паміж людзьмі, падкреслівае чисціню, непасреднасць іх пачуццяў. Інтимния адносіни паміж ІМІ грунтуюцца на ўзаемнай глибокай павазе, шчирим каханні. Іх НЕ гняце ўлада грошай, багацце, бо яни людзі прац. Ня гледзячи на недаречнасці, яни працягваюць радавацца жиццю, Надав спяць песні:
А паганец, а нехришчоная сабака! А яшче кажа велічаць ясним панам. Яго, анципара, цёмним, нячистам маніць треба. Чи не тужи, травні галубка! Ти павернеш да бацькоў, будзеш виглядаць мяне. Не раз, таскуючи да вихмиляючися чераз аконца, заспяваеш [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 356].
Аўтар, такім чинам, імкнецца паказаць, што прості чалавек па сваіх льно якасцях стаіць значний вишей за прадстаўнікоў експлуататарскіх класаў и ў гетим яго перавага над ІМІ [Семяновіч 1985, с. 58], - сцвярджаў даследчик білоруський драматургіі.
вобразе сялян Гапона и Куліни адигриваюць у творити другарадную, дапаможную ролю, бо яни надзелени аўтарам дабрадушним народним Гумаров.
Куліна - епізадични, но вельмі пазнавальни персанаж. У яе дзікавати мужик и яна, мудра, розуму, што ўсё залежиць пекло яе. А. Раманчук лічиць: Куліна з Залётаў и Куліна з Пінскай шляхти - гета практична адзін и тієї жа персанаж. Гети вобразе аказаўся настолькі ўдалим, што стаў вандраваць па творах драматурга. Падобних жанчин ми ўбачим пасли ў Купали ў яго знакамітай Паўлінци [Раманчук 2007, с. 144].
Альо и Гапон, и Куліна таксамо, як и Сабковіч, шукаюць вигаду, карисць: яни хочуць аддаць заміж дачку за апанасами Губарєв ўзамен на триццаць рублёў пазикі. Альо дзякуючи кемліваму Пятруку, ім НЕ толькі дачку НЕ прийшлося старому апанасами аддаваць, но и зяця Маладога придбалі.
Паколькі п єса заліт адносіцца да жанру камеді, то йой уласціви камічния сітуациі, калізіі, якія падпарадкавани асноўнай меце - раскриццю характараў тих персанажаў, якія ўступаюць у канфлікт и рухаюць дзеянне. Усе елементи камедийнасці канцентруюцца вакол Сабковіча, бо ен з яўляецца адмоўним персанажам. Ужо ў самим пачатку п еси аўтар імкнецца ствариць таку сітуацию, у якой герой паступова раскриваў б свій характар.
У фінальнай сцене п еси, у будинку Сакальніцкага, Сабковіч трапляє ў даволі смешнае становішча: каб пазбегнуць сустречи з Маршалком Пачціўскім, ен хаваецца пад стіл, прикідваючися сабаку, якога Дубцов дражніць хлапчук Адольфак. На мнение даследчика білоруський драматургіі А. Семяновіча, гетая сітуация НЕ стварае належнага камічнага ефектом, бо сміх дасягаецца тут занадта Танна, спрошчанимі, Надав примітиўнимі приёмамі, у виніку ўзнікае толькі знешняя камедийнасць, пазбаўленая глибокага ўнутранага зместу. Такія приёми камізму мала садзейнічаюць раскриццю сапраўди камічних рис характар ??героя, што некалькі притупляе вастриню камізму ўсёй сітуациі [Семяновіч 1985, с. 59].
Нягледзячи на абмежаванасць светапогляду, на шляхецкі Лібералізм, што перашкаджалі пісьменніку канчаткова перайсці на пазіциі критичнага реалізму, творчасць яго ўсё ж няўхільна развівалася ў напрамку авалодання гетим творч метадам [Семяновіч 1985, с. 60]. Калі на пачатку яго творчасці ў п есах адчуваліся елементи сентименталізму, імкненне пісьменніка приміриць інтареси селяніна и памешчика, то ў пазнейших творах гетая слабасць творчага метаду пісьменніка прикметна змяншаецца.
У +1915 у газеце Наша ніва (№5) Янка Купала змясціў критични артикул на п ЕСУ В. Дуніна-Марцінкевіча заліт, якаючи була пастаўлена на сцене Беларускім музична-драматичним гуртка. У сваім артикуле наконт праблєми п еси ен виказаў Наступний мнение: В. Марцінкевіч, сам шляхціц, шчира стаяў на сторожі інтаресаў гербоўнай шляхти-паноў и хаця бачиў усьо іх недастаткі, усьо ж Такі ў сваіх творах виказваў мнение, што бяда білоруський беднати паходзіць НЕ пекло паноў, а пекло панскіх слуг: аканомаў, цівуноў и іншай марнотам [Купала 1978, с. 86].
Па шчирай свае прихільнасці да народу В. Дунін-Марцінкевіч не міг стації усёй душею на Старане толькі што випушчанага з няволі мужик. Для пісьменніка гета мужик ёсць мужик. Калі яму можна Даць и асвета, и Дабрабит, то так роўні з панамі дапусціць Нельга. В. Дунін-Марцінкевіч заўважиў, што сярод мужикоў пачиналася развіццё, шкірні хацеў падняцца на Вишейшая ўзровень жицця, шкірні хацеў вилезці са свае цемнати-беднати. З яўляюцца Сабковічи, што багацеюць дабра з криўдай для разбагацеўших паноў на мужицкім дабра.
І Сабковіч у заліт - гета ёсць шельма з шельмаў, узвилічаная карекатура, но ніколькі НЕ чалавек з яго добримі и благімі старонамі.
Я. Купала мяркаваў, што для тих часоў заліт напеўна мелі Нейко вартасць, бо напісани билі не для широкага білоруського грамадзянства, а толькі для часткі яго, для тієї касти, што ўмела читаць и крейди за што хадзіць ў театри [Купала 1978, с. 86]. <...
