ольшасці краін, ариентаваная на експарт сиравіни и прадуктаСћ и імпарт гатовай прадукциі, застали ранейшай. У апошнім пашириСћся артикул дарагога Сћзбраення. ПаСћсюдна ствараліся Сћзброения сіли - у значнай Ступені гета Тлумача неабходнасцю самастойна (без метраполій) вирашаць мясцовия падчас вельмі заблитания праблєми старої міжпляменнай варожасці. Залежнасць пекло знешняга Гандль абумовіла захаванне Сћлади Сћ адсталих краінах у руках кампрадораСћ - прадаСћцоСћ и перапрадаСћцоСћ імпартних тавараСћ - з бясконцай чарадой дзяржаСћних пераваротаСћ, якія змянялі каля керма розния ваенна-кампрадорскія групи. У виніку "треці світло" падзяліСћся на краіни капіталістичнай и краіни сациялістичнай ариентациі - у залежнасці ад таго, адкуль яни атримлівалі Сћзбраенне, фінансавую дапамогу, дзе рихтавалі кадри. p align="justify"> У 70 - 80 - я рр. . у шерагу дзяржаСћ "трецяга світлу" пача набіраць моц гаспадарчая лібералізация заходняга типу. Еканамічния реформи, заахвочванне приватнага сектара и развіцце канкуренциі дазволілі перайсці да стварення сучаснай еканомікі Сћ Сінгапури, ПаСћдневай Кареі, Малайзіі, хуткімі темпамі развівалася еканоміка Мексікі, Венесуели, Чилі, Таїланду и інш. p align="justify"> асобі шлях развіцця пад відпливаючи ідей ісламу вибралі мусульманскія краіни. Найбільший буйнимі з іх на колькасці жихароСћ з'яСћляюцца Інданезія (164 млн), Пакістан (115 млн), Бангладеш (91 млн), Іран (59 млн), Турция (58 млн), Егіпет (50 млн), марок, Алжир ( па 26 млн), Ірак (18 млн). Пасли Інший сусветнай Вайни пануючай ідеалогіяй у Свеце ісламу стаСћ нацияналізм, пад сцягамі якога амаль усьо краіни ісламу атрималі незалежнасць. Альо палітичная незалежнасць НЕ привяла да еканамічнай самастойнасці, захавать значная залежнасць мусульманскіх дзяржаСћ пекло вядучих дзяржаСћ Захадите. p align="justify"> Так сяредзіни 1970-х рр.. у ісламе дамінавалі рефармісцкія, мадернісцкія плині. Яни СћяСћлялі сабой злученне демакратичних ідей и сациялізму з ісламам. Ісламскія сациялісти, наприклад, адстойвалі тезіс, што іслам - сациялістичная па палею сутнасці релігія, а притримліванне Сћстановак Карана абазначае СћстанаСћленне грамадства сацияльнай справядлівасці и демакратиі. "Інданезійскі нацияналізм", "ісламскі сациялізм", "арабскі нацияналізм" і "арабскі сациялізм", "турецкі нацияналізм", "алжирскі сациялізм" і іншия теориі билі афіцийнай ідеалогіяй у шматлікіх мусульманскіх краінах. У еканамічнай сфери яни виступалі за "змешаную еканоміку". p align="justify"> пасли араба ізраільскіх войнаСћ 1967 и 1973 гг., у якіх араби пацярпелі параженні, а таксамо збліження Егіпта з ЗША Сћ ісламе Сћзмацнілася фундаменталісцкая плинь. Перамога ісламскай ревалюциі Сћ Іране Сћ 1978-1979 рр.. виклікала ісламскі бум у Свеце, хвалю ісламскага фундаменталізму. АсноСћнимі прадстаСћнікамі яго стала арганізация "Брати мусульмани" і шиісцкае духавенства Сћ Іране на чале з Хамейні. p align="justify"> "Фундаменталісти" Сталі адстойваць ідеі асобага "ісламскага шляху развіцця", адрознага пекло краін Захадите и СРСР, патрабаваць стварення "ісламскай дзяржави", заснаванай на працоСћнай уласнасці, забароне ліхвярства и спекуляциі, салідарнасці и брацтва.
аднако палітичная незалежнасць НЕ привяла да гаспадарчай самастойнасці мусульманскіх дзяржаСћ, а Сћзровень жицця насельніцтва НЕ палепшиСћся, у виніку Сћ мусульманскім грамадстве замацаваліся негатиСћния адносіни да Захадите. Фундаменталізм знайшоСћ апорії Сћ асяроддзі ніжейших слаеСћ насельніцтва, для якіх характерни адчай и схільнасць да крайніх метадаСћ сацияльнага пратесту. p align="justify"> Небяспека распаСћсюджвання ісламскага фундаменталізму Сћ Свеце, яшче НЕ Сћсвядомленая да канца Сћ перияд 1960 - 1970-х рр.., з'яСћляецца Сћ екстремісцкай накіраванасці ідеалогіі и дзейнасці арганізаций мусульман, якія заклікаюць да свяшченнай Вайни - " джихаду "супраць" няверних ". Па палею сутнасці гета абвяшченне Вайни бідних краін "трецяга світлу" багатим індустрияльна развітим краінам, абумоСћленае вялікім розривів ва СћзроСћнях іх еканамічнага развіцця. Така вайну ва Сћмовах уладання ядзернай зброяй тоіць у сабе небяспеку сусветнага канфлікту. Такім чинам, у 60-70-я рр.. XX ст. на арену сусветнай палітикі виходзяць краіни "трецяга світлу", якія аказваюць істотни СћплиСћ на геапалітичную сітуацию.
Трецяй тенденцияй сусветнага развіцця Сћ 60-80-я рр.. XX ст. у Свеце з'явілася Сћзмацненне інтеграцийних працесаСћ, прикладам чаго стала заходнееСћрапейская інтеграция.
Ідея агульнаеСћрапейскага супрацоСћніцтва набила шмат прихільнікаСћ пасли Інший сусветнай Вайни. Яни зиходзілі з таго, што пасли двох разбуральних сусветних канфліктаСћ толькі агульнимі намаганнямі можна зноСћ паставіць ЕСћропу на ногі. Рух наперад да інтеграциі биСћ прадиктавани чатирма асноСћнимі мативамі. Па-Першай, з-за войнаСћ ЕСћропа стала губляць палі традицийнае месца Сћ центри сусветнай арени. Яно аказалася зайнятим новимі звишд...
