канкретнага чалавека, прадстаўніка канкретнага сацияльнага асяроддзя [12, с.122]. На шляху да імпресіі, вершаў у прозі билі ў Ядвігіна Ш. и апавяданні, якія можна лічиць пераходнимі ( Бярозка raquo ;, +1910 и Дуб-Дзядуля raquo ;, 1910). На мнение Л. Голубевай" адиход пісьменніка пекло сатирична-гумаристичнай танальнасці разбуриў форму байкі. Аднако суадносіни паміж адзінкавим и агульним у структури мастацкага вобразе засталіся па-ранейшаму такімі, якія характерни для Алегорія, хоць галоўния дзейния асобі тут людзі, а не прадстаўнікі живёльнага світлу.
Абодва творити ўяўляюць нешта пераходнае паміж алегорияй и реалістичним, псіхалагічним апавяданнем. Гета свойого роду сінтез традицийних фальклорних и ўласна індивідуальних аўтарскіх мастацкіх приёмаў творчасці, причим перавага Пакуль што зусім відавочна на баку Першів" [12, с.213].
У апавяданні Бярозка расказваецца пра цяжкі лёс маладой жанчини, но яе вобразе абагульнени, пазбаўлени індивідуальних рис. Даждаўся Лявон, што яго пацеха Мариська вицягнулася ўгару, як тая Малад, гладка бярозка. Пекло хлапцоў адбою не було, и хоць серца кроўю аблівалася, а пара падишла заміж аддаваць raquo ;. Гістория жицця Мариські пададзена ў творити з дапамогай традицийних фальклорних сродкаў. Читач не відають, у якой сяміі Живе гераіня пасли замужжа, хто яе криўдзіць, што з'яўляецца причинай яе смутку. Вядома толькі, што прислухаўшися да паради свойого бацькі, Малад жанчина ў цяжкія хвіліни свойого жицця скардзіцца адно бярозци, адкриваючи дреўцу палю душу и шкода. Споведзь приносіць палёгку Марисьци, но бярозка, що не витриваўши горкіх скаргаў жанчини, висихають. Бацька тлумачиць дачце, чаму так стало: А ведаеш чаму, гаротніца ти мая? Ведаеш? Гета ж твій біль, гета ж твій шкода спарахніў гету бярозку, - бо ти частка свае жалілася йой. Древа и то спужалася такий долі. Raquo; [3, с.54].
У апавяданні Дуб-Дзядуля ліризм Ядвігіна Ш. вияўляецца ў паетизациі природи, дзе адчуваецца Моцний ўплиў фальклорнай паетикі, и цяга пісьменніка да жанру швидше и філасофскага асенсавання з'яў речаіснасці. Аднако аўтар яшче НЕ здолеў дасягнуць тієї вишині, якаючи ўласціва Казка жицця Я. Коласа.
Адметнае месца ў творчасці Ядвігіна Ш. займаюць творити Васількі (1911), Рани (1912), дзе з асаблівай сілай виявіўся лірични Талент празаіка. Даречи, А. Лойка Васількі називають вершити у прозі, а Рани адносіць да сучаснага верлібра. Аналізуючи Васількі raquo ;, критик засведчиў, што гети твор заняў у творчасці празаіка и ва ўсёй маладой білоруський даревалюцийнай прозі асаблівае месца и найперш паказваў мажлівасць аўтара ў развіцці ліричнай плині нациянальнай прози. Паглибленая ўвага да ўнутранага світлу чалавека, та праблем духоўнасці (месца мастацтва ў жицці, адносіни яго да речаіснасці, васількі як сімвал краси, жита як речаіснасці), вьмуленне ў слові чистага руху души, думкі, - усьо гета було новим и для Ядвігіна Ш., и для маладой білоруський прози [13, с.298].
Верш у прозі ЦІ імпресію Васількі Нельга суаднесці з реальним випадкі. Критим НЕ Менш гети твор - винік пеўнага аўтарскага ўражання, асацияциі, настрою, адчування, звязанага з канкретнай жиццёвай сітуацияй. Твор напісани ў 1911 Зверни да біяграфіі пісьменніка и паразважаем над критим, што маглів падштурхнуць яго да напісання гетага твора. Зоська Верас, якаючи добра відала Ядвігіна Ш., згадвала ў сваіх успамінах, што калі будучи пісьменнік вучиўся ў Люцинци ў школі, арганізаванай Дачків В. Дуніна-Марцінкевіча, то Антону Лявіцкаму (було яму тади 10-11 гадоў) падабалася ЦІ то ўнучка Дуніна-Марцінкевіча ЦІ якаючи іншая дзяўчина з імем Ядвіга. Абуджанае ў дзяцінстве пачуццё НЕ знікла з гадамі.3 ім звязваецца и псеўданім пісьменніка. Хведар Ільяшевіч таксамо биў схільни думаць, што будучи пісьменнік. перажиў у Люцинци нешта глибокае. Можа, гета було першае дзіцячае Кахане? Можа, тут ужо зачаравалі яго, як васількі laquo ;, вочи? Можа, гета була Ядвіга? На мнение У. Содаль, адсюль и паўстае псеўданім пісьменніка - Ядвігін Ш., бо сам пісьменнік у Лістах у дарозе пісаў пра пачуцці, глибінния, патаемния, пра якія Ніхто НЕ павінен ведаць. I звязана гетия пачуцці билі з дзяцінствам, можа, з Першів Каха, што НЕ забиваецца ніколі. Ядвігін Ш. пісаў: буває, находзяць думкі - інши раз - вясёлия, то ізноў - сумния, но такія дарагія, такія патайния, што ажно агаядаешся, биццам баішся, каб хто НЕ падслухаў, що не падгледзіў, що не дагадаўся іх, бо іх ведаць Ніхто НЕ павінен - ??Ніхто! laquo ;. Приведзения вишей меркаванні даследчикаў и признанне самогу аўтара Васількоў цікавия, но яни да канца НЕ висвятляюць, што канкретна паслужила штуршком для напісання твора. Відавочна толькі адно: у Аснова яго, што набиў таку незвичайную для маладой білоруський прози жанравую форму, пакладзени вельмі асабістия, інтимния пераживанні аўтара, а ліризм, уласціви фалькл...
