Чарнобиль кардинальна памяняў подивиться и ўяўленні білоруських паетаў, паўпливаў на іх светабачанне и светаадлюстраванне - прадвизначиў трагічни пафас, сумния и змрочния Фарби. Чарнобильская трагедия стала вяредлівай и балючай темай сучаснай паезіі.пазітиўния, и кризісния моманти білоруський речаіснасці істотна ўпливалі на паетичнае светаадлюстраванне. Сучасний нациянальная паезія ўзначнай Ступені па-Новам паяднала палітику и гуманізм, сацияльнае и маральнае, асабістае и грамадскае, у їй пашириліся Сацияльна-тематичния и вияўленчия абсягі думкі. Свій адбітак на сучасности паезію наклалася сама гістория XX стагоддзя. Чалавек и грамадства зведалі ахвярнасць вялікай криві, страх и нянавісць, іх напаткалі шматлікія трагедиі и біди, сярод якіх сами жахлівия - дзве сусветния Вайни, сталінскі генацид, Чарнобиль.
У паезіі другий палового 80-х - 90-х рр.. відавочная рамантизация и гераізация далекага мінулага. Разам з критим пеўния падзеі и вобразе білоруський гісториі паўстаюць у реальнай Сацияльна-гістаричнай канкретици, розкриті праз призму драматичнага и трагічнага светаадлюстравання. Творчай дамінантай для многіх паетаў у сучаснай культурнай сітуациі зрабілася патреба спазнання свойого я ў кантексце мінулага - и гета стимулюе далейши працес мадернізациі и развіцця нациянальнай літаратурнай традициі.
У пачатку 90-х гадоў напісаліся радкі:
Зямля ў смецці дами ў смецці
и магіли шаноўних грамадзян
таксамо засипані смеццем
и я таксамо ў смецці ... [4, с. 67]
Магчима, ім НЕ ставала належнай канкретикі, альо ўсе ж Такі НЕ цяжка було здагадацца, пра што ідзе гаворка, и НЕ падзяліць агульни пафас. Аднако гетая паезія большай часткай звернута да ідеальнага, прасякнута сумам па гарманічним, што знаходзіць увасабленне ў асациятиўним вобразе Храму. Адна з яго кніг, якая ўбачила світло 1994-м, так и називалася - На рештках Храму. У їй шмат мінору и рефлексіі, Надав трагізму ва ўсприняцці тих бедаў, што абринуліся на сучаснікаў, на народ. Кризіс духоўнасці бачицца яму ў здрабненні Чалавек, у паглинанні яго натоўпам, у сціранні індивідуальних и нациянальних граняў, у нігілістичних адносінах да мінулага и ўнутраним разладзе. Пает з прикрасцю адзначае, што Білорусь знаходзіцца ў апазіциі да самої сябе, што згублена дарога да Храму, гета значиць, да мети и нациянальнай ідеі, якая для некатора уяўляе чамусьці Надав чималу небяспеку.
І сцежкі ля Храму травою зарастаюць,
Маўчиць без язикі патрескани дзвін.
Над Храмам забутим Анеля лятаюць,
абпалених скридлаў страсаючи сон [4, с. 94].
шніп паезія лірика жанравий
Калі весці гаворку пра В. Шніпа - ен без викліку и падкресліванняў сваіх етичних и естетичних ариенціраў - ідзе сваім абраним шляхам. Критим шляхам, Які травні на ўвазе розумна-добразичлівую Будовий сусвету, непахіснасць адвечних чалавечих каштоўнасцяў, стагоддзямі пацверджани подумки Звичай. Кризіс свядомасці - светапоглядни ракурс задля Віктара Шніпа. ЄП не заплюшчвае вочи на катастрофи, катаклізми, трагедиі. Проста? пеўна відає? жицце живіцца ўсе ж віра и надзеяй. I менавіта здаровае, сапраўднае, зведанае ЦІ спасцігнутае асабіста, що не абстрагаванае, а канкретнае, аднако з п...
