ніцкая СћстаноСћка, якаючи, відаць, дапушчальная тади, калі яна аб'ектиСћная, калі вобразе паСћстае нібита вихаплени з жицця, що не скавани дробязнай апекай пісьменніцкай задуми. p align="justify"> вобразе інтелігентаСћ В«Няскончанай драмиВ» адпавядалі Сћсім високім патрабаванням літаратурнага типу, чаго Нельга сказаць аб інтелігенце з камедиі В«Пан міністрВ» Міколу світляків.
Некалькімі псіхалагічнимі штрихамі драматург накідвае партрет світляків. Яму Сћласціва зухаватасць, смеласць меркаванняСћ, якаючи годинах даходзіць да крайнасці (В«людзі як людзі - усьо яни аднолькавияВ»), назіральни розум и хуткасць у рашеннях. Так, на-приклад, аднойчи пабачиСћши дзяСћчину Любачка, ен вирашиСћ НЕ задягваць впоратися. Ва Сћсім абліччи героя адчуваецца сур'езная НЕ-сур'езнасць. Те ен павучае Любачка В«жиць НЕ паводле таго, як людзі кажуць, а як кажа Сћласни розум, наша Сумленний и наша серцаВ», то тут жа імгненна пекло філасофіі пераходзіць да канкретних спраСћ, кідаецца на калені и признаецца їй Сћ каханні.
ЗадумаСћши агітку для перадвибарчай кампаніі Сћ польскі Сойм, драматург у здолеСћ дабіцца Мастацкай целаснасці твора. ЄП не надаСћ дзеючим асобі паСћнати ідейна-псіхалагічнай характе-ристикі (виключенне склаСћ Хіба што вобразе Пупкіна), павярхоСћна розкриті унутрани світло персанажаСћ. Надав кампазіцийна п'єсою НЕ адпавядала сур'езнасці вибранага народнаго канфлікту, бо притримлівалася принципаСћ камедиі становішч. p align="justify"> розгледиш драматургічнай літературна спадщина Ф. Аляхновіча перияду 1917-1920 рр.. Будз далеко не поСћньш без хрць б агульнага ана-лізу яго фальклорних п'єсою. Плиг Сћсей аригінальнасці и самабит-насці драматургія пісьменніка Сћ значнай Ступені грунтавалася на традициях фальклору, узбагачалася яго філасофска-естетичним Бача світлу. Традицийния форми казкі, легенди, швидше, інтермедиі билі тієї тематична структурнай асновай, та якой драматург звяртаСћся на працягу Сћсяго творчага жицця. Першия крокі Сћ гзтим накірунку билі Зроблено Сћ 1917 р. - вельмі полон (347-348) вим для Аляхновіча Сћ асваенні фальклорнага материялу. Билі створани Чатир п'єсою: на дзве з іх - В«БазилішкаВ» и В«Бутрима НяміруВ» - паСћпливалі мясцовия віленскія легенди. В«Кветка-ПапараціВ» (творить не захаваСћся) була інсценіроСћкай В«фальклорнихВ» вершаСћ К. Буйлов и Я. Купали, а Сћ канц В«У лясним гушчариВ» драматург скаристаСћ сами розния народнапаетичния мативи. Років пазней з'явілася аднаактоСћка В«Чорт и бабаВ» (паводле сюжета білоруський Народнай казкі), а Сћслед за нею - два вариянти п'єсою В«Птушка шчасцяВ», дзе несумненна адчуваліся інтермедийния асаблівасці В«КамедиіВ» Каєтана МарашеСћскага. p align="justify"> Зварот Ф. Аляхновіча да фальклору тлумачицца рознимі причинамі. Альо галоСћнае, відаць, у критим, што драматург, як и бе-ларускія пісьменнікі таго годині, знаходзіСћся Сћ речишчи барацьби за нациянальную свядомасць народу. Барацьба гета НЕ ...
