аўставала: Васілек на аперацийним стале, Васілек у інваліднай калясци, Васілек прикути да ложка ... Пекло гетага не було Паратунка - яна баялася ночи, баялася заснуць »творив пісьменніци виразна реалістичния, уражваюць псіхалагічним динамізмам.
«праклятимі Чарнобиль! Адкуль ти зваліўся на нашу галавіт? »[7, с. 236].- Разам са сваімі героямі задану вань Леанід Левановіч у Рамані «Палинови вецер» (2005). Красамоўная и сімвалічная ў розчини назва вескі Хатинічи, якая пераклікаецца з сумна вядомай Хатинь. Чарнобильскую Падзу аўтар паказвае ў касмічним вимяренні:
«Глибока цішиня стаяла над Хатинічамі, засипанимі смертаноснимі радиенуклідамі. Зямля свяцілася ІМІ, акурат мільенамі светлякоў. Блішчастае зорнае неба паварочвалася, биццам кола на восі, вакол непарушнай Палярнай зоркі.
Вялікая и така мала планета Зямля імчала ў касмічнай прастори насустрач Новам дню »[18, с. 167].
Успримаючи чарнобильскую катастрофу як астранамічную, глабальную з'яву, прикладна гетак жа виказаўся Пает Васіль Зуенак: «I Чарнобиль весткаю касмічнай / / Стаў каля расчинених дзвярей ...» («Касмічная ВЕСТКОМ") [18 , с. 277].
Адзін з тих, чие родния мясціни пасипаў атрутни попел, - Віктар Стрижак. Ен працаваў у веткаўскай райгазеце. Там, у Ветци, набраў радияцийную дозу, небяспечную для жицця. Пасли Пает пераехаў у Мінск, дзе раптоўна Памер у 1994 р. (пахавани ў роднай весци Заспа Речицкага раена). Пает А. Шушко присвяціў памяці Сябри верш пад назвав «Чацверти блок у серци Стрижака». Віктар Стрижак аднойчи признаўся:
Ведаеш, Сябрук, відаць, мертвим
Апинуся ў роднай старання.
У мяне НЕ серца - блок чацверти.
Грудзі распірае магма мені ...
[18, с. 177].
В. Стрижак - аўтар вершаў пра рідний край, Які напаткала чарнобильская Згуба. Ен маркоціўся, блізка да серца примаў людську бяду. Чарнобильская ява палохала Чула серца Паета: «Пазіраю на Крижі: / / Смерць за намі ходзіць ...» []. Чарнобиль НЕ здолеў витруціць у души Паета пачуцце радзіми, яго па-ранейшаму прицягваў «сяла пад Речицай ... магніт», хоць «Брудно світло» палохаў и стала ў ім «цяжка жиць» (вершить «Магніт», «Свєту»). Заўчасни адиход з жицця Паета сведчиць пра бязлітасни кон Чарнобиля.
Вяртанне ў рідні Бабчин, Які апинуўся ў чарнобильскай зоні, зрабілася для Міколи Мятліцкага патребай зраненай души: «некамо ти - / / Ачужелая зона, / / ??Серцу Майма ти да Сконе - / / Радзіма!» ( «Кут мій забуті, безабаронна ...»). Пісьменнік гавориць пра неймаверна балючае, няпростае «ўживанне» ў чарнобильскую речаіснасць: «Як и ўсім, каму давлячи сисці з абжитих мясцін, мені випала вучиць душу горичнаму суіснаванню-суседству з адзічелай чарнобильскай зона, спакутавана бачиць у шкірно приезд, як траўная пошасць и Хмиз забіваюць и нішчаць астатняе цяпло чалавечих рук ... I думаць, думаць аб критим, якой жахотна здзічелай, непагляднай становіцца зямля - ??месца паселішча и жиццядзейнасці Чалавек ... »[« Полум'я », 2004, № 4]. Песні-жальби поўняць серца Паета, Які Живе «памяццю журлівай», шчимлівай тугий, що не хаває сліз смутку и скарги. Герой вер-шаванай Аповесці «Замкнена дім» (2003) признаецца: «Пагасла ўсе - душа, як змрочни склеп ...». Акім Пятровіч, а разам са сваім героєм и ...
