жанчина -речи несумяшчальния. Калі ти вираклася Бога ...
Мари. Бога няма. Якіж ен Бог, калі папусціў, каб адзін народ знішчаў другі.Даруй. Ти служиш свайму народу па-свойму, а я па-свойму. Бацька, калі гета ў тваіх сілах ... уратів яго ... з лагера.Іх кормяць здохлай канінай, а Ваду п, юць з бочкі, у якой плаваюць жаби.
Айцец Вікенцій. Досиць. Што яму наканавана, тое и будз.
Мари. Тата, ти раіш мені сядзець склаўши рукі и чакаць яго смерці? Уратів, ти ж бязгрешни святі.
Айцец Вікенцій. Па-першае, я не святі, а зямни, грешни як и ўсе. Па-інше, як уратаваць, не відаю [29, с. 9-10].
Мари прапаноўвае аддаць Золатая царкви. Калі бацька НЕ ??згаджаецца, то кажа, што будз ахвяраваць сабою. Які ж бацька пасли такіх слоў НЕ дапаможа свайму дзіцяці? Чи не падабаецца ен мені, ніколі НЕ падабаўся. НАДТО ж викрутни. Ёсць ў мяне адно вийсце. Толькі на ўсё жиццё запомні, що не дзеля яго гета Рабле, а дзеля цябе -адзінай и Люба дачкі ... [29, с.10].
З-за дачкі бацьку треба зрабіць вялікі Грехем. Ен будз суддзёй. Ен будз вирашаць каму жиць, а каму памерці. А ЦІ травні ен на гета права? Бо права судзіць и виносіць присуд належиць, як вучиць Біблія, Усявишняму. А ен гета зробіць. Ен набяре хор з ваеннапалонних.
Високароднасць и гуманнасць яго впоратися не виклікае сумненняў - адраджаецца занядбаная віра, ратуюцца чалавечия жицці. Гета калі разглядаць сітуацию з пазіциі вишейшага, абсалютнага гуманізму.
Альо колькі сумненняў и згризот у святара виклікае яго міласерная чиннасць! Ен назірае, як шчильна пераплялося дабра и ліха ў душах виратаваних ім людзей, скалечаних Вайн, ди и не толькі ёю - яшче и падзеямі траццатих гадоў. Прохар, Нестарий, Гена, Ілья - у кожнага свій біль, паля душеўная рана. Адносіни паміж ІМІ и іх блізкімі ўяўляюць надриў, дзе няма месца для СПАК и ўзаемадаравання.
усьо гета бачиць и балюча пераживае айцец Вікенцій. Ен не думаю пра тое, што прийдзе годину и Нашчадкі НЕ аценяць належности чинам висілкі такіх, як ен. Людзі, якія спрабавалі займацца мірнимі прафесіямі падчас акупациі, незаслужана будуць залічани ў лік калабарантаў [2, с.76] .На папрок аднаго з виратаваних ім ваеннапалоннага спрабуе адказаць:
Прохар. Так, так, святі айцец.Вакол збядненне, забітасць. Краіна ляжиць разрабаванай и сваімі и чужимі ... Гола и галодная! ... Терор, азлабленне, нянавісць ... Дзе палі, дзе чужия - НЕ разабраць! Якія тут гімни? Якая пекло іх карисць?
Айцец Вікенцій. Дазвольце з вамі НЕ пагадзіцца, паважани Прохар.Так - азлабленне, так - смута, так - нянавісць и страх! Больш таго - страх, галоўная бяда, у якой ми ўсё брили танулі ў апошнія дзесяцігоддзі ... Я шмат пабачиў на сваім вяку ... шмат .... Асабліва за апошнія шесць рік. Калючи дрот мені не ў навіну ... На жаль ... Як и вам ... .І ведаеце, што я виніс одтуль, з-за Уралу? .. Сама важнае ... не дрот робІць нас рабамі ... не дрот ... Я бачиў там людзей .... сустракаў ... Дух якіх вольні! .. Чим яни ўмацоўвалі яго? Малітвай? Наўрад ці ... Я маліўся за іх. Яни глядзелі на мяне моўчкі, альо НЕ смяяліся. Якая ж віра, думаў у што? .. Умацоўвала іх дух! ..
Прохар. У світлу будучиню!
Айцец Вікенцій (вельмі сер, ёзна) .Светлая будичиня кожнага чалавека цікавая для мяне, а будичиня гета - у вічним шчасці ачишчення! .. І яни билі чистия, тия людзі, чистия! .. Чалавек пекло природи егаістични. Такім ужо ствариў яго Гасподзь Бог, відаць, для таго, каб була, була диялектика, рух знізу ўверх, пекло горшага да лепшага! [29, с. 26].
Евалюция, пра якую НЕ зусім па-царкоўнаму распавядае айцец Вікенцій, виглядае як прариў да духоўнасці - праз пераадоленне жиццёвай дисгармоніі, бязладдзя. Пеўчия, набрания светаром, що не надзеления ніякімі надзвичайнимі здольнасцямі да музикі. Айцец Вікенцій пераканани: хор загучиць.
Сашка. Скажице ім айцец Вікенцій, хай спяваюць.Спявайце, пеўчия.
Айцец Вікенцій. Народ слухає вас, пеўчия.
………………………………………………………………………….
Магутни, Широкий и цудоўна гучиць народна пісня.
І няма сіли, якаючи б примусіла замаўчаць пеўчих у гети снежаньскі дзень Сорак першага року. Пеўчия, развітваючися з Вікенціям пакідаюць царкву [29, с. 35].
Хор заспяваў, гімн звернута да Бога, та Вишейшая сфер існавання, ен гучиць на поўную сілу. Перамога дабра над злом, гармоніі над дизгармоніяй на проста сімвалічная и не випадковая. Такогого роду -ачишчальни, жиццясцвярджальни- фінал характерни для сучаснай гістаричнай драми [12, с. 77].
У творити закранаюцца шмат праблем. Поиск духоўнасці ў ...
