д хто! [51, с. 337].
Духоўная спустошанасць Зибіна паступова аддаляе яго пекло жонкі, працягваючи ніць недаверу, якаючи була зав'язана на самим пачатку ўзаемаадносін герояў. Парані Васіль спачатку бянтежицца пекло таго, што ляжиць бездапаможни, як інвалід ... як маленькі [51, с. 333]. У гетим ен нагадвае Паўла Агєєва з Рамана В.Бикава Кар ер. Затим, упеўніўшися ў адданасці Люба дзяўчини, Васіль Зибін пачинае резка мяняцца и пачуваць сябе сапраўдним гаспадаром.
Паступова роли герояў твора акресліваюцца и трансфармуюцца: Зибін перарастае ў грамадска значную асобі будаўніка витворчасці, а Женя спиняецца на роли хатняй гаспадині. У фінале апавядання читач нечакана адкривае, што мілая, адданая Женя з адкритай, шчирай дзяўчини-партизанкі, якаючи рада була цёпламу кутку, раптоўна, немативавана ператвараецца пад відпливаючи високага становішча чоловіка ў гаспадиню зибінскіх харомаў, у мяшчанку. Примети мяшчанства гостем Зибіна бачиць у жоўтай гасцінай з распіснимі сценамі, у разгалістим фікусе, падушачках на канапе, вишиўках.
Думаецца, така інтерпретация характар ??Жені виклікана тагачаснимі ўяўленнямі пра сутнасць мяшчанства. Гета паняцце ўключала НЕ толькі фетишизм у адносінах да грошай и речаў, а і Жаданом жанчини зрабіць камфортно свій будинок, ствариць у ім утульнасць, індивідуалізаваць Стила Кватера. Спроба аўтара вийсці на сацияльна праяўленую асобі Жені-мяшчанкі, фарсіруючи пераход пекло приватна-пачуццёвай сфери, калі яна Малад маці, адданая жонка, та грамадскай, привяла у фінале да слабка мативаванага жаночага характар.
Такім чинам, нягледзячи на пеўния видаткі ў вияўленні жаночага характар ??ў ранніх аповесцях пісьменніка, биў набити вопит стварення динамічних жаночих вобразаў. І. Мележа ўдалося Найбільший ярка виявіць народні тип жанчини, падаць яго адпаведна нациянальним уяўленням беларусаў, раскриваючи ў разнастайних індивідуальних праяўленнях.
Мележа творчасць літаратура Беларускі
1.2.2 Канцептуалізация вобразе жанчини ў Раману Палескай хронікі І. Мележа
Ствараючи жаночия характар ??трилогіі Палеская хроніка, пісьменнік яшче бліжей падиходзіць да розумінню важнасці приватнага (жаночага) світла, аб яўляючи адзінкавае, асабістае, індивідуальнае такім жа самакаштоўним, як и грамадскае, вялікае, агульнае: Година потим прасеяў усьо, паставіў усьо на свае месца. За грандиёзнимі падзеямі, якія гістория ўвекавечила для нашчадкаў, приціхла, а годинах и прапало з увагі тое, што було немаштабним, абидзённим, хвалявала аднаго чалавека. Як би само сабой забилася, што людзям у тієї годину - як и ва ўсе годинник - даводзілася Штодн жиць абидзённасцю; што тое дробнае, можа нікчемнае, на нашу мнение, було для іх у Аснова свае и важливим, и вялікім, - бо без яго не було як жиць. Світло у куранёўцаў - гета праўда - Найбільший биў неширокі, невялікі: тік, хата, вуліца, но ў гетим невялікім Свецє було свае вялікае: урешце, чалавек мериць усьо міра свойого розуму и свойого серца [55, с. 27].
Мастацкі світло галоўнага твора населені па-сапраўднаму народнимі характарамі. І шкірні з іх тоіць у сабе патенцияльния магчимасці далейшага мастацкага развіцця. Надав калі персанаж НЕ вядзе за сабою дзеянне, яго присутнасць адкривае прастори творчай фантазіі, вабіць у зманлівия лабіринти чалавечай души. Менавіта такімі, як би асцярожна приадчиненимі для нас аўтарам, з яўляюцца думкі и памкненні паляшучак. У непаўторних вобразе дзяўчат и жанок з самай глибі страчанага намі цяпер Припяцкага Палес ўвасобіўся Полон шматгадових пошукаў. Гета - маладия Хадоська, Ганно; прадстаўніци старейшага пакалення - Дзятліха, Дамеціха, Глушачиха, Ганніна мачиха; яркія епізадичния персанажи - швачка Годлі и гаспадиня Циля, цётка Сарока, настаўніца Параска и Ганніна маці-нябожчица.
Паводле значення жаночих персанажаў у развіцці сюжета и стваренні псіхалагічнага мікраклімату, вобразная палітра Палескай хронікі шматслойная. Каларитния жаночия вобразе адметния свае цеснай далучанасцю да ўсіх перипетий. У гетим плані вилучим гераінь, што адносяцца да інтимнай (приватна-сямейнай) i сацияльнай лініі трилогіі.
У абсягах інтимнай плині хронікі даволі виразна визначаюцца такія постаці, як Ганна Чарнушка, Хадоська-Канапляначка и Пракопава Маня.
Ганна ўвасабляе тую скразную духоўную жаночую плинь, інтимную лінію, якаючи звязвае ў адзін сюжетни вузел аддаления па месцев и годині падзеі епапеі. Ганна ў Кураньї - дзеянне развіваецца ў вёсци, Ганно ў Юравічах - пераносіцца ў мястечка. З яўленне гераіні заўсёди звязана з раскриццём яшче аднаго характар. Так, Кахане з Васілём розкриває духоўни воблік Васіля, жиццё з Яўхімам - характар ??Яўхіма. Безадмоўная Сцяпанава прихільнасць характаризуе Сцяпана, стоенае Апейкава пачуццё - Апейку, Які таксамо таємн...
