пізод, у якім гаворицца пра самотния думкі маленькай Ганулькі, якаючи СУМу без маці: I калі, бувала, бачила яна, як іншия дзеці песцяцца, притуляюцца да матчина Грудзіа, побіжно и яна - маленька, худзенькая - так тієї високай белавалосай Теклі, клала палю галоўку на яе калені и Шаптала: Мама, мама, мама laquo ;. Альо пяшчотаў, яшче горш геткіх слоў теклов НЕ любіла. Не лізь, - кажа, - так мяне з геткім - Абузов, а не дачка ти мені laquo ;. Плачучи, побіжно тади мала Ганулька (Ганулька? Гета ж яе калісь звалі Ганулькай, ледзь цяпер успомніла Тамашиха), побіжно ў Які-колечи цёмни куточак або ўціскалася ў запечак І, закриўшися, ціханька Шаптала сама сабе: Мама, мама, мама. " .
Драматичнае гучанне твораў Ядвігіна Ш. Надал ім, узмацняе матиў сацияльнага пратесту супроць бесчалавечних умоў існавання чалавека ў тагачаснай речаіснасці. І хоць творити гетия, паводле слоў даследчика Л. Голубевай, будуюцца не так на сутикненні характараў, а на апісанні Падзу, усьо ж на критим етапі, калі псіхалагічнае апавяданне знаходзілася ў працесе станаўлення, дасягненнем для прози билі и псіхалагічния ецюди, емациянальна яркія и праўдзівия, якімі напоўнена большасць реалістичних твораў Ядвігіна Ш. [11, с.211]. Згадания творити Ядвігіна Ш. - реалістичния. Аднако у свае евалюциі пекло апрацоўкі фальклорних твораў да псіхалагічнага апавядання пісьменнік викаристоўваў и рамантичния сродкі.
Так апавяданне 3 бальнічнага жицця (1909) спалучае ў сабе дві стилёвьм пласти: лірика-рамантични и реалістични. Згодна сюжета апавядання, у бальніци памірае чалавек, Які значицца пад № 17. побачим з ім няма нікога, хто сагреў б яго апошнія імгненні спачуваннем. Побачим - чужия людзі (хвория, служачия). I сярод іх няма ніводнага, хто б пашкадаваў пакутніка, сказаў яму дістатися слова. Адиход чалавека ў нябит успримаецца служачимі бальніци як прикри випадак, што припаў на годину іх дзяжурства и принёс лішні клопат. Між критим на вачах ачарсцвелих и жорсткіх у свае абиякавасці людзей адбиваецца трагічная падзея. Праз запіси бальнічнага надзірацеля ў службовай кнізе аўтар дае скупия звесткі пра галоўнага героя: 1909 года.23 дня, чорнарабочи 49 років. Симон сканчаўся ў. часоў [3, с.156]. А з аўтарскага тексту, сагретага пачуццём спагади и шкадавання да свойого героя, читач даведваецца пра некатория падрабязнасці з яго жицця, якія маюць даволі абагульнени характар; Риси реалістичнага пісьма інши раз набиваюць Надав прикмети натуралізму: Біти з малалецтва сірата, гаротни праз увесь вік свій працаўнік, и вось ужо калі жиццё виціснула з яго апошнія сіли, висмактала кроў, висушити апошнія мазгі, жили вицягнула, цяпер гета жиццё, бачачи , што з гетага чалавека няма больш чаго видушиць, - кінула яго на бальнічнае ложка raquo ;. Аднако Зверни увагу на лірика-рамантични стилёви пласт апавядання. Ен увасоблени ў пачатку и канц апавядання ў виглядзе пейзажнай замалёўкі, дзе запамінаецца Адна Мастацкая деталь: кривава-жоўтия лісти raquo ;. Восени. Непагадзь. Менавіта ў гетую пару памірае чалавек, яи НЕ зведаў шчасця ў жицці, памірае ў пакутах и ??поўнай адзіноце. У творити ўзнікае асациятиўная паралель паміж паміраючим чалавекам и кляновимі кривава-жоўтимі лютамі raquo ;, якія вецер ганяў з месца на месца, як адкрасаваўшае, нікому НЕ патребнае, ні на што нягоднае смяццё [3, с.187]. ЦІ не так лёс круціў и героєм апавядання, Які скариўся и падпарадкаваўся нягодам да апошніх хвілін жицця:" Як увесь свій нядоўгі століття биў паслухмяни Симон, так и ў гадзіну свойого Кананен астаўся паслухмяним. Начальству: у дзевяць сканаў.
служачи зняў з яго ўсю бялізну І, варочаючи з боку на бік цёплае яшче голи ціла, палажиў тварі ДАГАР, сцягнуў рукі на грудзі І, прикриўши ўсяго посцілкай, заніс на месца грамніцу и пайшоў ізноў у свій кут драмаць." [3, с.123].
Дзякуючи спалученню реалістичних сродкаў адлюстравання речаіснасці з лірика-рамантичнимі апавяданне набивае філасофскі падтекст. Апісанне адзінкавага випадкі перарастае ў роздум пісьменніка пра чалавечае жиццё и смерць, пра часовае и вечнае. Апавяданне завяршаецца сумна-сімвалічнимі радкамі: Вецер гудзеў. Ліплі кривава-жоўтия лісти кляніни да памуцеўших шиб бальніци, як би падгледзець хацелі, што там робіцца. На акне, дзе биў криж, стаялі абапал дзве васковия свечкі, Адна з іх непачинаная, інша криху падгареўши, - увесь знак, уся нядоўгая пам'ятка, што на Свецє не стала аднаго чалавека [3, с.158]. Паводзіни и ўчинкі герояў апавядання псіхалагічна апраўдани НЕ толькі тієї сітуацияй, у якую яни трапляюць, но и нечим больш значним, важливим - іх грамадскім становішчам: Надав малаіндивідуалізаваная, у асноўним лірика-публіцистичная характаристика цяжкахворага НЕ здаецца вялікім недахопам твора. Усьо ў апавяданні - и напружана-драматичная пейзажна замалёўка, и моцнае, знешне стриманае, но вельмі емациянальнае ліричнае адступленне, и нескладани сюжет - дапамагае паказаць...
