Як Хутка ви паляцелі !.. Сонейка мені наказуюць паважна глядзець на жиццё [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 366].
Спачатку можа падацца, што Адель - недалека правінциялка. Адарваная пекло реальнага жицця, яна биццам Живе ў марах. Альо Надав приведзеная каротких цитата сведчиць пра тое, што дзяўчина ўжо пачинае разумець, якое ўсё ж жиццё ў реальнасці. І невядома, ЦІ спраўдзіць яна мнение Даміцелі [Раманчук 2007, с. 144], - разважае А. Раманчук.
Як и ў папяредніх сваіх творах, що не адмаўляецца В. Дунін-Марцінкевіч и ў заліт пекло сатиричнага куплета, накіраванага на висмейванне, викриццё галоўнага носьбіта зла. Таку функция виконвае, у приватнасці, песенька, складзеная Станіславам Зацнеўскім и праспяваная Аделяй Знарок Сабковічу, Які знаходзіўся ў гети годину у суседнім пакоі [Усікаў 1979, с. 156], - виказаў палю мнение Я. Усікаў.
Запамінаецца Адна сцена: на вачах у гледача адбиваюцца дві паралельния дзеянні, узаемна звязания между сабою. Першае - Адель іграе и ПЯЕ ў адним пакоі, Сабковіч слухає и па-свойму реагуе на пачутае - інше. Гледачу важлива не тое, што спявае Адель виконував і як реагуе на слова песні Сабковіч.
Вядома, што ў гета сцене раскриваюцца пагардлівия адносіни Аделі да свойого непажаданага нахабнага кавалера и рашучи намір Станіслава Зацнеўскага льно знішчиць свойого саперніка, трапних перадаецца псіхалагічни стан Сабковіча, калі ен на палі вуши Чує адмоўную характаристику з вуснаў свае нявести. Заінтригавани и глядач: як жа будз на ўсё гета реагаваць Сабковіч. Адель спявае:
Ёсць тут пан з паноў Сабковіч,
Што ўсе дражняць дарабковіч.
Свінапас биў з малку летаў,
Сёння дзьмецца, як цар світла ...
вилиці жа пиха ў гета шельми?
Вота ж вериць ў гріш вельмі,
Бо на службі плиг ПАЛАЦ
Доўгіх рук не жалеў ПРАЦІ
[Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 374].
Гетия словами виклікалі здзіўленне незвичайнай дасведчанасцю аўтара куплетаў у таємницях Сабковіча. Звичайна нахабно и бессаромни, самаўпеўнени и саманадзейни, на гети раз ен трозі разгубіўся, но РАПТ здагадаўся, што гета інтрига яго Маладога, знатнага, адукаванага саперніка.
ЗДАВАЙСЯ б, што ў такий сітуациі нічога НЕ застаецца, як толькі адступіць, адмовіцца ад жаніцьби. Альо Сабковіч кіруецца афаризмам, што не буває становішча, з якога няма вийсця.
У камедиі заліт, Акрам прадстаўнікоў дваранства и вясковай буржуазіі, виведзени вобразе простих людзей: парабкаў Петрука и Марисі, сялян Гапона и Куліни. Гетия персанажи, асабліва Пятрук и Марися, таксамо супрацьпастаўляюцца Сабковічу як адмоўнаму герою. Даследчикі НЕ сумняваюцца, што Дунін-Марцінкевіч заўсёди з вялікай сімпатияй адносіўся да простага чалавека-працаўніка. Гета любоў да народу натхняла пісьменніка на стваренне реалістичних вобразаў білоруських сялян.
Сярод станоўчих персанажаў камедиі - парабак Пятрук, са сваімі манерамі паводзін, характар ??виказванняў и сялянскай псіхалогіяй. Менавіта ў яго диялогах раскриваецца агіднасць учинкаў и задум гаспадара Сабковіча. Адзін з маналогаў-аповедаў Петрука адасоблени, ніби вивальваецца са зместу п еси, претендуючи на самастойнасць - апавяданне пра ўбачанае ім ў Вільні:
Палати амаль усьо кам'яні, вуліци так вузкія, што Нельга размінуцца; як стречацца дзве хвурманкі, то хоць ти колам іх разнімай - вось як годинах пан чаго загневаецца да зуби сашчаміць, так и яни з сабой сплятуцца. Людзі бегаюць як падстреления, адзін другог штурхае. Праўда! бачиў я адно дзіва цікавае: бачиў, як маскалі муштруюцца: - пов! да и то, - як припомніў маладзенькія травні лети, - мерам як то калісь старенькі Дзядок мій, дай Бог яму крулеўства нябеснае! Каторі па ту пору, як я биў дзіцём, перакінуўся ўжо за сотню гадкоў; бувала, вёў расказ на зімових вечарніцах, то и гета іх муштраванне видати мені кепствам [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 344].
Менавіта устаўка апавядання пра ўбачанае ў Вільні, - лічиць Я. Янушкевіч, - випадкі прадстаўлення слова ўкраінскаму народу. Каларитная мова (зварот гай! Гай!), Пералічания маларускія палкі, абмалёўка традицийнай казацкай вопраткі - усьо гета, згодна з аўтарскай задумай, павінна ствариць у читача непадробнае ўражанне сустречи з Украінай [Янушкевіч 2007, с. 35].
вобразе Петрука и Марисі падаюцца драматургам сумленнимі, справядлівимі, ??льно чистимі людзьмі. Іх абурае нахабнасць Сабковіча, яго імкненне нажицца любимі сродкамі, Надав самимі бруднимі.
Характаризуючи Петрука и Марисю як прадстаўнікоў працоўнай часткі народу, драматург розкриває іх Подивившись на ўзаемаадносіни ...
