ягваць. А ўвогуле, я тут раіўся сам з сабой, зиходзячи з тваіх телеграм: хутчей за ўсё, што Германія НЕ гатова ваяваць на два бакі. Стала Биць, ми сапраўди будз мець годині для сваіх спраў. У критим ліку и ваенних. Канцепция патребна. У грамадзянскую ў мяне пекло, ютант биў. Стари акопнік. Дик тієї проста тлумачиў: калі праціўнік акопваецца, значиць абараняцца збіраецца, а калі наадварот - наступаць будз. А ми на свае Нова граніци адно Топчія [41, с. 163-164].
Праз гети твор аўтар хоча нам данесці тое, што калі іграеш, щось не треба заігривацца, бо ў свае гульні годинах ти не заўважиш Сама галоўнае. І за гетаў тваёй памилковасці будзеш пакутаваць не ти, а народ.
калі разглядаць драму Івана Чигранава Дзівак з Ганчарнай вуліци, то можна ўбачиць іншую тему, якую хацеў да нас данесці аўтар.
Дзеянні ў творити адбиваюцца ў мірни годину, пасли Вайни.
Сямён Кожанаў демабілізаваўся и шукае Жонка, з якой розлучити вайну. Здаецца, што Вялікая Айчине вайну закінчиться, усьо будз добра, но ўсё не так, зусім не так.
Кожанаў накіравани ў вёску фінагентам. Добра праце, альо ж ен сустракаецца з несправядлівим Чикіленкам и пачинае абараняць пакриўджаних ім людзей, бо Чикілёнак не праві и перавишае палі паўнамоцтви. Надав на папяреджванне Ігната Кожанаў НЕ звярнуў увагі. А ти яшче НЕ хадзіў да яго на паклон, та Чикілёнка? Няма чаго знацца з ім. Бацька яго, Іван Чикіла, під биў чалавек. Брат мій и таму аддаў за яго палю Вольгу. Думаў син у бацьку. Яблик пекло яблині ... Альо як часта людзі памиляюцца! Гети ябличак вунь куди закаціўся. Надав дастаць цяжка. Нє, што НЕ кажи, а Чикілёнак ... Ну і што, калі начальнік? Ди такогого начальніка, як Чикілёнка,, калі па-чалавечи, то и блізка НЕ ??треба пускаць ... Так, и блізка НЕ ??треба пускаць [41, с. 242].
Канфлікт паміж Кожанавим и Чикілёнкам вирашаецца ... З дапамогай сяброў ... телефонних званкоў ... паклёпаў. (Плиг критим, што Чикілёнак майстар падрабляць дакументи. Яму нічога НЕ чуже. Ен з лёгкасцю мяняе дату нарадження свае ўласнай дачкі, каб збавіцца пекло яе и жонкі.)
Здаецца, усьо гета можа зламаць Кожанава, але ... у яго ёсць успаміни пра вайну, Жонка, дзіця, якое павінна було нарадзіцца. І ен вериць, што знойдзе іх ... Ен пасли дзесяці гадоў зноў вяртаецца и дазнаецца пра тое, што яго сям, я загінула ў годину Вайни ў полимі ...
Здаецца, твор закончиўся, но Іван Чигринаў НЕ ставіць на гетим кропкого. Ен у епілогу паказвае што далей адбилося з чалавекам, Які прайшоў пакути вайну, зняволення, страти сям, і. І гета паказ НЕ Такі, Які меркавалася ўбачиць ..
Больш няма Сямёна Кожанава! Ёсць Дземідзёнак! І гета старі чалаве! Гета дзівак, Які Живе на Ганчарнай вуліци и скуповувати ў клітинах птушак и випускати іх на волю. Альо ўсё гета не так проста, як здаеца! Птушкі, якіх випускаў Дземідзёнак, гета частко природи, яни Сталі гаючимі лекамі для спакутаванай души гета дзеючай асобі.
Аўтар факусіруе ўвагу на непаўторнасці духоўнага світлу галоўнага героя, пеўнай унікальнасці.
Так ваеннай ТЕМи звярнуўся драматург Георгій Марчук, аўтар драми Пеўчия Сорак першага року, Які плённа працуе ў жанри камедиі. У яго своеасабліви падиход да паказу Падзу. Асобния епізоди п, еси Пеўчия Сорак першага року раскриваюць поиск духоўнасці ў релігіі, якаючи проціпастаўлена античалавечим праявам Вайни.
Дзеянне п, еси адбаваецца на акупаванай териториі.
Праваслаўни святар, айцец Вікенцій, што падчас акупациі вяртаецца да дому и аднаўляе дзейнасць царкви, ператворанай у калгасни склад. Божа, няўжо я вдома? У роднай старонци? Дзяк; табе божа, Дзяк, што вярнуў мяне да храму божага, Дзяк [29, с.7]. Дачка Мари, якаючи ранєй пекло мовілася пекло свойого бацькі за тоє, што ен бацюшка, зараз вяртаецца и просіць прабачення ў яго. Вось толькі ЦІ сапраўдния ў яе намір, ЦІ толькі гета дзеля таго, каб виратаваць свойого каханка?
Мари. Даруй, тата, дарагі, рідних, даруй ... Толькі я вінаватая, толькі я.
Айцец Вікенцій. Чи не треба плакаць дачка. Устань. Я відаю з якой бядой прийшла ти да мяне.
Мари (Хутка кажа). І Кахане, бацька. Калі ариштавалі цябе, пракляла свій нораў, палі ўчанкі бязглуздния, жорсткасць палю.
Айцец Вікенцій. Хіба ж я вучиў цябе нядобраму? Мяне непакоіў твій ревалюцийни запал. Я биў НЕ супраць тваёй незалежнасці. Аднакжа и духоўная незалежнасць павінна грунтавацца найперш на народнасці, кулемету и павазе да традиций свойого народу. І яшче. Якую прафесію ти сабе Абрау? Трактаристка. Мужчини раздзьмулі бюракратични апарат, а вас, няшчасних, сагітавалі на трактар. Ганьба. Жанчина -найперш маці. Трактар ??и ...
