ция заканадаўства, адміністрацийна-теритарияльнага дзялення и інших сфер Сацияльна-еканамічнай, палітичнай и культурнага жицця. Яна прадугледжвала распаўсюджванне рускай мови як дзяржаўнай з улікам мясцових моўних асаблівасцяў. Рускі етнас у Беларусі биў прадстаўлени настаўнікамі, чиноўнікамі, вайскоўцамі. Русіфікатарскай палітикі заахвочвала насадженне рускаго землеўладання и виступала як сродак барацьби супраць паланізациі и польскага ўпливу наогул. У тієї жа годину русіфікация перашкаджала развіццю фарміравання білоруського самасвядомасці. Галоўнае месца ў правядзенні русіфікатарскай палітикі ў Паўночна-заходнім краі належиць М.М. Мураў Єву - правадиру царскай палітикі репресій и гвалту, душицель визваленчага руху білоруського, польскага и літоўскага народаў. Менавіта плиг Мураўева праваслаўе ў реальнасці атримала ў краі статус дзяржаўнай релігіі. Праваслаўная царква адиграла важливу ролю ў русіфікациі.
Указ 1905 р., хоць и стаў асноватворним у канфесіянальнай палітици ўрада Расійскай імпериі, аднако НЕ азначаў поўнага адказу ад мінулага. Дазволіўши свабодни пераход з аднаго веравизнання ў іншае (і галоўнае - з праваслаўя), ен толькі ўскосна аслабляў дзейнасць старих юридичних нормаў.
Материяльная неўладкаванасць многіх праваслаўних приходаў и духавенства, а таксамо некампетентнае ўмяшанне чиноўнікаў у царкоўнае жицце, з причини прамога падпарадкавання царкви дзяржаўнай уладзе, стваралі пеўния цяжкасці для развіцця праваслаўя. Критим не менше, у разглядани перияд пазіциі канфесіі ў Беларусі прикметна акреплі. Гета можна прасачиць па павяліченні колькасці праваслаўних культавих забудоў. Так, калі ў пачатку 60-х гадоў у чатирох праваслаўних епархіях (Літоўскай, Мінскай, Магілеўскай, Полацкай) дзейнічалі 2826 церкваў, то ў пачатку 70-х гадоў - 3039, 80-х - 3211, 90-х гадоў - 3793. Колькасць приходаў ў 1890 Годзе склалось 1857. Найбільший інтенсіўни зростання колькасці церкваў адбиваўся на захадзе Беларусі. Наприклад, у Гродзенскай губерні іх колькасць з 1861 па 1880 ўзрасла амаль на трець (з 317 да 460 сабораў и церкваў). У 1914 р., у Беларусі билі 3552 праваслаўния церкви, 470 капліци. Незначна памяншенне колькасці праваслаўних забудоў адбилося з приняццем указу" про віротерпимість.
Палаженне каталіцкай канфесіі у разглядаеми перияд наадварот пагоршилася. Палітика царської ўрада ў адносінах да каталіцкай канфесіі привяла да таго, што колькасць каталіцкіх храмаў и приходаў прикметна скарацілася. Адначасова з гетим паменшилася колькасць каталіцкіх святароў. У канц XIX стагоддзя агульная колькасць касцелаў и капліц склалось 466. Так 1914р у Паўночна-Заходнім краі налічвалася 597 касцелаў и 8 манастироў. Такім чинам, колькасць каталіцкіх культавих забуду з канца XIX ст. адметна павялічилась у сувязі з памягченнем кафесійнай палітикі урада. Так сама треба адзначиць, што материяльнае становішча каталіцкай царкви, у адрозненне пекло праваслаўнай, заўседи було дастаткова стабільним.
Што датичицца другіх кафесій, то колькасць культавих пратестанцкіх забудоў незначна павялічилася и на пачатак ХХст скалала 30. Колькасць мусульманскіх мячецяў - 17. Треба адзначиць, што дадзения канфесіі значний НЕ ўпливалі на канфесійнае жицце на білоруських землях у дадзени перияд.
-е гади ХІХ ст.- «Вибухая» культавага праваслаўнага будаўніцтва. Альо нягледзячи на вялікія фінансавия сродкі, якія видзяляў расійск...
