х мастакоў слова, Живе ен у зусім іншай краіне, а не там, дзе пачинаў палю творчасць. Ужо толькі з гетага пункту гледжання ягоная творчасць виклікае адпаведную цікавасць, бо адлюстроўвае (павінна адлюстроўваць?) Виключния змена ў Першай. А калі дапоўніць, што за гети годину аўтар сам прайшоў Складання евалюцию пекло традицийнай вясковай лірикі, у нечим падобнай на звикл білоруську паезію ўсяго мінулага стагоддзя, да паезіі філасофскага складу, паезіі слова публіцистичнага, трибуннага, песеннага, стаў са звичайнага наіўнага рефлексуючага па звичайних прадказальних падзеях юнака назіральним вопитним мужчинам, якому да ўсяго праворуч ў жицці ЦІ літаратури, дзе хочацца сказаць свае важкае слова. За гети годину убачилі світло зборнікі паезіі Гронке святла, Поиск радасці, горад-утопія, Шляхов вітрі, Чирвони ліхтар, білоруський мору, Воўчи вецер. Хаця зборнікамі ў класічним разуменні можна назваць толькі першия, юнацкія виданні Паета. Бо наступния ўяўляюцца толькі кнігамі, шкірна з якіх пабудавана ў поўнай адпаведнасці з аўтарскай задумай, падпарадкавана агульнай аўтарскай канцепциі, бо шкірного Наступний раздзел дапаўняе папяредні, працуючи разам на адзіную ідею.
Першия зборнікі В. Шніпа надзвичай традицийния для білоруський паезіі. Падчас Надав празмерна традицийния як для 80-х гадоў канца мінулага стагоддзя, бо Якраз вершить пра будаўнікоў и пра рідну вагомі Пугачов, пра надзенни клопат сучасніка и пра маці склалі дерло зборнік здольнага Паета [3, с. 7]. Хаця треба адзначиць неблаге паетичнае майстерства Маладога аўтара, Які, встежити за сваімі шматлікімі папяреднікамі, хочай здзівіць читача цікавимі асацияциямі и метафаризацияй світлу - руневае сонца, вяселих думак ласяня, маланак светлия галіни, и сонца на рагах / / Падиме лось з кустоў, пасадзіў ля гаю кущ Агню, якуцкія ваверкі коцяць сонца ў Білорусь.
Калі ў згаданих зборніках вершить друкаваліся ў адвольним парадку, то шкірно з Наступний вилучаецца прадуманасцю и арганізацияй канкретних раздзелаў, што раскриваюць адпаведни аспект адзінай канцепциі. Так, зборнік Шлях вітрі (1990) складаецца з чатирох раздзелаў. якія НЕ толькі ўражваюць метафаричнасцю сваіх загалоўкаў (Сіви вецер, Вецер ісціни, Вецер камяніц, Задумни вецер), альо критим самим пазначаюць сутнасць таго няўлоўнага паняцця, што званий сабой НЕ пеўную атмасферную з яву, а Нешта невимерна большай - І повертається вітер на круги своя [4, с. 95]. Менавіта таму як працяг агульнай задуми и пошукаў Сенсит бицця будз ўспримацца Воўчи вецер. Вецер травні дзесяткі, сотні самих незвичайних епітетаў у білоруський паезіі. Аднако падобнага ўсприняцця яшче не було. Менавіта гети скразни вобразе нечага існага, адчувальнага, альо няўлоўнага, неспазнальнага и дапамагае аўтару па-свойму ўбачиць вельмі многія звиклия речи и перадаць адчуванне ўсприняцця гетага вічного альо зменнага світлу и жицця.
Яшче больш згарманізаванай уяўляецца будова кнігі На рештках храму, раздзели якой (Так Бога травня адлятала душа ..., Пакуль гариць свічка, Бели світло, дзе нам Канацєї, Па дарозе бясконцай, як вечнасць зямная) дасканала адлюстроўваюць светабачанне, светаўсприманне и светаадлюстраванне Паета.
Критикі знаходзілі ў іх шчирасць и натуральнасць паетичнага Радка, и з гетим можна було пагадзіцца. Шчирасць заўседи кранае, и не забуду, як мяне расчуліў вось гети вельмі асабісти верш (без назви), присвечани Жонца Людміле и дачушци Верані...
