані,
Сніг блішчиць, як халодная сталь [4.71].
... Альо што там блішча?
ЦІ не ти, сястрица,
ЦІ чи не ти ліешся, сребная раку [4.116]?
Дзе ви, лясоў, палеў Цвят?
Вас холад загубіў!
Чаму ж ен сребния Цвят
На гетим Шклі ўзрасціў [4.123]?
Радий раніше нявідних слоў, -
Так цемен залівае Зялени,
Биццам лід, халодни небасхіл,
І праз імглу яго патроху праступае
Маленькіх, мілих зор дрижачи, сребни запал [4.142].
Ў небі рахмани, сребни голас Дзвону гудзіць.
Птушкі маркотнай з дзерава голас Сумна звініць [4.170].
Епітет Залати бліскуча-жоўти, падобни Колер да золата Пает спалучае з назоўнікамі струни (сонца), місяць, каса (дзяўчини):
Навакол усьо паветра
Ў струнах сонца ЗАЛАТА, -
Ен [матилек] дрижачимі криламі
Звоніць ледзьве чутні ў іх [4.75] ...
Кінь вічні плач свій аб старонци!
Няўжо жа цемнай ноччу ти
Чи не бачиш, што глядзіцца сонца
Ў люстерка - місяць Залати [4.110]?
Помніш толькі красу,
Міли тварик дзявочи,
ЗАЛАТА касу,
Сіняватия вочи [4.306].
Пает таксамо викаристоўвае такія каляровия епітети: білі са значеннем колеру Малака, снігу характаризуе назоўнікі місяць:
Місяць білі заплакані свеціць,
Аглядае бахматия зоркі,
Цягне з Возера сребния сеці [4.54].
таксамо ў значенні Белага колеру М. Багдановіч викаристоўвае Такі калярови епітет як снегави, у значенні білі, як сніг:
З чупринай Бела, як лунь,
І з Барадеї снегавою,
Зямля прапахши и Сасна,
Ен пільна ўсе глядзіць на Рунь [4.94].
Шери колер у Паета - гета колер Сумной, панури, праз гети колер мастак перадае свій унутрани стан, свій панури настрій. Епітет шери М. Багдановіч спалучае з назоўнікамі: гадзіна, Восени, Дні:
Хай чарада гадзін панурих, наданих, шерих,
Як попел, на душу мені клала ўвесь годину,
Хаваючи сабой агонь Гарач віри, -
Хай НЕ відаць яго ... а ўсе ж Такі ЄП не згаса [4.109]!
І марилі айстри ў цудоўнаму сні
Аб Зелко шаўкових, аб Сонечна дні.
