урна спадщина неахвотна перадавалася Сћ чужия рукі. АпраСћдваліся звичайна аднолькава: Нам хочацца, каб дзецям застали памяць , Зраблю вам копію, а аригінали зберагу синові .
Альо НЕ Сћсе запісвалі. Шмат што знікае, раствараецца бяследна. Забиваецца. Калі НЕ забиваць Вайн, паяСћляецца шмат нянавісці. А калі Вайн забиваюць, пачинаецца нова. Так гаварилі старажитния. p align="justify"> Сабрания разам расказа жанчин малююць абліччи Вайни, у якой зусім НЕ жаночи твар. Яни гучаць як сведчанні-абвінавачванні фашизму Сћчарашняму, фашизму сенняшняму и фашизму будучаму. Фашизм абвінавачваюць маці, жонкі, сестри. Фашизм абвінавачвае жанчина. p align="justify"> На франт вялікай Айчиннай Вайни Сћ Савецкай арміі ваявала больш за мільен жанчин. Не менше іх примала Сћдзел у партизанскім и падпольним супраціСћленні. Ім було пекло 15 да 30 гадоСћ. Яни валодалі Сћсімі ваеннимі специяльнасцямі-летчици, танкісткі, аСћтаматчици, снайпери, куляметчици ... Жанчини НЕ толькі виратоСћвалі, як було гета ранєй, калі працавалі сестрамі міласернасці и Сћрачамі, а яни и забівалі. p align="justify"> У гета кнізе жанчини расказваюць пра вайну, пра якую мужчини нам не расказалі. Такий Вайни ми не ведалі. Мужчини гаварилі пра подзвігі, рух франтоСћ, ваенаначальнікаСћ, а жанчини гаварилі пра іншае - як страшна дерло раз забіць ... Ці ісці пасли бою па полю, дзе ляжаць забітия. Малад дзяСћчатам Шкадов було Сћсіх - и немцаСћ, и сваіх, рускіх салдатаСћ. p align="justify"> пасли Вайни Сћ жанчин була яшче адна вайну. Яни хвалі палі ваенния кніжкі, палі даведкі пра раненні - треба було ізноСћ навучицца Сћсміхацца, хадзіць на високіх абцасах и виходзіць заміж. А мужчини забиліся на сваіх баявих сябровак, здрадзілі ім. викралі Сћ іх перамогу. Чи не раздзялілі. p align="justify"> Адни жанчини жадаюць забицца на свой вопит, другія прагнуць расказаць пра яго іншим людзям. Часта аказваееца позна, бо жицце заканчваецца. Читаючи запісанае Святланай Алексіевіч, варта звярнуць уваг на наступнае. Тієї пліч гісториі Вайни, пра Які яни распавядаюць, невядоми НЕ таму, што яго замоСћчваюць специяльна, а таму, што вобразе гераічнага асациіруецца Сћ культури з мужчинам и мужчинскім мірам. Адна з апавядальніц заСћважае, што франтавия аператари часцей знімалі патокі технікі, а не жанчину на Вайне. Яни, як правіла, надавалі Сћвагу їй, толькі калі яна сядзела за штурвалів самалет ці страляла з зяніткі. p align="justify"> Жанчини галоСћним чинам перадаюць перажития ІМІ емоциі, пачуцці, а не факти. Амаль кожнай з іх давлячи дерло разу у жицці забіваць. Адна з расказчиц успамінае свій дебют у гета страшеннай справе: Бачу я, што ен ужо двойчи паказаСћся, и калі ми яшче раз праваронім, дик яго Сћпусцім. І калі ен паявіСћся треці раз, я вирашила страляць. ...
