Уводзіни
Дваццатае стагоддзе принесла білоруський паезіі незвичайнае естетичнае багацце фарбаў и колераў, зрабіла яе тієї Ярка галактикай, святло якой адметна и прицягальна зіхаціць у літаратурним сусвеце. Наша паетичнае слова ўзнялося да свойого касмічна-зорнага лісі праз церні, пошукі и страти, альо найперш - праз годнае и шматграннае естетичнае Мастацкай самасцвярдженне.
сучасности беларуская паезія - з ява шматаблічная, Рухом, зменлівая. Яе развіцце пазначана аригінальнимі мастацкімі набиткамі, жанравай и стилевай динамікай, цікавимі творчимі пошукамі. У білоруський паезіі другий палового 70-х - 80-х рр.. адбиліся прикметния зрухі: паширилася кола мастацкіх кірункаў, жанравих формаў, Зроблено смелия творчия СПРОБА и прадеманстравани експераменти, звязания з наватарствам у версіфікациі, архітектоніци, моўна-стилевай арганізациі верша [1, с. 189],? слушно заўважае А. Бельскі. Паезія пача викаристоўваць сістему сродкаў и приемаў еўрапейскага и сусветнага мадернізму, І як винік гетага - створани неардинарния мастацкія тексти.
У гети годину у нас з явілася нова паетичная змена: Галіна Булик, Людміла Рублеўская, Леанід Галубовіч, Уладзімір Марук, Адам Глобус, Леанід Дранько-Майсюк, Алесь Емяльянаў, Ала Канапелька, Уладзімір Мазго, Алесь Пісарик , Уладзімір Сцяпан, Анатоль Сис, Яўген хвалили и шмат інших. Я наўмисна ўживаю гета няпеўнае слова змена, таму што асобнай генерацияй у параўнанні, скажімо, з шасцідзесятнікамі іх назваць цяжка: многім НЕ ставала жиццевага вопиту, згуртаванасці, унутранай метанакірава-насці [2, с. 207],? признаецца читачам У. Гніламедаў. А таксамо агульнасці лісі. Аднако шкірного паасобку биў безумоўна Талі-навіти, и НЕ апошнім значиться імя: Віктар Шніп. Дерло свій верш Семнаццаць мені ... ен надрукаваў у Чирвонай змена 17 жніўня 1977, а дерти зборнік Гронке святла ўбачиў світло у 1983 Годзе. Рецензенти адзначалі сувязь Паета з роднай Зямля, природай, а таксамо неабиякавасць да грамадскіх и агульначалавечих праблем. Раннія яго розчини и кнігі сапраўди виглядалі, калі можна так сказаць, даволі пристойна и сведчилі пра відавочния паетичния здольнасці аўтара. Адметнай рисай лірикі В. Шніпа з яўлялася и з яўляецца тое, што ен умее вельмі тонка спалучиць чиста апісальния моманти (пейзажі, успаміни пра падзеі, здаренні и Г.Д.) з раскриццем унутранага світлу Чалавек, яго пачуццямі и пераживаннямі, радасцямі и няўдачамі [2, с. 207],? слушно заўважае У. Гніламедаў. ЄП не інфармаваў, а вияўляў свае пачуцці, адчуванне палею екзістенциі, імкнучися надаць ім тривалую міру паетичнай асенсаванасці.
гетага годині ягония падборкі и пачалі з яўляцца ў тагачаснай абласной и республіканскай периедици. Хаця ў паезіі, як и наогул Мастацтва, лічбам НЕ даецца віри, у Дані відсутні випадкі прийдзецца надаць ім пеўнае значенне, бо Віктар Шніп - адзін з тих нешматлікіх паетаў, што надзвичай актиўна працавалі на пераломе стагоддзяў. Якраз у апошнія дзесяцігоддзі замоўкла ліра вядучих білоруських паетаў, многія значний знізілі свій ТВОРЧА патенциял або замаўчалі зусім, а В. Шніп праявіў виключную актиўнасць, видаўши ў даволі Складанний годину значную колькасць паетичних зборнікаў. Менавіта ў гети перияд у грамадстве адбиліся кардинальния, анталагічния змена, у свядомасці насельніцтва, у самім Мастацтва ўключна з літаратурай, у ідейна-естетичних ариентациях як грамадзян, так и самі...
