ціха цигарету
І цяжка, стомлена ўздихне:
Ізноў адзін дамоў паеду ...
І д ябла ўбачиць у акне [19, с. 97].
Ненавязліва и разам з критим нечакана зазірае ен у чалавечую душу и ў вершить Непризнани мастак, у якім паказани адзін з тих, хто Талент НЕ абдзелени, альо абдзелени ўвагай. Каб пражиць, ен вимушани у задушливим падвале з маленькім акном маляваць рекламу:
Няспешна мастак дамалюе рекламу,
Закуриць и скажу: Абридла ўсе мені,
Ди з раніци заранку ен прийдзе
таксамо,
І Фарби дастане, і праця пачне [19, с. 89].
праблєми мастакоўскай некамунікабельнасці, праблєми адзіноти ... Яшче добра, калі ў Горадзе сустреліся чужим дзве сумния и блізкія души. Тади адиходзіць, адпливае няўпеўненасць, харашее наваколле: I Хутка стаўся горад НЕ чужим. Душа души прамовіла: Люблю. I растуліўся па-над ІМІ дим, и дождж праліўся ў цвердую Зямля. А калі адзінота НЕ адпускае, учепіста тримае ля сябе, Цясна бяре ў свае ціскі? Есць у В. Шніпа верш и пра гета - настраеви, приглушана-сцішани, Самотня-тужліви. Адначасова роздумни, хоць адказу ў ім и няма. Альо и навошта тієї адказ, калі пракручваецца спіраль чалавечага жицця. Якім би ні було яно неўсталяваним, альо гета жицце. Хочаш примай, а хочаш - асуджай:
стину недапітая гарбата
пахамі пратухлата віна.
шорах на души пекло лістападу -
Гаспадар стаіць каля акна.
дихало на шибу, вицірае,
Стомлена клянемося бясконци дзень.
фортку, уздихнуўши, адчиняе,
Так суседкі маладой ідзе.
Вечар ен вернецца дадомугарбату Стила ДАП е.
Дураном!- Скажіть ен сабе самомуад суму пісню зап'ять [19, с. 56].
Кажучи словамі самогу В. Шніпа, праўда, з іншага верша, І з іншай Нагода, и доўга будуецца Радасці храм. Толькі НЕ треба забиваць, што ў пабудове яго ў многім дапамагае и сама паезія, несумненна, калі аўтар не забувають пра свае високае призначенне, адмаўляецца ад гладкапісу, пазбаўляецца другаснасці и павярхоўнасці. I, наадварот, няўдалае слова, хай сабе и випадковае, няўклюдни висловила адштурхоўваюць. Чи не Кажучи ўжо пра розчини прахадния, думка ў якіх НЕ ўзважана, а проста занатавана Першай, што напрасілася на пяро.
У сваіх кнігах В. Шніп стварае запамінальния вобразе-типи наших Малад сучаснікаў, видатна розкривання духоўния, інтимния бакі іхняга жицця. Многія з персанажаў пісьменніка ўчора билі аптимістамі, жиццялюбамі, верилі ў саману лепшае, Світлана, сення ж пераживаюць душеўную няўтульнасць, пригнечанасць, залічваюць сябе да падманутага пакалення, як герой наступнага верша:
Ти далека, як тое, што будз праз рік,
І таму я Самотня, ніби параход,
Што на Беразі ціхім, як привід стаіць.
Я гляджу на Ваду - и НЕ бачу вади,
Бачу Білої хвалі, што ў кветках сади,
У якія НЕ заўтра з табой нам хадзіць [19, с. 53].
