іча з'явіСћся Сћ пеСћним Сенсит пераломним. Пасли Сћсталявання савецкай залагодить Сћ Мінску ен приязджае Сћ родния мясціни и некатори годину працуе там настаСћнікам мясцовай сямігодкі. Як толькі биСћ укладати Рижскі мір, Л. Родзевіч з рідних мясцін, якія засталіся пад Саветамі, накіроСћваецца Сћ Вільню, дзе адразу ж актиСћна Сћключаецца Сћ білоруський грамадска-палітичнае и культурнае жицце. Зроблено Л. Родзевічам вибар не так на карисць савецкага Мінска, дзе, заСћважим, застаСћся старейши брат ЧеслаСћ, биСћ абумоСћлени хутчей за Сћсе критим, што Леапольд, балесна Сћлюбени Сћ Білорусь, що не примаСћ савєцкую-польскай дамов, варожа адносіСћся да абодвух В«гістаричнихВ» претендентаСћ на Беларускія земли. Менавіта таку пазіцию адразу пасли свойого Сћтварення (криху пазней дадзеная пазіция перацернпіць істотния змена) посіла Беларуская ревалюцийная арганізация, адним з духоСћних айцоСћ якой Якраз и стаСћ Л. Родзевіч. Криху забягаючи наперад, адзначим, што з цягам годині Сћ негатиСћних ці, скажімо так, не НАДТО приязних адносінах Л. Родзевіча да бальшавікоСћ (а што яни мелі месца, у гетим НЕ приходзіцца сумнявацца; дадзени факт канстатуе НЕ толькі грамадска-палітичная дзейнасць пісьменніка, альо и яго Мастацкая творчасць, хоць би тая ж камедия В«П.С.Х.") адбилося істотнае В«пацяпленнеВ», и асабліва пасли тега, як у БРСР була распачата беларусізация. А затим Л. Родзевіч и зусім пяройдзе на бальшавіцкія пазіция. Альо, заСћважим, артадаксальним бальшавіком ніколі НЕ будз.
У Вільні Л. Родзевіч далучаецца да редагавання и виданні газет В«Беларускі дзвінВ», В«Наша будучиняВ», В«Наш сцягВ», удзельнічае Сћ закладанні БРА (Беларуськай ревалюцийнай арганізациі), працуе Сћ так званай В«драматичнай майстерніВ», примае сами актиСћни Сћдзел у мераприемствах, звязане з вибарамі Сћ польскі сейм у 1922 р., наладзіСћши плиг гетим сувязь з віленскім камуністичним падполлем, якое криху пазней, у канц 1923 р., дапаможа яму з причини пастаянних паліцейскіх праследаванняСћ пакінуць Вільню и перабрацца Сћ Мінск.
Другі віленскі перияд, нягледзячи на шераг НЕ НАДТО приемних момантаСћ, звязане з материяльнимі нястачамі, пеСћнимі неладамі са здароСћем, агульнай жиццевай неСћладкаванасцю, пастаяннимі паліцейскімі праследаваннямі (у пачатку 1922 пісьменнік за нейкі В«крамольніВ» газетно материял Надав адседзеСћ некалькі тидняСћ у Лукішках), биСћ для Л. Родзевіча Сћ целим даволі полоненим. За гети годину ен вирас як палітични дзеяч, а ранейшую літаратурную репутацию яшче больш памножиСћ и стала замацаваСћ за сабой. Л. Родзевіч стаСћ вядомим и Сћпливовим беларускім літаратарам, вакол якога пачалі гуртавацца лепшия пісьменніцкія сіли. Ен, можна сказаць, замяніСћ сабою М. Гарецкага, якога польскія Сћлади вислалі з Вільні Сћ пачатку 1922 Драматичния розчини пісьменніка, яго вершили, апавяданні, публіцистичния артикули регулярна з'яСћляюцца на старонках заходнебеларускай периедикі. У 1922 у Вільні пабачиСћ світло дерло паетични зборнік Л. Родзевіча пад назвав В«БілорусьВ». Років ранєй билі надрукавани Сћ Мінску В«ПакриСћджанияВ». Асобним видатного вийшла аднаактоСћка В«П.С.X.В», за якую пісьменнік атримаСћ премію Беларускага грамадзянскага відразу Сћ Вільні. З самаго лепшага боці характаризуе Л. Родзевіча и тієї факт, што ен клапаціСћся аб виданні твораСћ Малад, пачинаючих аСћтараСћ. У приватнасці, менавіта дзякуючи яго клопатам и Стараннями у 1923 у Вільні билі надрукавани паетичния зборнікі В«СтромаВ» У. ДубоСћкі, В«УяСћленнеВ» и В«На ростаніВ» У. Жилкі. p> У Мінску Л. Родзевіч доСћга НЕ затримаСћся. У хуткім годині ен биСћ накіравани Сћ Масква на вучобу. Там, у Камуністичним універсітеце нациянальних меншасцей Захадите, Л. Родзевіч, не будучи яшче фармальна камуністам (пагадняльная канференция паміж БРА и КПЗБ адбилася толькі Сћ снежні 1923 р.), пачинае грунтоСћна знаеміцца з самим папулярним вученнем и ідеалогіяй XX стагоддзя. В«Смакую и паважаю марксізм. Паглядай, Брацило, и ти Сћ гети бік В», - раіць ен У. Жилку. Чи не пакідае Л. Родзевіч и творчасці. Піша вершили, апавяданні (даречи, адно з іх пад Названий В«Пакой № 184В» адлюстроСћвае заняткі и побут тагачасних маскоСћскіх студентаСћ, да якіх можна було залічваць и Л. Родзевіча), друкуецца Сћ альманахах и зборніках. Сустракаецца з беларускімі літаратарамі, и асабліва часта з У. ДубоСћкам. p> літах 1924 Л. Родзевіч вяртаецца Сћ Мінск, адкуль яго адразу ж накіроСћваюць на падпольную роботу Сћ заходная Білорусь. Леапольда Іванавіча абіраюць дерло сакратаром Гродзенскага акружкама КПЗБ, Акрам таго, кааптуюць у склад ЦК КПЗБ, критим самим ліквідоСћваючи пеСћную несправядлівасць у дачиненні да яго як да аднаго з арганізатараСћ и духоСћних бацькоСћ БРА. Аднако сакратаром акружкама Биць доСћга Л. Родзевічу НЕ давлячи, бо яго як прафесійнага журналіста накіроСћваюць на працю взяти Сћ Центральную редакцию КПЗБ у Вільні. Дадзени горад даСћно Сћжо стаСћ для Л. Родзевіча рідним, аднако на гети раз яму па канспіратиСћних причинах прийшлося знаходзіц...
