увае Наташа, што закахалася Сћ Анатоля. Брат и сястра Курагини, пригожия людзі, умеюць виклікаць да сябе Пристром, альо НЕ Кахане, таму што Кахане - гета Перш за Сћсе духоСћнае пачуцце. p align="justify"> Анатоль Курагин, привезени сватацца да князеСћне Мар'і, що не адчуваСћ да яе ні кроплі Кахане. Яна здавай яму дзіСћним чинам непригожай, Надав агіднай. Альо ЄП не раздумваючи ажаніСћся б на їй, калі яна яму НЕ адмовіла. АжаніСћся б на імя и грошах яе бацькі. У яго НЕ Сћзнікла б ні цені сумненія. p align="justify"> Графіню Елен Безухова Трутні грамадства апраСћдваць заСћседи, што б Яна не рабіла, таму што Елен належиць свецкім звичаяСћ, яна яго адлюстраванне и сімвал, дачка салонаСћ и адначасова іх каралева.
З пункту гледжання Наша сенняшняй маралі няма нічога дреннага Сћ критим, што жанчина вирашила развесціся з нялюбим мужам. Альо спічувати Елен ми не Сћ сілах. Надав калі паспрабуем стації на яе баку: бо шлюб яе з П'єром няшчасни НЕ толькі для яго, алей для яе. Елен була вельмі Малади, и яна Надав падабалася нам на дерло старонках Рамана, калі П'єр здалека мілувася їй и князь Андре любаваСћся яе надзвичайнай пригажосцю. Яна була вельмі Малад, и Сћсе: бацька, маці, братчики, знаемия, сама Ганна ПаСћлаСћна - казалі їй, што шлюб з П'єром - шчасце. Магчима, яна павер, а потим пераканалася, што зрабіла памилку. Магчима, яна гірка пакаялася ...
Чи не. Каяццо, мучицца згризотамі Сумленний графіня Елен Сћмее, и Сћ гетим яе сами вялікі Грехем у вачах Талстога - и Сћ нашіх таксамо. Ми даруємо Наталки и П'єр Сћсе іх памилкі; старому князеві Балконському - яго Приступа злосці и несправядлівасці; княгіні Мар'і - яе жахлівия думкі Сћ пасцелі Які памірае бацькі, таму што шкірно з іх асудзіСћ сябе соровішн, чим гета зрабілі б ми.
Есцьлен ня судзіць сябе, ен заСћседи знойдзе сабе апраСћданне - и гета робіць яе безлюдянною. Як пасли дуелі П'єра з Долахавим яна Сћвесь годину ашуквала П'єр и думала тількт аб критим, што пра яе скажуць у Свеце, як у тия Дні, калі, клапоцячися аб сваіх забавах, яна Сћвяла Сћ безухівській будинок Барис Друбецкая: як, забаСћляючися звяла Наташу з Анатолем, - так и поза, у Дні Барадзіна и пакіданне Масква, яна, як и ранєй, дазваляе сабе Сћсе, ні на хвіліну НЕ Сћзнікае Сћ яго души патреба асудзіць сябе - патреба, без якой няма Чалавек.
здавай б Елен ужо НЕ можа здзівіць нас, альо Сћсе ж дзівішся таму, як дакладна яна Абрау годину для Прилад сваіх спраСћ: менавіта тия Дні, калі Сћсе людзі - усьо, Акрам придворних трутняСћ, - не думаюць пра сваіх справах. ЗдзіСћляе яе здольнасць запеСћніць акружаючих, што шкірно яе Сћчинак натуральні, што Надав разлічани ваганні паміж Малад важливим асобай и старим важливим асобай могуць толькі Сћпригожиць яе Сћ вачах грамадства, - усьо ж дзівішся тої міри цинізму, якога дасягнула Елен. p align="justify"> Графіня Безухова виростають у наших вачах у знак зла...
