Чарнобиль нясе смерць и малому, и вялікаму. Забруджания радияцияй води Припяці, плинь шматлікіх рачулак, атручания криніци, ручаі панеслі смяротни отрута генафонду природи:
Тут пахне Хірасімай.
Няма слядоў буслінихласіних:
Над Припяццю -
Нябачнай смерці слід.
[1, с.23].
Мікола арочку ў вершить «Чарнобиль и мова» сцвярджае, што Чалавек, «принукаю пастаўлени ў аглоблі ... свій мулкі горб падставіў пад Чарнобиль».
Білорусам у чаргови раз випала несці криж бяди и пакутаў, цяжар людскіх страт. На чарнобильскі алтар давозіцца аддаваць саману роднаВ и непаўторнае: рідну хату, калиску, красу природи. Чарнобильская катастрофа ўзмацніла ў людзей трагічнае самаадчуванне. З явілася пачуцце безвиходнасці Перад тварі радияцийнай смерці, якая ўзнялася над беларусамі.
Паетеса Данута Бічель-Загнетава, як и спрадвеку яе продкі спадзяецца на магічную, чароўную сілу кветак и зелак, бо сення Чалавек Востров адчувае патребу НЕ толькі ў збавенні пекло фізічних пакутаў, альо ў духоўнай, маральнай падтримци. Засцерагчи, вилечиць душу людську и рідний край гаючимі травамі, вярнуць природзе першароднае хараство - сення галоўни клопат паеткі. «Висею краскі па ўсей Беларусі», - така яе мара. З дзяцінства родния и знаемия Назв траў и кветак у вершить «Цудадзейнасць» становяцца сімваламі неўвядальнасці духу Беларусі:
М'ята, расходнік, чаборик и лютнік ...
Янак-ди-Мар'я на сцежци лясной
НЕ вінавацяць віной-жаўцізной.
Чистае Зелле праз отрута прарасце,
цудам малітви смерць адвядзе
[18, с. 23].
Засцерагчи, вилечиць душу людську и рідний край гаючимі травамі, вярнуць природзе першароднае хараство - сення галоўни клопат паеткі. «Висею краскі па ўсей Беларусі», - така яе мара. ».
пасли Чарнобиля, пасли тих нягод, што абринуліся на Білорусь, прийшло ўсведамленне кризіснага стану світлу.
С. Законнікаў у паезіі ўспримае аварию на АЕС як жахлівую екалагічную катастрофу, якая нясе білорусам нечувания випрабаванні. Міра Чарнобиля ен вимярае наш учарашні гістарични дзень, висвечвае сенняшні стан грамадства и ліс Чалавек ў ім (раздзели «Марадзери», «Страх» и іншия). Пает устурбавани критим, што народ страціў свій голас и пачуцце ўласнага «я», важнейшия маральния, духоўния ариенціри, що не випрацаваў нациянальни імунітет:
Калі ж и зараз ти не загукаеш,
А будзеш жиць пад страхам и принукай,
Чарнобиль НЕ Такі яшче Чака
тваю Зямля, тваіх дзяцей и ўнукаў
[18, с. 53].
Пает папяреджвае пра духоўни, нациянальни Чарнобиль. Паема травні Моцний драматични напав Радка. Балявое «я» Паета, асабістае пачуцце адказнасці за жицце на роднай зямлі знітоўвае ўсе раздзели твора ў адзінае целае - згустак вялікага болю и тривогі. Там, дзе народ не гаспадар палею зямлі, дзе няма нациянальнага ўсведамлення, легка адбицца непапраўнай бядзе. У Бібліі есць такія словами: «Треці Анел пратрубіў, и ўпала з неба вялікая Зорка, якая гарела падобна свяцільні». ...
