існасці, што ўласціва далеко не кожнаму. Паетични вобразе яго - амаль адзіная форма існавання яго думкі и пераживання.
З імем Барадуліна ў білоруський паезіі звязана редкасни дар асабліва емациянальна, пластична, шматколерна ўспримаць навакольни світло. Ягони ТВОРЧА шлях - плиг ўсей неадналінейнасці развіцця - з яўляецца падцвярдженнем таго, што зростання ТВОРЧА магчимасцей Паета непасредна звязана з росквітам и ўзбагаченнем яго асобі. Добра памятаецца нізка вершаў Вечар над Таболам (якаючи ўвайшла ў дерло зборнік) - Малад свежасць пачуццяў, радасць калектиўнай ПРАЦІ, камсамольскі ентузіязм, якія так поўна и непасредна виявіліся ў гетим цалінним цикл.
Перачитваючи яго сення, бачиш, што ў светаўсприманні Паета пераважаў калектиўни пачатак, як биццам б паетичнае я аўтара раствараецца ў масе, у калективе студентаў, што працавалі ў цалінним саўгасе. З цягам годині ўсе часцей и часцей на дерло план у вершить Паета виступаємо паўнакроўнае и шматтзначнае я ў непаўторнасці індивідуальнага бицця. Некатора критикам падає, што пасли Маладзіка над СТЕП Малади Пает сцішиў палю хаду. Нє, гета не так. Сення добра відаць, што и другі зборнік Рунець, красаваць, налівацца! (1961) биў КРОК наперад. У гетим пераконвалі вершить Треба будинку биваць часцей, Палата мінераў, тієї жа Вятрак и інш. Развіцце Паета - пекло кнігі да кнігі - ішло натуральним чинам. Пабольшвалася мативаў Роздуми, Радока стаў інтанацийна больш свабодним, гнуткім. Сакавітасць, речиўнасць пісьма, якія з явіліся ў дерло зборніку, цягнуцца тонкай ніткай праз ўсю творчасць Паета. Тема Радзіми гучиць шматстайна, напориста; емоциі ўзбагачаюцца ідейна и душеўна. На грунце свойого, асабістага вопиту Пает виходзіць на широкія абагульненні. Верш Паета ўсе больш І Великому паглибляе свій ідейна-льно змест, становіцца з Явай грамадскай свядомасці. Трецяя кніга крейди характерна барадулінскае Наймену - Нагбом. І. Шкляреўскі ў адним з артикулаў пра Барадуліна тлумачиў: Нагбом - гета калі бяреш у рукі заледзянелае вядро и п еш з яго, здзьмухваючи звонкія ільдзінкі и леташняе лісце. Нагбом - метафара ўсей барадулінскай паезіі з яе свежасцю и першанароднасцю фарбаў. Паезія Барадуліна пастаянна ўзбагачаецца новимі сродкамі виразнасці, імкнецца да свіжих мастацкіх форм, здольних ярчей, емациянальней виявіць унутрани Сенсит Падзу, светаадчуванне сучасніка. У кнізе Нагбом узмацнілася імкненне да большай маштабнасці ўсприняцця речаіснасці: Я - син зямлі, нашчадак хлебаробаў, встежити за Сонцев доўга мені брисці.
Барадулінская паезія паглибляе розумінню духоўних каштоўнасцей Чалавек - узнікае вобразе маці. Яе вобразе упершиню ўзнікае ў цикл вершаў Трипціх, у якім аўтар расказаў пра рідну Зямля и яе працавітих гераічних людзей. Трипціх - гета асенсаванне свойого роду, приналежнасці да роднай зямлі.
Ад бацькі свойого ў Раднов Я атримаў з дзяцінства Широкий даланю - Тапаришча будь сцісну! [2, c.186]
Пает звяртаецца да такіх деталей, падрабязнасцей, якія знаходзяць для сябе ў запасніках Наша памяці, індивідуальним жиццевим вопице вельмі сприяльную Глібу. Ми супераживаем разам з Паетом; вобразе пашираецца, виростають, кранаючи ўсе Нови бакі нашага светаадчування. Адна за одною виходзяць кнігі: Неруш (1966), Адам и Ева (1968), Лінія Перама дат (1969), Вяртанне ў дерло сніг (1972) i іншия. Пает, расказваючи пра сябе и свае пакаленне, здолеў Широкий адлюстра...
