. Зарецкі дасягаСћ пеСћнага Поспеха, калі пасіСћна НЕ капіраваСћ речаіснасць, а пераСћтвараСћ яе па законах пригожага (В«У СаСћкахВ», 1922; В«У віри жиццяВ», В«ЧаплюкВ», В«Мар'яВ» - усьо 1923). p> Як слушно позначають М.І. Мушинскі, та рамантичних форм адлюстравання М. Зарецкі звярнуСћся, апроч усяго іншага, І як так ратунку пекло пагрози битавога апісальніцтва, емпірикі, фактаграфічнасці, виразная пячатка якіх ляжиць на многіх творах Рання пари. Рамантизм больш адпавядаСћ природзе Талент М. Зарецкага, биСћ арганічни яго светаСћсприманню.
М. Зарецкі НЕ наводзіць глянець на паслякастричніцкую речаіснасць, що не ідеалізуе яе, а сміла заглибляецца Сћ сацияльния супряречнасці жицця, закранае вострия, надзенния ТЕМи. Адной з такіх була тема драматичнага лісі прадстаСћнікоСћ таго класа, каго ревалюция пазбавіла ранейших привілеяСћ лісі - гетак званих колишніх. Найболин яскравае адлюстраванне дадзеная тема Знайшла Сћ апавяданнях В«ВорагіВ» (1923), В«Адна партия Сћ шашкіВ» (1924), В«Кветка пажоСћклаяВ», В«Двоє ЖвіроСћскіхВ» (абодва - 1926). Значенне гетих твораСћ надзвичай вялікае. Ва Сћмовах, калі ідея класавай барацьби, ідея класавага падиходу Сћсе больш актиСћна навязвалася грамадству, абарона пісьменнікам В«колишніхВ», В«учарашніхВ», яго заклік праявіць спагадлівасць, міласернасць, дабриню да пераможаних криху нейтралізавалі гетую небяспечную ідею. Сваімі апавяданнямі М. Зарецкі СћмацоСћваСћ аСћтаритет білоруський літаратури як Мастацтва гуманістичнай скіраванасці.
льно-етичная праблематика Сћ В«малій прозіВ» М. Зарецкага НЕ вичерпвалася, аднако, темай В«КолишніхВ», В«учарашніхВ». АктиСћную, дзейсную натуру Зарецкага-мастак неадольна прицягвала и сучасности яму речаіснасць, складания, супяречлівия працеси, якія адбиваліся Сћ жицці и свядомасці прадстаСћнікоСћ різни Сацияльна груп. p> Асаблівую цікавасць у Маладога празаіка виклікала тема моладзі, Кахане, сям'і, шлюбу, тема духоСћнага станаСћлення Чалавек, складванне Нова маралі, нових узаемаадносін паміж людзьмі. Альо тут поспехі М. Зарецкага аказаліся НЕ такімі значнимі. Некатория апавяданні - В«СпакусаВ» (1923), В«ГанулаВ» (1924), В«КамсамолкаВ», В«У велікодную ночВ», В«Як Настулька камсамолкай зрабіласяВ», В«Співала Вясна В»(усьо - 1925) - не Сћздимаюцца вишей газетних агітацийних публікаций. Гета - Типовая маладнякоСћская проза рання пари, бадзера-Сћзвишаная, паетичная, прасякнутая аптимізмам, альо павярхоСћная и малазмястоСћная. Тут няма ні належнай глибіні, ні псіхалагічнай распрацоСћкі характар ​​герояСћ, што крейди месца Сћ В«ВорагахВ» и В«Кветци пажоСћклайВ». p> Больш важкімі аказаліся ідейна-мастацкія пошукі М. Зарецкага Сћ апавяданнях В«БельВ» (1924), В«ДзіСћнаяВ», В«Пра Майга прияцеляВ» (1925), В«РадасцьВ» (1926), В«Паема пра чорния вочи В»(1927),В« Ракавия жаронци В»,В« Максімаліст В»(абодва - 1928),В« Ой, ляцелі гусі ... В»(1929). Пригадания розчини наочна деманструюць бясспречни зростання майстерства, вастриню сацияльнага позірку М. Зарецкага, яго здольнасць Чуйний СћлаСћліваць сімптоми нарадження новаго Сћ грамадскім жицці, у псіхалогіі Чалавек. А НОВА НЕ заСћжди асациіравалася з пазітиСћним, жиццесцвярджальним. Так, з виразна критичних пазіций пісьменнік аценьвае лявацкія захапленні, нігілістичния Подивившись на сям'ю, шлюб, што набилі широкае распаСћсюджанне Сћ першия паслякастричніцкія гади сярод інтелігенциі (В«ДзіСћнаяВ»). Причим, М. Зарецкі НЕ зводзіць Сенсит апавядання да спрошчанага викрицця гераіні. Ен Надав спачувае Шумаван (прозвішча галоСћнай гераіні апавядання В«ДзіСћная"), бо паводле природнай існасці яна Чалавек неблагі, сардечни, мяккі. Витруціць са свойого серца пачуцці мацяринскай привязанасці да роднага сина Шумаван НЕ Сћдалося, и гета пакідае надзо, што яна зразумее памилковасць уласних поглядаСћ. Віра Сћ духоСћния магчимасці Чалавек Складанний істотни момант пісьменніцкай гуманістичнай канцепциі.
Паводле палею скіраванасці да В«ДзіСћнайВ» блізкае апавяданне В«Ракавия жаронциВ», галоСћнай дзейнай асобай якога виступає В«нядобри ЧалавекВ» - прафесіянал-дамушнік. Альо Надав гетая льно скалечаная істота знаходзіць у сабе Сћнутрания сіли, каб НЕ Сћчиніць Нова цяжкое злачинства: воблік дарагой бабулі, што даглядала героя Сћ дзяцінстве, вярнуСћ яму здольнасць стації літасцівим, пашкадаваць ахвяру.
Тенденция да паглиблення сацияльнай аналітикі и псіхалагізму тютюнового и шмат у якіх інших творах М. Зарецкага. Герой апавяданя В«МаксімалістВ» піянер Вовачка Пенкін, нягледзячи на свій узрост, виявіСћ здольнасць пераймаць паводзіни и Риси чиноСћніка, Риси демагога и пристасаванца. В«Вовачка Надав умее рабіць на сваім белазорим тварі асаблівую Нейко спагадліва-насцярожаную Сћсмешку, Якраз таку, якую ен бачиСћ у аднаго з важливих палітичних правадироСћ В». Вовачка видаваСћ сябе за палітична адукаванага грамадзяніна, альо НЕ захацеСћ паклапаціцца пра сірату Оленку з циганскага ТАБАРІ. Такі клопат праявіСћ хлопчик Макс, з якога Вовачка насміхаСћся и якога криСћдз...
