ign="justify"> Ні Сћ Купали, ні Сћ Коласа НЕ заСћважаецца геткага паралелізму Сћ яднанні карцін природи и жицця чалавечай души. Найболии лю-біць Пает вечар, ноч, калі Перад Чалавек виразней виступає не толькі зямля з яе ценямі, гукамі, рознимі прадметамі, альо и неба з яго таямнічимі зоркамі, бясконцим, загадкавим абсягам:
Вечар на захадзе Сћ Попель тушиць Купу Чирвони кавалкаСћ вуглем; Ціха Сћсе; вецер лістка НŠ​​зварушиць, Чи не скалихнуцца ні траСћкай палячи;
Іскрацца зораки сняжинкі маркотна, Збожжа ПАКРА шизай расою ... Кіньма жа думкі аб долі гаротнай, Хоць би на момант спачинем душею! p align="justify"> Ціхая, спакойно, пейзажна, калі можна так сказаць, лірика Багдановіча тримаецца на апавядальнай інтанациі. I калі Сћ гетую лірику Сћриваецца В«яВ» Паета, то яно асабліва НЕ вилучаецца, зліваецца з агульним кантекстам. p align="justify"> Памер пяці-, шасці-і сямістопнага ямба або Харе, на якім тримаецца верш, робіць яго речитатиСћним, яшче больш пад-кресліваючи яго апавядальнасць. Альо Пает можа придаць дина-міку паетичнаму апавяданню, хоць у ім, здавай б, няма ніякай В«вибуховасціВ». p align="justify"> чіпляючись вечар, ціхі вецер, свіжі стіг, Улажилі Спацио мяне ви на зямлі. Чи не Сћстае стаСћпом запал світлі СћздоСћж дарога, РЋ небі місяця праглянуСћ бліді ріг, РЋ нсбе ціха зоркі расцвілі. p align="justify"> Паетика Багдановіча нясе на сабе адбітак метафаричнага Сћспримання світлу:
Панурая, вялізная живела Па шири неба Сћ далечінь марудна прапливае. РЋсе сціхла. Альо вось паветра рассякае Агністи меч и зіхаціць вясела. p align="justify"> УдариСћ ен - и грукат пракаціСћся; Мігае грізні меч, удари не сціхаюць, I Сћніз халодния бічи криві сцякаюць, А людзі кажуць: гета дожпж праліСћся.
Шматзначнасць мастацкага вобразе вядзе да міфа. Пает як би В«асучасніваеВ» міф. Лясун - вобразе, Які атримаСћ сталлю прапіску Сћ паезіі Багдановіча, нагадвае рефлектуючага інтелігента, па-збаСћленага Волі, сіли, бездапаможнага и хворага. p align="justify"> РЋсе дзіка, безлюдна імшицца, Агністая спека стаіць. На Моху между спелай брусніци Лясун адзінокі ляжиць. p align="justify"> Короваю моршчицца Скура, Аброс цемная мохам, як пень, Трасі Головата панура, Бакі вигравае Сћвесь дзень.
Гляджу на яго я зів'яне, - На серци и шкода, и Жуда: РЋсе знікла - и Сћдаласць, и Сіла! Прапало, як дим, як вада! p align="justify"> Пает Надав праецируе асабістую хваробу, нямогласць на СћяСћния міфічния істоти. Так Спак, сну, адпачинку цягаецца и вадзянік: Сћжо я Драмл, засинаю Пад шум непагоди глухий. p align="justify"> МатиСћ бяссілля, хвароби праходзіць праз раннія и пазнейшия вершили Багдановіча. Альо толькі як адзін з мативаСћ. Бо ЄП не афарбоСћвае гету паезію Сћ аднастайни мінорни тон. Бо яшче болин у Паета вершаСћ, дзе пануюць бадзерия, аптимістичния на-строі, колери, мнагагранная шматгалосіца жицця, у якой сум, на-ват смерць -...
