е НЕ заСћважиСћ? Абявязкова некамо на вочи патрапіш, то тієї ужо астатнім развядзе, пра Сћсе чиста раскажите І, мала таго, пекло сябе яшче многае дадасць. Дзедо ужо, апраСћдваючися, усьо на чарці звальваСћ. КазаСћ, што гета яни яго душу свайму хаСћрусу атримаць хочуць, альо Ніяк ім гета здзейсніць НЕ Сћдаецца, бо п е ж ен усяго толькі па святах, ди и толькі па вялікіх [7].
Больш таго, у Народзе, сярод патриярхальних людзей, билі Сћсе цверда пераканани, што гета НЕ Чалавек, и Надав то не Бог и не святий, видумалі-випладзілі гарелку, а здзейсніСћ гета НЕ хто інши, як чорт . Вось як пра гета апавядаецца Сћ Народнай казці Як Мікола з Пятра навучиліся Сћ чорта гарелку гнаць .
ІшоСћ Бог са святимі на зачацці світлу; відзяць яни, што курицца аганек. Бог и пасилае Міколу з Пятра паглядзець, што гета таке. Прийшлі, глядзяць: чорт горілку гоніць. p align="justify"> Хаціце - паспрабуйце!
Паднес ім водачкі з жалудовай чашачкі. Спадабалась - випілі па інший. Хароша водачка була Сћ чорта, заматаліся святия, толькі што бодрацца, вуси палі пригладжваюць. p align="justify"> Прийшлі до Бога, хоць и НЕ гавораць, што паспрабавалі трохі чортавай водачкі, ну Бог гета харашо знае.
- Чорт горілку гоніць.
- Ну, ладна! Ідзіце сабе до яму, пахмяліцеся. p align="justify"> Пахмяліліся. Назад до Бога ідуць ужо бадьора, весела: налаСћчилісь, як горілку гнаць, и кажуць:
- Устроім и ми таку штуку, як чорт, штоб горілку гнаць [2].
Атрималася Сћ вуснапаетичнай творчасці надзвичай проста: чорт видумаСћ, як и з чаго гнаць гарелку, святия - Мікола з Пятра - паспрабавалі яе и перанялі працес виробок, а пекло іх ужо, мабиць, усьо гета (причим у самих різни вариянтах) дайшло да людзей. Менавіта на нячисцікаСћ таму Сћсе и спісвалася Сћ далейшим. Чорт, рухави, дасціпни и зласліви, часта Пляц людзям розния штукі, парою шкодзіць. Уночи, наприклад, возіць ен па Балота п яних людзей ці падарожнікаСћ, здараецца, некалі Такі зрок затуманіць, што Чалавек Нешта зусім іншае Сћявіцца, чим тое, на што глядзяць яго вочи. Адним словами, ен невичерпни Сћ сваіх штуках [3]. Каб жа хто з п яних бачиСћ, як яго черці дамоСћ везлі, то ен б, відаць, пасли гетага ніколі Сћ жицці НЕ піСћ б. Яго ж не Сћ вазку, що не Сћ кареце запрежанай возяць, а Сћкінуць у стария, дзіравия ночви и валакуць-тарабаняць праз пень-калоду. Дзе якаючи Купіна, корч ці камянюка, то наСћпрасткі и пруци, толькі смурод ди пирскі з лужин ляцяць па наваколлі, густа залепліваючи тих, хто хацеСћ б пабачиць, як жа Сћсе будз разгортвацца далей. Пра...
