ния палаженні - не больш як винік чалавечай фантазіі. Гістаричная трактоСћка разглядае Ісуса Христя як реальную асобі, прапаведніка Нова релігіі, Які сфарміраваСћ шераг асноСћних хрисціянскіх палаженняСћ.
Прихільнікі кожнай з гетих трактовак приводзяць аргументи на палю карисць. Ми іх НЕ Будз разглядаць, каб НЕ Сћскладняць материял. Адзначим толькі, што большасць сучасности даследчикаСћ виходзіць з таго, што Ісус Христос - гета НЕ міфалагічни вобразе, на самої справе була така гістаричная асобі, якаючи заснавала хрисціянства. Ми Сћ наших Лекція таксамо будз зиходзіць з гетих пазіций.
Хриціянства Сћзнікла Сћ канкретних Сацияльна-гістаричних умів. У І ст.н.е. Римская імперия Сћваходзіць у стан глибокага кризісу, Які паступова ахоплівае Сћсе сфери грамадскага жицця. РаспаСћсюджваюцца настроі няСћпеСћненасці Сћ будучи, надиходзячага краху спрадвечних асноСћ. Узрастаюць разбешчанаспь и цинізм у Вишейш слаях грамадства и незадаволенасць у нізах.
Стара римская релігія Сћжо НЕ адпавядае новим умів жицця, таму папулярнимі сярод римлян робяцца культи Сћсходніх багоСћ: Азіриса, Астарти, Кібели, Ізіди, Аціса, Мітри. Узмацняюцца богашукальніцкія тенденциі, причинай якіх з'яСћлялася адчуванне пакінутасці Чалавек, яго бяссілля Перад непазбежним и разбуральним Рокам. Палі філасофскае адлюстраванне гетия настроі знаходзяць у познім стаіцизме. Найбільший вядоми яго прадстаСћнік Луций Анею Сенека (4 р. да н.е. - 65 р. н.е.) вучиСћ сваіх паслядоСћнікоСћ Биць мудримі, що не імкнуцца да знешніх поспехаСћ, падпарадкоСћвацца лісі, тривала и чоловікова пераносіць жиццевия випрабаванні. Сутнаспь етикі стаіцизму перададзена Сћ Наступний виказванні Сенекі: "Чалавек нешчасліви роСћна настолькі, наколькі ен сабе гета СћяСћляе ". Вихад з духоСћнай дезариентациі стаіцизм бачиСћ у дасягненні мудрим Чалавек стану незалежнасці пекло турбот світлу.
Кризіс римскага грамадства з'явіСћся адной з істотних умоСћ паспяховага распаСћсюджвання Сћ ім хрисціянства. Яно давала людзям суцяшенне, нову мараль, а таксамо надзо на виратаванне и справядлівасць.
2. Структура Бібліі
Біблія з'яСћляецца асноСћнай криніцай па гісториі старажитних яСћреяСћ и першапачатковага хрисціянства. Поза признаецца, што большасць Падзу, якія Сћ їй апісани, сапраСћди мелі месца. Таму да яе звяртаюцца вучония-гісторикі. Апроч таго, яна - адзін з самих видатних твораСћ літаратури Старажитнага світла, Які вось ужо на працягу стагоддзяСћ з'яСћляецца аб'ектам пільнага філалагічнага аналізу.
Біблія таксамо - сама распаСћсюджаная на Зямлі кніга. Агульни тираж яе виданняСћ Складанний каля мільярда асобнікаСћ и мнагакратна пераСћзиходзіць тираж будь іншай кнігі. Біблія перакладзена амаль на семсот моСћ и диялектаСћ, у критим ліку на мову ескімосаСћ и Уолофа (Сінегал).
Така пацулярнасць Бібліі тлумачицца зусім НЕ яе якасцямі як гістаричнай криніци альбо літаратурнага твора. Інакш яна б цікавіла Перад усі...
