, Які таксамо Живе Сћ пансіене Воке. p align="justify"> Як бачим, Бальзак СћзяСћ настаСћнікаСћ з різни светаСћ, з процілеглих палюсоСћ грамадства, для таго, бясспречна, каб прадеманстраваць універсальнасць законаСћ и імкненняСћ, якімі яно кіруецца. В«Рабіце з светам так, як ен таго заслугоСћвае, - павучае віконтеса Де Босеан. - Вивучайце Сћсю глибіню сапсаванасці жанчин и Сћсю міру бездапаможнага ганаристасці мужчин ... Чим спакайней ви будзеце разлічваць, критим далей ви пойдзеце. p align="justify"> Наносіце Сћдари бязлітасна, и вас будуць баяцца. Глядзіце на мужчин и на жанчин як на Паштова коней, якіх заганяюць бязлітасна и пакідаюць падихаць на кожнай станциі В». p align="justify"> Тую ж жиццевую філасофію драпежнага егаізму, якаючи бачиць у людзях толькі перашкода або сродак для дасягнення асабістих карислівих метаСћ, падає Растіньяку и побіжний катаржнік Сћтрице. Зразумела, ен пра Сћсе гавориць з большай прамалінейни и цинізмам, чим Свєцко дама: В«У гети натоСћп треба Сћрезацца Гарматна ядром або пракрасціся, як чума. Сумленнасцю нічога немагчима дасягнуць ... Карупция - усюд, Талент - редкасць. Карупция стала зброяй пасреднасцяСћ, якія Сћсе апанавалі ... Калі хочаш Нешта зладіти, пецкаць рукі, толькі вмій затим добранька іх адмиць, - у гетим уся мараль нашага часу ". (2, с.89)
Альо сутнасць настаСћленняСћ Сћтрице тая ж, што и адзначае Растіньяк: В«Ен груба, адкрита сказаСћ мені тое ж Самана, што казала Сћ пристойнай формі віконтеса Де Босеан". (2, с.86)
світила кіруюць егаізм и карисьлівасьць, нахабно радуюцца, цнот и висакародни Працюю НЕ Сћзнагароджваюцца - вось и гірки праСћда жицця, якую досиць Хутка адкривае Растіньяк. В«Світло паСћстаСћ такім, Які ен есць: у бяссіллі маралі І Закону Перад багаццем; ultima ratio mundi (з ЛАЦ. - Глибока Аснова світлі) ен пачаСћ бачиць у грошах. В«Мають рацію Сћтрице. Багацце - вось дабрачиннасць В», - сказаСћ Ежен сам сабеВ». (2, с.90)
І Надав Б'яншон, студент - Медика и висакародни падзьвіжнік навукі, признае натуральнай сістему доказаСћ настаСћнікаСћ Растиньяка, паколькі яни НЕ супяречаць В«законах природиВ», верагодна, принципам навукова - природнага детермінізму, якія знаходзілі признанне ва французскай реалістичнай літаратури, у приватнасці Сћ Бальзака. Іх пісьменнік схільни приняць за В«голас розумуВ», тое ж не можа супрацьстаяць спакусніка Растиньяка. Супраць іх пратестуе толькі голас Сумленний, маральнае пачуцце, на якое и хочай спадзявацца Растіньяк як на надзейни даведнік у блитаніне жицця: В«Добра, я відаю толькі тое, што падказвае мені пачуцце ...
Головата кружицца. Чи не хачу ні пра думаць. Вірні правадир - гета серца В». p align="justify"> аднако, гета рашучасці герою хапіла ненадоСћга. Калі Растиньяка яшче толькі пачиналі В«мучиць благія думкі", ен у гутарци з Б'яншон успамінае льно швидше, якую припісвае Русо (у речаіснасці яна знаходзіцца Сћ В«Геніі хрисціян...
