ьмовага тексту павінна змяшчаць материял у пеСћнай лагічнай паслядоСћнасці, причиннай залежнасці різни частак зместу дакумента. Кожнае важнае палаженне, структурния часткі дакумента визначаюцца на пісьме асобнимі абзацамі, якія лагічна, а таксамо моСћнимі сродкамі (з дапамогай паСћтораСћ папяредніх слоСћ, займеннікаСћ, уводних слоСћ и канструкций и інш.) звязваюцца паміж сабой у адзінае сенсавае целае и арганізуюцца камунікатиСћнай накіраванасцю дакумента (Даць даставерную інфармацию адрасату, пераканаць яго Сћ вигодах тієї ці іншай прапанови, стимуляваць да пеСћних дзеянняСћ Сћ інтаресах адрасата и сваіх інтаресах и інш.).
Такім чинам, галоСћния патрабаванні да пісьмових текстаСћ дзелавога характар ​​зводзяцца да Наступний рекамендаций:
а) улічванне інтаресаСћ (пажаданняСћ) адрасата;
б) лагічная структурна и моСћная кампазіция дакумента, у якім неабходна звязаць усьо палаженні и часткі Сћ адзінае метанакіраванае пасланне;
в) стараннями вибар моСћних сродкаСћ (непажадана Сћживаць малавядомия терміни, складания структури сказаСћ, перавага на пісьме сцвярджальних, актиСћних па структури паведамленняСћ, а не пасіСћних и адмоСћних);
г) Биць у викладанні думак на пісьме лаканічним, змястоСћним, канкретним, дакладним.
плиг гетим карисним можа Биць разумовае СћяСћленне сценария, у якім ви ставіце сябе на месца адрасата. Ви добра ведаеце Сћмови и мети вашага пісьма, знаеце таго, каму пішаце, яго інтареси, характар, схільнасці, асабістия якасці и Г.Д. Якім Будз ваша Сћсприманне зместу пісьма, прапаноСћ, якія маюцца Сћ ім, ці принясуць яни вам и ваша арганізациі карисць, ці пасприяе гета наладжванню добрих, узаемавигадних адносін з адрасантам у далейшим, ці можаце ви прапанаваць у адказ таксамо Нешта адпаведнае інтаресам вашага партнера, ці Сћсе магчимае ви зрабілі Сћ сваім пісьме для таго, каб зацікавіць адрасанта и каб ен абавязкова даСћ пісьмови адказ, пажадана са станоСћчим для вас винікам. У дзелавих пісьмах НЕ павінна Биць збиткоСћнай фамільярнасці, зварот да адрасата павінен змяшчаць Найбільший важния сацияльния и прафесійния характаристикі аСћтара (презідент, прафесар, Дека, ректар, доктар и Г.Д.). Важливим кампанентам дзелавога пісьма можа служиць постскриптум з надзеямі, пажаданнямі, дадатнимі зваротамі адрасанта.
2. Віди аргументациі Сћ дзелавих зносінах
Так аргументациі адносяцца разнастайния доводив, абгрунтаванні палаженняСћ свойого Виступи, даклада (артикула, пісьмовага дакумента), а таксамо абвярженне або доказная критика палаженняСћ виступах апанента з Мета праверкі іх (ПалаженняСћ) на даставернасць, ісціннасць. Асабліва виразна неабходнасць аргументациі Сћзнікае и праяСћляецца плиг диспуце, спречках, палеміци, дискусіях, абмеркаванні праблемних сітуаций и Г.Д., дзе наяСћная публіка (аСћдитория, сход и інш.) можа виступаць своеасаблівим арбітрам, а пераможцам у спречци годинах з'яСћляецца не тієї, хто бліжей да ісціни, а тієї, хто больш ерудиравани, аСћтаритетни, Займаюсь Вишейш Пасадена ці травні престижни Сацияльна статус, хто на дадзени момант привеСћ больш пераканаСћчия аргументи на карисць таго ці іншага тезіса.
Аргументация патрабуе ад виступоСћци (адрасанта, аСћтара) глибокіх ведаСћ па прадмету гаворкі, упеСћненасці Сћ сабе, інтелектуальнай ініциятиви, метанакіраванасці, канструктиСћних намераСћ плиг вирашенні вань, умінь вилучиць ядро, ці галоСћную частко ТЕМи и сканцентраваць менавіта на їй усьо палі висілкі, духоСћния намаганні, енергію. Плиг публічних дебатах надзвичай важливим служиць здольнасць або навик кантраляваць палі емоциі, засяроджвацца не так на апаненце, а на теме дискусіі, своечасова вияСћляць памилкі, лагічния супяречнасці, недакладнасці Сћ прамова свойого апанента, та якога неабходна Сћвесь годину ставіца каректна, добразичліва, тактоСћна.
Так Найбільший пашираних и пераканаСћчих відаСћ аргументациі адносяцца лагічния довади, у якіх аб'ектиСћна адлюстроСћваюцца и речаіснасць, и Наші думкі аб їй . Падобния довади фармулююцца Сћ якасці Наступний законаСћ фармальнай логікі : закон тожаства (Кожнае палаженне Сћ зададзеним віду маСћленчай дзейнасці павінна мець пеСћни и Сћстойліви змест, Які Нельга падмяняць іншим зместам); закон супяречнасці (Дзве супрацьлеглия думкі аб адним и тою жа прадмеце Сћ адзін и тієї жа годину, у адних и тих жа адносінах НЕ могуць Биць адначасова ісціннимі; дадзенае палаженне НЕ скіравана супраць диялектичних супяречнасцяСћ, што існуюць у реальнасці, а толькі супраць супяречлівих думак, палаженняСћ у разважаннях людзей); закон виключення трецяга (з двох супяречних виказванняСћ у адзін и тієї жа годину, у адних и тих жа адносінах адно з'яСћляецца ісцінним; гети закон распаСћсюджваецца толькі на супяречлівия меркаванні аб адним и тою жа прадмеце, дзе Сћ адним виказванні Нешта сцвярджаецца, у другім - адмаСћляецца и паміж ІМІ НЕ можа Биць трецяга судження); закон дастатк...
