tify"> Дасюль, ужо некалькі тисячагоддзяў, існуюць спречкі пра тое, што такое паезія, даюцца їй визначенні. Вул. Гніламедаў сцвярджае, што феномен паетичнага - гета НЕ толькі теаретичная праблєми, колькі з ява духоўна-практичнага кшталту, сік з древа жицця, сама сутнасць зменлівай речаіснасці, адлюстраванай у моўна-вобразним адбітку Радка [13, с. 5]:
Ми не запал, ми не дим, ми не сік,
Ми - святло з пачарнелих ВАКОНІ,
Ми - трава на магілах дзядоў.
Ми - вада пекло расталих снягоў [14, с. 13].
Гета радкі Віктара Шніпа з яго кнігі Балада камянеў. Радкі - живи, криху приўзнятия, альо праўдзівия, сенсоўния, як цяпер кажуць, у якіх гучиць шчири голас аўтара. Верш павінен мець Сенсит, а Сенсит павінен мець адносіни да ісціни, дабрині и пригажосці - так гетага Якраз імкнецца Віктар Шніп, натхнени Даць духоўную падтримку сваім сучаснікам.
Кахане ў В. Шніпа, асабліва ў Балад нашага Двара, зусім НЕ баладнае ў традицийним разуменні слова, а жабрацкае - Ніхто Нікому НЕ дае проста так. Хаця и тут поруч з Каха ходзіць Смерць, альо зусім НЕ ў горкаўскім разуменні антитези, а ў лесьмянаўска-шніпаўскім: хацеў купіць ласкі дзяўчини, альо НЕ адважиўся. Купіў на ўсе гріш чарніла и загінуў (Балада нясмелага). Ди и НЕ маглів Биць па-іншаму ў гетим Свецє, дзе
Цемния людзі на вуліцах цемная,
Биццам нашчадкі сабакаў бяздомних,
Ноччу блукаюць, шукаюць святло,
Биццам калісці святло тут було [14, с. 96].
Арбіти старога и новаго світлу Балад цяпер ужо мала дзе перасякаюцца, причим НЕ знешняй сферай, што тичицца специфікі сімволікі, фантастикі, міфалагічнай вобразнасці, а менавіта ўнутранай сутнасцю, якая травні сами непасредния адносіни да галоўнага - канцепциі Чалавек .
У перияд, калі разбураюцца традицийния принципи и АСНОВА грамадства и мастацтва, калі практична заўседи перамагае груба Сіла, у свядомасці пераважае нігілізм, расчараванне ў сутнасці Чалавек, Жаданом схавацца ў сваім я, з яўляецца патреба растлумачиць усьо грамадскае зло біялагічнимі, псіхалагічнимі причинамі, знайсці витокі ўсяго бруднага НЕ ў грамадскім ладзе, а ў самім Чалавек. У В. Шніпа - стукнула бутелькаю па галавіт, магла забіць, альо НЕ забіла [14, с. 98].
Класічнае баладнае Кахане надзвичай падобнае сучаснаму, як адлюстраванне адзінай дзяўчини, што лашчиць сама сябе, у люстерку. Яна ператвараецца ў залюстраную русалачку, бо сцерла ў запал аб смерць абодва цілі, нібита перл аб перл у леце палкім! Бицце ў В. Шніпа больш приземленае, празаічнае, альо не менше жахлівае, нягледзечи на тое, што фантастични пачатак з яго баладистикі практична знікае. Критим болів, што ягонага героя пачварния ведзьми адпусцілі живим, у адрозненне пекло реальних жанчин. Можа таму, што усе адбивалася НЕ ў класічнай Карчма, а ў кавярні:
Ти будзеш маім. Табі хочацца смерці? ..
... Гляджу, а ў кавярні - НЕ людзі, а черці.
Успомніць малітву - НЕ ўмею маліцца.ўспомніў: нячисцік жа крижа баіцца.
Ди ціха и сумна жанчина гавориць:
Ти ў Бога не вериш - твае гета гора.
Шкадов мені ду...
