тваецца з летнімі фарбамі, альо ім на змена приходзяць не менше пригожия восеньскія. М. Багдановіч відав, што ў хуткім годині надийдзе зіма, и гетия каляровия кветкі ўжо більше не будуць радаваць наша вока: « Вираслі ви, каб ураз жа и згінуць».
«Калі аднойчи засвеціцца гетая Зорка, Найпригажейшая и найдалейшая Скажице їй, што я кахаў яе, О, апошнія з роду людскога. (Сюлі-Ставом). Гети епіграф з яўляецца своеасаблівим пачаткам так »Раманса" М. Багдановіча.
Зорка Венера ўзишла над Зямля,
Светлия згадкі з сабой привяла ...
Помніш, калі я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзишла.
З гета пари я пачаў углядацца
Ў неба почнемо и Зорка шукаў.
Ціхім Каха до табе разгарацца
З гета пари я пачаў.
Альо растацца нам годину наступати;
Пеўна ўжо частка така ў нас.
Моцний кахаў я цябе, дарагая,
Альо растацца нам годину.
Буду ў далекім краю я нудзіцца,
Ў серци любоў затаіўши палю;
Шкірну нічку на Зорка дзівіцца
Буду ў далекім краю.
Глянь інши раз на яе, - ў растанні
Там з їй зліем ми пагляди палі ...
Каб хоць на МІГ уваскресла Кахане,
Глянь інши раз на яе ... [1, с. 77].
Епіграф да гетага верша з яўляецца своеасаблівим падагульненнем да ўсяго твора, у гетим випадкі змест и епіграф супадаюць па палею меце, ідеі, у іх агульная тема, тема Кахане да жанчини.
У вершить Я. Купали «Мая дзяўчинка» аўтар апісвае нам дзяўчину, праз гета апісанне тютюнового, што Пает захапляецца їй, Я. Купала викаристоўвае трапния параўнанні, даречи, ўвесь верш пабудавани менавіта на параўнаннях: « Дзве пралескі - яе вочкі» або «Яе губкі - НЕ калінкі, - Проста спелия малінкі».
У дзяўчинкі, у княгіні,
Што падчас мені вочкам кіне, -
Каласісти вянок жита -
Коска жичкаю павіта;
Пара пасимкаў мятлічкі -
Броўкі мілия ў сястричкі;
Дзве пралескі - яе вочкі
ЦІ два ў збожжи васілечкі;
Яе шчочкі-роўни ў Сонцев
Кольору - ружи ля аконца;
Яе губкі - НЕ калінкі, -
Проста спелия малінкі! ... Серца ...
Ўсюди за ім пойдзеш ...
Пекла, неба - ўсе там знойдзеш ...
У дзяўчинкі, у княгіні,
Што падчас мені вочкам кіне [2, с. 86].
Цели верш присвечани...
