і-реактар». Вяредзіць серца шчимлівая туга асірацелага хлопчика па бацьку, Які невилечна захвареў пасли ПРАЦІ ў якасці ліквідатара. У «Чарнобильскай малітве» шмат чалавечага болю, Гаркот, суму, якія, здаецца, перапаўняюць твор праз край и адгукаюцца ў души супераживаннем.
Епічная проза С. Алексіевіч пакідае ўражанне реквіема па ахвярах Чарнобиля и мертвай зямлі. Пісьменніца правлячим дакументальна-Мастацкай даследаванне чарнобильскага вопиту людзей, леси якіх даюць падстави гавариць пра цяжкія наступстви трагедиі, и гета даследаванне вияўляе пачуцці и думкі ва ўсей іх праўдзівасці и паўнаце. Світло Чарнобиля и жицце пасли катастрофи паўстаюць такімі, якімі яни есць на самай справе. Такім чинам, «Чарнобильская малітва» - гета кніга-дакумент, кніга-памяць.
У дзеннікавим жанри напісани «Чарнобильскі сшитак» Ніни Рибік. Яна нарадзілася ў весци Уласа Хойніцкага раена, якая пасли авариі ў 1986 була адселена. Для аўтаркі, як и многіх яе землякоў, «Чарнобиль супраць Волі и Жаданом стаў часцінкай лісі». Чарнобиль адабраў дарагі серцу край маленства. Н. Рибік жила и працавала ў Хойніках, альо пагроза радияциі, страх за здароўе дзяцей змусілі яе разам з сям'ей пераехаць на Астравеччину, дзе, даречи, яна працуе редактарам раеннай газети. Журналістка и пісьменніца адчула, што неабходна виказаць пра зведанае и перажитае. Яе «Чарнобильскі сшитак» - самааналіз, самадаследаванне. Хоць запіси рабіліся найперш для сябе, Н. Рибік вирашила гетия інтимния старонкі давериць читачу, каб падзяліцца ўспамінамі, шчиримі развагамі, расказаць тое, што Дума и адчувалася, калі Чарнобиль адбіраў у яе радзіму. Яна набила гірка-балючи чарнобильскі вопит, Які вяредзіць памяць и серца: «I ўсе ж шчиміць балючай стремкай у серци ўспамін аб Бацькаўшчине, аб роднай зямлі. I Нельга пазбавіцца думкі: за што, за чие и якія грахі нясуць пакарану ТИСЯЧ ні ў чим НЕ вінаватих людзей, вигнаннікаў са палею радзіми? »[17, с. 31]. Ліс Н. Рибік типови, бо яна - адна з дзесяткаў тисяч перасяленцаў, якім давлячи ехаць «шукаць шчасце ў іншае месца». А шчасцем здаецца ўжо сама магчимасць без страху пайсці ў ліс, басанож ступіць на траву: «якоє гета вялікае шчасце, можна зразумець толькі, страціўши ўсе гета» [17, с. 31].
Мастацкай ўвасабленне чарнобильская трагедия Знайшла ў кнізе прози Н. Рибік «Права на адсяленне» (2001). Яе апавяданні, зразумела, грунтуюцца на ўласна ўбачаним и перажитим. Роднай весци Уласа и яе жихарам присвечана апавяданне «Евакуация», у якім пісьменніца розкривання душеўния пакути перасяленцаў: «Над буслянкай, зладжанай на страсе Кацяринінай хати, павольна кружиў білі птах. «Бач ти, Бусел вярнуўся на роднаВ гняздоўе. А ми свае пакідаем ... Кажуць, убачиць Буслов ў палець - добра прикмета. Пашанцуе ... »- падумала Вольга и заплакала - гірка, няўцешна, як па нябожчику» [17, с. 32-33]. Перад намі паўстае драматичная карціна ў зоні адсялення. Вось яшче адзін псіхалагічни стан гераіні з апавядання «Пакутніца Лісавета»: «Як виселілі пасли Чарнобиля іх вагомі, Лісавета зусім разгубілася, хадзіла - нічога НЕ чула, нічога не розуміти!» [17, с. 33-34]. Н. Рибік паказвае, як Чарнобиль абвастриў усприманне навакольнай речаіснасці, адбіўся на ўнутраним самаадчуванні Чалавек. ЦІ НЕ тое саману перажила сама аўтарка, што и яе гераіня надзо з апавядання «Права на адсяленне»: тривогу, хваляванні, страх за жицце дзіцяці: «А ноччу жудасния сни не давалі їй заплюшчиць вочи: адразу ж п...
