рнога цябе, Маладога.
Ідзі ти з кавярні, що не помні нічога ...
І вийшаў на вуліцу я ап янели, ў неба почнемо кав'ярня ўзляцела [14, с. 97].
Страх героя твораў В. Шніпа абумоўлени НЕ рамантизацияй невядомага, жах бицця сиходзіць з реаляў, якія падчас болів жахлівия, чим казачния. Бо калі ў канц казкі звичайна ідзе разрадка, зніженне, апрошчванне страхаў, то фінал Балад виключна трагічни. Ніякай надзеі, ні адзінага пробліску просвіті не пакідае Беларускі Пает сваім героям. Якія тут ілюзіі, калі дзяўчинка-падлетак вимушана прадаваць сябе старому (у яе ўяўленні гета Надав и 40-Гадові - Балада семнаццацігадовай), калі живой гніе ў камери, на чорних нарах, пад вашивай куфайкай ужо колишня дзеўчина, якая и сама забилася пра тое , якой яна була некалі (Балада падсуднай), калі ти
Як ліхтар Чирвони, каля гателя
У чирвонай міні, Сумной, стаіш [14, с. 47]
и Ніхто ў Свецє не відають тваей мари, ди и каму яна патребная. I наўрад ЦІ цябе сустрене Хутка казачни принц. Няма ўжо НЕ толькі гадаў и принцаў, няма и самогу Кахане. А таму сплиў годину брусаўскіх Еротичних балад, у якіх царица падобная на гетеру, а гетера - царица ў каханні, што ў решце решт знаходзіць свае ўвасабленне ў венцаноснай гетери. Герой ліра-епікі В. Шніпа таксамо НЕ можа ўявіць сябе без жанчини, як и без віна ЦІ тютюну з наркотикамі, альо калі апошнія маюць статус пастаянства, то дерло павінна як мага хутчей знікнуць, як толькі сиходзіць Жаданом, жарсць, юрлівасць, патребнасць -падчапіць як нанівець маладзічку. I паехаць з нею на природу. Падаллю пекло смерці и народу (Балада лісі). Жарсць не вічна. Критим болів, што цябе ўсе роўна павесяць праз дзесяць гадоў. Падобная асацияция, вельмі нечаканая для маральнага и законапаслухмянага білоруського грамадзяніна, якім и з яўляецца Пает В. Шніп, непасредна вядзе да Війона, Які стаяў у свою годину, як вядома, на ешафоце. Аднако НЕ толькі гета нагадвае алюзія, бо менавіта вялікі француз и пачаў дерло у еўрапейскай баладистици висмейваць узвишанае рамантичнае Кахане, якое придумалі трубадури.
У Свецє смяротних памірае и жарсць. Цяперашнія мужикі, а менавіта ў іх ператвариліся ўзнеслия лицарем и проста героі, лічиць В. Шніп, нягледзячи на знешнюю Свабоду, унутрана большия нявольнікі, чим раб В. Брусава и ўсе ефіопи венцаноснай гетери. Ніводзін з іх ужо ніколі НЕ кінецца НЕ толькі да самадзіви, самавіли, свіцязянкі, німфи, ундзіни, ласкатаркі, яни Надав мімалетна НЕ глядзяць на праститутку, бо баяцца - Жонка, СНІДу, самогу Жаданом и, дере за ўсе, самогу сябе. У В. Шніпа няма тієї гульневасці Стила, адпаведнай стилізациі, легкасці нарешце, так уласцівай французскаму Паету, як и адметнага, французскага, подивиться на світ. Беларускі Пает заўважае ў праститутци Перш за ўсе яе Сацияльна статус (хаця ен и шукае свій ідеал сярод почнемо матилькоў), а Ф. Війон - жанчину. Разам з критим ен ніколі Не зможу праклясці дзяўчину, якой так и НЕ здолеў авалодаць:
Хай дзяўчина, якой авалодаць НЕ здолеў,
Ляжа ў холад магільни тієї змрочнай юдолі!
Непритомная, Слабко, змружиўши вочи.
Хай заходзіцца юрам адна сярод ночи!
Хай ня плачу, ня спіць и НЕ вериць Нікому
Хай ляжиць для ...
