калісьці була смерць. Надав у самих релігійних и побожних сем'ях Сћваходзіць у пачатку XX ст. Сћ Звичай клікаць святара толькі тади, калі яго з'яСћленне Сћжо НЕ можа служиць фатальним знакам: наприклад, калі Хворов Сћжо без притомнасці або Сћ агоніі.
Смерць ужо НЕ толькі виклікае сирах, альо и тривожиць душу, як Сћсякае адштурхвае відовішча. Яна становіцца непристойнаой, як некатория фізіялагічния адпраСћлення Чалавек. рабіць смерць ПУБЛІЧНА зараз не треба. Більше не СћяСћляецца магчимим, каб хто-небудзь уваходзіСћ у пакой паміраючага, дзе пахне сечею, потим, бруднимі прасцінамі. Сћваходзіць туди дазваляецца толькі самим блізкім, здольним пераадолець адразу и тою, чие паслугі для хворага неабходния. Фармуецца нови вобразе смерці: смерць жудасная и прихаваная. Яе хаваюць менавіта таму, што яна Брудно и страшна. p align="justify"> Пакой паміраючага перамясцілася з хати Сћ лякарню. Бальніци з гетага годині адзінае месца, дзе смерць можа пазбегнуць публічнасці ці таго, што ад яе застали, паколькі публічнасць, паміранне на вачах у многіх людзей успримаецца цяпер як Нешта несумяшчальнае, неподобаюче. Шпіталь таму становіцца месцев самотнай смерці. p align="justify"> Так, з пачатку XX ст. грамадства псіхалагічна гатова да таго, каб аддаліць пекло сябе смерць, пазбавіць яе характар ​​публічнай циримоніі, зрабіць яе чиста приватним актам, у якім примаюць удзел толькі сами блізкія, а Сћ далейшим пекло яго адхіляецца и сям'я, калі агульнапринятай становіцца шпіталізация смяротнага хворага. Камунікация паміж памірае ці Сћжо мертвим и живимі знікае пасли таго, як знікае Звичай апошніх развітанняСћ и установак. Альо фінальним КРОК биСћ адмову ад скарги. p align="justify"> Так сяредзіни XX ст. Сћ Найбільший обуржуазнених и прасякнутих індивідуалізмам частко Захадите складаецца нова сітуация. Узнікае упеСћненасць, што публічнае праява смутку, а таксамо доСћгія висловивши гора страти Сћ асабістай сфери есць некалькі хваравітае. Приступа сліз лічицца нервово припадку. Смутак - гета хвароба. Праява яе - значиць праяСћляць слабахарактарни. Перияд скарги - гета больш не годину маСћчання Чалавек. Нє, гета перияд маСћчання самаго асяроддзя: у будинку, дзе нядаСћна хтосьці памер, що не телефануе телефон, людзі іх пазбягаюць. Чалавек у скарзі ізаляваная, яна як би Сћ карантине, як заразних хвороб. p align="justify"> Такім чинам, падобна таму як некалькі пакаленняСћ таму Сћ грамадстве лічилася непристойним казаць пра Сакс, так пасли зняцця з Палава сфери Сћсіх табу гетия забарони и Змова маСћчання перанесени на смерць. Тенденция да вицесніцьня яе з калектиСћнага пазнання, пастаянна нарастаючи, дасягае апагею Сћ наш годину, калі, па сцвярдженні Арьєса и дзе будь-яких сациелагаСћ, грамадства паводзіць сябе так, биццам наогул Ніхто НЕ памірае, и смерць індивіда НЕ прабівае ніякай хлусні Сћ структури грамадства. У Найбільший прамисловасцю краінах Захадите скон Чалавек абстаСћленая так, што яна становіцца справай ...
