на перакрижаванняў чалін. Потим вянкі пускалі на Ваду, плиг гетим загадвалася жаланне. Калі вянок НЕ Патона, а папливе па речце, то задуманае збудзецца.
Адметнай рисай купальскага святкавання ў асобних РАПН Беларусі з'яўляліся дзеянні звязания з русалкамі.
Паводле народних уяўленняў первтваралiся дзяўчати, якія патапіліся, немаўляти, што памерлі да хришчення, самагуби, а таксамо праклятия бацькамі дзяўчати. У виніку трансфармациі народних уяўленняў, русалкі Сталі стаясамлівацца з негатиўнимі міфалагічнамі персанажамі (ведзьма) i іх Сталі виганяць.
На Піншчне супраць русалак Сталі применяць ахоўния дзеянні ; людзі скокамi праз вогнішча з перакананнем, што русалкі НЕ будуць нападаць i приходзіць на працягу року. [Б с. 78]
Ля вогнішча частавалася абрадавимі стравамі (яечняй), варажилі, плялі вянкі. Потим на слові «Ляці, ляці вяночак, лаві, леві дружочак» кідалі на Ваду вянкі i варажилі па іх руху. Годинах вянкі кідалі праз вогнішча. Калі ен пападае да дзяўчини, тая кідала яго ў адказ на сімвалічнае запрашенне разам пераскочиць праз агонь. Калі вянок пападаў да хлопця, ен павінен яго разарваць або кінуць тому (вянок - сімвал дзявоцтва). У Шумілінскім р-ні (Віцебская вобла.) Асобия пераскокванні праз касцер, страціўши магічни Сенсит у 20 ст. трансфармiравалiся ў калектиўную варажб - витлумаченне накіраванасці, калі дзеўка пераскочиць праз касцер i хоць адна іскринка плиг гетим причепіцца да яе спадніци, то значиць дзеўка хочиць заміж.
У многіх РАПН паасобния скокі праз касцер, страціўши ранейши магічни Сенсит, набилі гульняви характер i Сталі працягваць спаборніцтва юнакоў i дзяўчат, якое пачиналася вичаканнем жартоўних купалак.
Акрам паасобних скокаў у беларусаў, як i ў інших усходнеславянскіх народаў, захаваўся Звичай пераскокваць праз вогнішча парамі - што етнографи тлумачаць імкненнем хутчей ажаніцце або вийсці заміж.
Етнаграфічния материяли паказааюць: у Белерусі яшче у канц 19ст. пачатку 20ст. існаваў Звичай перакіданне вянкоў праз вогнішча, Які можна меркаваць биў наібольш старажитним вариянтам переходу пекло паасобнага да парнага пераскокванняў праз вогнішча. Вянок у беларусаў, як i ў інших славянскіх народаў з яўляецце сімвалам дзявоцтва, i барацьба за вянок - гета адлюстраванне старажитнага вясельнага абрада. [Б с. 35]
Непасредна парния скокі праз касцер билі адним з важливих момантаў свята, бо купальскі агонь ушанаваўся як стихія, здатн НЕ талькі ачисціць моладзь перед любамі, альо i прадбачиць гети люб. Парния скокі вирашавалі ліс будучи людзей.
У шерагу мясцовасцей Беларусi пасли парних скокаў праз вогнішча, дзяўчати праводзілі калектиўную варажб - витлумаченне: яни падбігалі са звітимі вянкамі да кастра i кідалі ix у агонь з упеўнасцю: чий вянок згариць хутчей, тая дзяўчина ранєй за ўcix пойдзе заміж.
пасли скокаў праз вогнішча парамі ішлі шукаць Папараці кветку, якая розпускатися раз за рік i вяртала Чалавек да адзінства з природай: уладальнік пачинаў разумець шум дреў, размову живел, птушак. Альо здабиць Папараці кветку вельмі цяжка, бо яе сцярагуць злия сіли. Заканчвалася свята ля paкі. Там назіралі за гульнею сонца на паверхні вади. За гетим треба було назіраць або прижмураўши вочи, б або не маргаючи. Каб паглядзець на т...
