ва можна зрабіць виснову, што палаженні інститута апекі Сћ Статутах и ​​римскім праві шмат у чим супадалі. Гета датичиць перадусім сістеми викладання материялу, канструкциі нормаСћ, альо дачиненні па апеци Сћ римскім праві больш урегулявания, асабліва наконт абавязкаСћ и адказнасці апекуна. Таму можна меркаваць, што Сћ дадзеним аспекце гета права маглів Биць скаристанае як криніца плиг складанні СтатутаСћ 1529, 1566 и 1588 гг.
Інша магчимая криніца інститута апекі - нямецкае магдебургскае права. Зварот так "Люстра саксаСћ" дазваляе зрабіць виснову, што яно размяжоСћвала АПЕК над непаСћналетнім и АПЕК над жанчинай [130]. Альо болів аналогій НЕ вияСћлена.
Польскае права XIV и XV стст. размяжоСћвала АПЕК над непаСћналетнімі и АПЕК над паСћналетнімі, альо незамужнімі дзяСћчатамі. Вісліцкі Статут Казіміра III (1347) регуляваСћ у некалькіх нормах дачиненні па апеци. Згодна з ІМІ АПЕК над непаСћналетнімі спинялася плиг дасягненні ІМІ паСћналецця, маемасць апекаваних НЕ магла Биць прададзена апекуном (Надав Бацька), Нельга було змяніць и яе межи.
Статут Ягайла 1420-1423 рр.. удакладняСћ дачиненні па апеци: визначаСћся Сћзрост паСћналецця, несапраСћднай признавалася Сћмова паміж апекуном и мужам апекаванай пра заміну Сћ яе пасагу маемасці на Рухом, бо права распарадження маемасцю належала Сћласніку - Жонца (па сутнасці гета апякунства, а не АПЕК над жанчинай); разглядалася проціпраСћнасць адмови апекуна аддаваць апекаваную заміж, калі мативам гетага було Жаданом карис-тацца яе маенткам; адзначалася права апекаванай вийсці заміж без Згоди апекуна, альо са Згоди сваіх блізкіх ("приражоних").
Такім чинам, Вісліцкі Статут и Статут Ягайла змяшчалі прававия норми па апеци, якія знайшлі палі адлюстраванне и развіцце Сћ Статутах Вялікага княства. p> Інститут апекі паводле СтатутаСћ уяСћляСћ сабой АПЕК па законі, па тестаменце, па призначенні дзяржаСћнай залагодить [131].
АПЕК па законі (па праві нрадження есць найстарадаСћнейшим відам апекі). Аналіз СтатутаСћ Вялікага княства сведчиць, што Сћ дерло Статуце АПЕК паводле тестамента толькі признавалася, у другім їй аддавалася перавага, а Сћ трецім Статуце гети від апекі признаваСћся прияритетним. Альо и тади, калі АПЕК НЕ призначана бацьки у тестаменце, яна наставала паводле законом. Калі не було бацькоСћ, апекуном згодна з законами станавіСћся старейши брат, кроСћния (чоловік-чини) па лініі бацькі, плиг іх адсутнасці - Раднов (Мужчини) па лініі маці, калі и такіх не було, то родния (жанчини) па лініі бацькі, а затим - па лініі маці [132]. Плиг гетим пекло апекуноСћ-жанчин патрабаваліся дадатковия гарантиі іх материяльнага дабрабиту: замужжа, добрапристойнасць, материяльная забяспечанасць и згода чоловіка [133].
плиг адсутнасці блізкіх, здольних узяць АПЕК, земскі суд призначаСћ апекуна. Апекуни павінни билі адпавядаць Наступний патрабаванням: Биць добра забяспечания нерухомай травнем асцю Сћ критим жа павеце, "людзі Добрия, набожния, няСћтратния "[134].
Апеци падлягалі як асобі, так и іх маемасць. Апякун мусіСћ захоСћваць маемасць апекаваних, апрача таго, клапаціцца пра вихаванне и навучанне дзяцей. На гетия мети видаткоСћвалася 9/10 гадавога даходу пекло маемасці, а дзесятая Частка яго ішла на Сћзнагароджанне апекуну (у римскім праві НЕ існавала апякунскага Сћзнагароджання). Чи не мелі права на Сћзнагароджанне толькі бацька-апякун и маці-апякунка [135]. Апякун павінни биСћ клапаціцца пра будучае дзяСћчини, даючи згоду на шлюб. Без Згоди апекуна (як и бацькоСћ) дзяСћчина НЕ магла вийсці заміж пад пагрозай страти Сћсей спадчиннай маемасці [136].
Захаванасць апекаванай маемасці гарантавала сістема специяльних працедур (парадак афармлення апякунства, падрабязни вопіс маемасці, яе аценка, парадак справаздачнасці па апеци). Акрам таго, прадугледжваліся кантроль ажиццяСћлення апекі и права земскаго суду замяніць апекуна. Земскі суд міг у шкірно момант заклікаць апекуна да справаздачнасці Сћ випадкі сумневу Сћ яго добрасумленнасці. Калі вияСћлялася, што апякун несумленни або недастаткова Сћмела распараджаецца маемасцю, суд міг змяніць яго и призначиць другог апі-куна, Надав калі папяредні биСћ призначани паводле тестамента [137].
Гарантияй захаванасці маемасці апекаванага було таксамо абмежаванне апекуна Сћ праві распарадження нею. Апякун міг толькі набиваць маемасць, альо НЕ траціць яе, таму ЄП не валодаСћ прав адчужаць або пакідаць яе [138]. Шкода, причиненая апекуном плиг няправільним уступленні Сћ АПЕК, спаганялася з ягонай маемасці [139].
Ахова правоСћ апекаванага ажиццяСћлялася таксамо прав НЕ адказваць па спозисках, Акрам абумоСћлених у законі випадкаСћ [140], што аналагічна трактоСћци Вісліцкага Статуту [141], альо Сћ пашираним виглядзе.
3 годинах, пекло першага Статуту да трецяга, мають рацію Сћдави па інституце апекі мяняліся. У виніку Статут 1588 увасабляСћ падобни да римскага падиход да жанчин-апякунак - практичнае іх адхіленне пекло апекі.
