Реферат Вобразе неба и зямлі ў паезіі Едуарда Акуліна

Тема: Новые рефераты

прадмета, а як вобразе ЦІ емоция.

Пает, бард, перакладчик, літаратуразнаўца Едуард Акулін нарадзўся 7 студзеня (на праваслаўнае Ражство) 1963 ў весци Вялікія Нямкі Веткаўскага раена, якая на доўгі годину стала для яго центрам сусвету. Менавіта тут жиў вяскови Ікар? захмарни шукальнік хліба, дальні сваяк, летуценнік-Штукар, якіх нараджае неба [1, с. 5], Акулін Макар (Балада пра вясковага Ікара); на глибінях віроў шукаў Нова затонленае нязграбнимі рукамі хлопчика вядро (Балада пра затопленае вядро); тут цебар (калодзежнае вядро) ператвараецца ў вясковага Цезара, бо ен за поўняй нирае ў неба, каб прасватаць яе; менавіта тут було тое, што Нельга ніколі забиць:

Hi поўні ў заплаві смугі,

ні крилаў купальскае ночи,

ні Першай залеви Валос на лугі,

ні сумам змялелия вочи ... [1, с. 17].

Адтуль пливемо вечнае Святло мами, а таму ен будз маліцца на гета святло да таго годині, покуль будз мій шлях відзен ... Едуард Акулін усклікае:

? Мама, імя твае свяціцца

? Хай пекло сення? да Сконе дзен.

Гета ж ти мяне нарадзіла.

Што змагла? то ў жицці дала ...

Ти и есць для мяне? Радзіма.

Чи не привикну казаць? була [1, с. 29].

I цяпер як свята ўспримае Едуард Акулін вяртанне ў рідну хату, якая захавать памяць пра дзяцінства, адзін з асноўних етапаў станаўлення и сталення Паета. Так гетага годині ў ягонай паезіі будз пралівацца біблейскі дождж пекло Грамикаў и да Свяцілавіч, мова ягоная? гета Сасна паміж Нямкамі и Гомлі, и Пакуль будз яна стаяць маяком на зямлі, ен, як пералетни птах, що не забудзе шлях на Радзіму (Мова).

Скончиўши ў 1979 Годзе Вяліканямкоўскую школу, ен становіцца студентам ДДУ імя Ф. Скарини, дзе за пяць гадоў вучоби (1979-1984) на гісторика-філалагічним факультеце ен пакінуў значний слід, бо стаўся сапраўдним лідерам паетичнай суполкі . Менавіта тут ен са сваімі сябрамі Алесем Бяляцкім и Анатолем Сисам спрабавалі ўзарваць традицийния канони вихаванне літаратараў и пісьменнікаў. Пра гета ен пакіне згадкі, а таксамо сімвалічни верш Льон:

Мені приснілася сення Частка,

запаветни, як Слова, сон.

Ми з Сисом у нябесним полі

разам жалі блакітни льон.

Разам жалі, ди Раптена серпів

я адцяў галавіт вужу,

и цярновия сльози

свербить разарвалі маю душу.

Я заплакаў з такім адчаем,

на Які толькі ў сненні змог,

як па братові забітим Каін,

як Пілат ля Христових ніг ...