Кандратьев Крапіва (1896 - 1991)
крапіва пісьменнік літаратурна
НарадзіСћся Кандратьев Крапіва (Кандратьев Кандратавіч Атраховіч) 22 лютаго (5 сакавіка) 1896 у весци Нізок Уздзенскай воласці Ігуменскага Павєтьє Мінскай губерні Сћ сялянскай сям'і. Приступкамі да атримання адукациі билі царкоСћнаприходская школа, Уздзенскае Народнай вучилішча, чатирохкласнае гарадское вучилішча Сћ СтоСћбцах (з яго Крапіва перавеСћся Сћ таке ж вучилішча Сћ мястечку Койданава, бо там була Лепша бібліятека и лепшия Сћмови для навучання). У 1913 вучоба була паспяхова помер. Затим Крапіва едзе Сћ Мінск, дзе екстернам здае іспити на звань народнаго настаСћніка. З вялікім хваляваннем атримаСћ ен накіраванне Сћ земскае Народнай вучилішча Сћ вагомі Мнішана Пяршайскай воласці Мінскага Павєтьє. ПоСћни планаСћ и надзо, завітаСћ да вучняСћ, аднако спраСћдзіць іх НЕ здолеСћ: у жніСћні 1915 Кандратьев Атраховіча мабілізавалі Сћ царську армію. Ваенную падрихтоСћку праходзіСћ у Гатчинскай школі прапаршчикаСћ. Пацвярджаючи справядлівасць вислоСћя, што таленавіти Чалавек таленавіти ва Сћсім, К. Атраховіч паказаСћ такія поспехі Сћ вучобе, што сам атримаСћ призначенне на Пасадена ваеннага інструктара. Вясна и літа 1916 р. у якасці Сћзводнага афіцера 38-га запаснога Баталії рихтаваСћ апалченцаСћ для адпраСћкі на фронт. У кастричніку 1916 Крапіва трапляє на Руминскі фронт. До Канціо Вайни К. Атраховіч даслужиСћся да Звання Капітана. БиСћ демабілізавани з війська як настаСћнік. ПрацаваСћ будинку на гаспадарци, настаСћнічаСћ. Мабілізавани Сћ жніСћні 1920 у Чирвони Армію, вучиСћ ваеннай справе навабранцаСћ. ПачаСћ друкавацца. За кароткі годину зрабіСћся ледзь НЕ самим папулярним на Беларусі Пает. Високу аценку тагачаснай критикі атримала и яго проза. Кандратьев Атраховіч стаСћ Кандратьев Крапівой - бліскучим Пает-сатирикам, аригінальним празаікам, видатним драматургам. У 1939 яму Сћ чаргови раз давлячи апрануць вайсковую вопратку: у якасці камандзіра стралковай роти примаСћ удзел у визваленні Заходняй Беларусі, потим удзельнічаСћ у фінскай ваеннай кампаніі, а Сћ червені 1941 пачаСћ адбиваць палю чацвертую Вайн, альо Сћжо Сћ якасці ваеннага журналіста Сћ франтавих газетах В«Червоноармійська правдаВ» и В«За савєцкую БілорусьВ». БиСћ таксамо адказним редактарам газети-плакату В«Раздавім фашисцкую гадзінуВ». У пасляваенни годину працоСћная дзейнасць К. Крапіви Сћ асноСћним була звязана з Академіяй навука БРСР. Загадчик сектара, директар Інститута мовазнаСћства (амаль да самаго канца жицця, нягледзячи на Сћзрост, К. Крапіва "правіСћ" шматлікія лінгвістичния слоСћнікі), віце-презідент АН Беларусі. За семдзесят гадоСћ на ніве роднаВ культури ім Зроблено вельмі и вельмі многа. I гета Працюю адпаведним чинам аценена. Герой Сациялістичнай Працюю, народні пісьменнік Беларусі, доктар філалагічних навука, академік Академіі навука БРСР, депутат ВярхоСћнага Савета БССР некалькіх скліканняСћ, лаСћреат дзяржаСћних премій СРСР и УРСР, кавалер чатирох орденаСћ Леніна, орденаСћ Кастричніцкай ревалюциі, Чирвонага Сцяга, Чирвонай зоркі, Айчиннай Вайни І Ступені и р. д.
Пісаць вершили К. Крапіва пачаСћ яшче падчас вучоби Сћ КойданаСћскім гарадскім вучилішчи. 13 красавіка 1922 у В«Червоноармійській правдіВ» биСћ надрукавани яго вершавани фейлетон В«Жили-булиВ». Кандратьев Крапіва пачаСћ супрацоСћнічаць з газетай В«Савецкая Білорусь В». Затим яго Сталі друкаваць газети В«Беларуская значнаВ», В«Чирвоная змена В»,В« МагілеСћскі селянін В»,В« Наш працаСћнік В»и іншия периядичния виданні. 20-я гади НЕ билі беднимі на сатирична-публіцистичную паезію. Периедика шчодра друкавала сатиричния вершили, адкривала Нови імени. Альо менавіта К. Крапіва дасягнуСћ па-сапраСћднаму вялікай папулярнасці и Народнай любові. Праграмним для Крапіви стаСћ яго вядоми верш "Крапіва" (привядзем толькі Першай яго чатирохрадкоСће):
Я Сћ мастацкім агародзе
Толькі Марні трава.
А якаючи? Сміх, дий Годзе:
Я - пякучка-крапіва.
Пад трапні абстрел крапівінскай сатири трапляє пустазвонства (В«ПлеткариВ», 1922), лянота («гк Сцяпана-лайдакаВ», 1923), хабарніцтва (В«Дай ди дайВ», 1922), бескультур'е (В«ГришчаВ», 1922), знахарства (В«Вось такія дактари вимуць душу без париВ», 1923; В«Калі церці, дик да смерціВ», 1924), пратекциянізм (В«Каго мені Сћзяць за кумаВ», 1923), забабони (В«Дзве кумиВ», 1923), сквапнасць (В«Дзяльба сенакосуВ», 1923). Асаблівую ж тривогу, а таму и пастаянную Сћвагу да сябе виклікала праблєми п'янства (В«СамагоначкаВ», 1922, В«РатуйцеВ», 1922). У духу годині критикавалася таксамо релігія, а дакладней - яе НЕ НАДТО самавітия служкі (В«Нова екценіяВ» (1922), В«Малітви па-беларускуВ» (1923) i інш.). Критикуючи многае адмоСћнае Сћ речаіснасці 1920-х рр.., К. Крапіва разам з критим заступаСћся за рідну мову (верш В«Шчираму лаціністуВ» (1922). Питанні творчасці закраналіся К. Крапівой у вершили В«Прагулка на ПарнасВ» (1923), В«Муза падвялаВ» (1923), ...
