ев. Тия, хто спустошиСћ амаль усьо Азері, навучиСћ моладзь бязбожним учинкам, чарам, бессаромним пісням. Тия, хто знішчае и кпіць са звичаяСћ ди традиций беларусаСћ.
Я. БаршчеСћскі ішоСћ критим жа шляхам, што и А. Міцкевіч: адлюстраваць у Мастацтва космас білоруса, сцвердзіць ягоную годнасць, абудзіць гістаричную памяць. Альо калі А. Міцкевіч праз космас білоруса імкнуСћся да агульначалавечих вишиняСћ духу, дик Я. БаршчеСћскі, наадварот, канцентраваСћ палю мнение на регіянальним, що не СћзнімаСћся вишей нациянальнага. У адпаведнасці з гетимі задачамі викаристоСћваСћ пісьменнік и патенциял фальклорна-релігійнае міфалогіі беларусаСћ. p align="justify"> Характерна, што Сћжо Сћ тій годину усведамлялася Сћся складанасць таке з Яви, як беларуская міфалогія: Дзяди Наші маюць тую асаблівасць, што паганскі абрад змешани з уяСћленнямі хрисціянскае релігіі (А. Міцкевіч). Уся беларуская міфалогія есць сімбіез двох сістем - палі, спрадвечнае и хрисціянскае. Причим, дамінуе паля; хрисціянская ж толькі дастасавалася, нязначна змяніСћши яе.
плиг дапамозе вобразаСћ-сімвалаСћ виказваецца асноСћная думка кнігі: Білорусь - гета край, Які травні палю гісторию; гета край, мінулае якога було куди шчаслівейшае, чим сенняшні дзень; гета край насельніцтва якога - асобни народ, Які можа и павінен жиць без диктату з боку суседзяСћ, жиць паводле законаСћ и традиций сваіх продкаСћ. Білорусам треба адно толькі Сћспомніць палі слаСћнае мінулае, тих, хто загінуСћ за волю ди незалежнасць БацькаСћшчини. p align="justify"> Як винік - у Шляхціци Завальні з яСћляецца сами паетични , узнесли и адначасова трагічни вобразе Плачкі, якаючи становицца Сћвасабленнем и сімвалам роднаВ Беларусі [7, с.133]. Як ні дзіСћна, ці можа Надав вельмі заканамерна, пра Плачков апавядае аСћтару сляпи Францішак, яшче адзін сімвал беларусаСћ, якіх и аплаквае іх маці. Мала хто бачиСћ гетую чароСћную мрою, будівлі, узнеслую и разам з критим Моцний, развітую жанчину: Кабета тая незвичайна пригожая. Вопратка яе - біла, як сніг, на Головата - Чорней убір и чорная Хусткого накінутая на плечах. Твар хоць и смугляві пекло сонца и вітрі, альо гожи и паглядни, вочи живи, и заСћседи блішчаць на іх сльози. Яна з яуляецца найчасцей у пакінутих дамах, у порожніх касцелах и на руінах. Бачилі яе таксамо пад древамі або пасярод поля. Пасли заходу сонца яна сядаю на камні, наракае на ліс жаласним голасо и заліваецца слязьмі. Кажуць, тия, хто набліжаСћся да яе, чулі такія слова: Няма каму давериць таямніцу серца Майга .
адной з асноСћних темаСћ Шляхціца Завальні з
