tify"> Адним з дерло каталіцкіх філосафаСћ, Які вивучаСћ сацияльния аспекти культурнага жицця, биСћ Шарль Пегі (1873-1914). У палею філасофіі ен виступіСћ з ідеяй гарманічнага грамадства [10, 16]. Ш. Пегі бачиСћ гармонію НЕ Сћ індустрияльним развіцці чалавецтва, а Сћ існаванні хрисціянскай абшчини. Критикуючи сучаснае яму буржуазнае грамадства, ен бачиСћ шлях да змянення сацияльнага ладу праз перабудову маральнага фундаменту свядомасці. ДухоСћния и маральния критериі билі для яго асноСћнимі Сћ разглядзе и аценци Сацияльна категорияСћ. Ш. Пегі настойваСћ на непариСћнай сувязі часовага и вічного, реальнага и звишреальнага, бо духоСћнае (вечнае и заСћжди першаснае) сілкуецца годинним, а часовае пастаянна асвячаецца духоСћним [1, 36]. Непасредную сувязь, паводле французскага філосафа, между Боскан звишреальнасцю и зямной реальнасцю ажиццяСћляе народ, Які павінен увасабляць Боскан (дух, творчасць) у зямним. Такім чинам, призначенне Чалавек - кінуць у зямное, часовае існаванне Боско Іскру, скіраваць яго Сћвишиню. Сацияльния ператваренні, як лічиСћ Ш. Пегі, могуць засноСћвацца толькі на Сћнутранай, маральнай ревалюциі, на інтелектуальним самаСћдасканаленні чалавецтва [1, 37-38]. p align="justify"> Філасофія Ш. Пегі Найбільший СћплиСћ аказала на заснавальніка французскага персаналізму Еманюеля Муньє (1905-1950). Е. Муньє Сћ асяродак сваіх теаретичних пошукаСћ паставіСћ праблему універсальнага развіцця асобі и Сћсебаковай гуманізациі світла [1, 31]. Яго філасофія - льно-Сацияльна дактрина, заснаваная на абсалютнай каштоСћнасці асобі, на примаце асобі над материяльнай неабходнасцю и калектиСћним пачаткам; причим падобни персаналізм сутнасна адрозніваецца ад індивідуалізму. Філосаф лічиць Свабоду індивідуалізму хлуслівай, бо яна дае палітичния рацію без еканамічнага забеспячення. У виніку, з яСћляецца еканамічная залежнасць, якаючи ператвараецца Сћ глибокае и поСћнае парабашченне. Валоданне маемасцю становіцца абсалютам для грамадства, а сам уласнік - рабом речи [5, 349-350; 10, 30]. Треба звярнуць уваг на два типи маральнага адчуження, якія вилучаСћ Е. Муньє: адчуженне нарцисів (сацияльнае паразітаванне) i адчуженне Геркулеса (сітуация, калі Чалавек зграї рабом прадукта Сћласнай ПРАЦІ). У грамадстве, працягвае палю мнение французскі філосаф, пераважае дух заспакаення, вузкасці подумки, індиферентнасць да бліжняга, прага да валодання грошамі, репутацияй и Г.Д. Як реакция на Сћсе гета адбиваецца скаженне сапраСћдних духоСћних каштоСћнасцяСћ, и нараджаецца пагарда да рацияналізму, якаючи перарастае Сћ фашизм - культ іррациянальнага, калектиСћнага пачатка, якому падпарадкоСћваецца и грамадскае, и асабістае жицце. Адбиваецца пераход пекло падпарадкавання розуму да падпарадкавання культу натоСћпу, Які вияСћлени Сћ правадири. Е. Муньє критикуе и марксізм, у чией філасофскай сістеме НЕ знаходзіцца месца Чалавек як асобі [10, 32].
Е. Муньє падкреслівае калективісцкі характар ​​асобі. Та...
