оСћ пад Ваду вялізарни сациялістични мацерик. І гета, інше крушенне, затміла касмічнае, таму што яно нам больш зразумелае. Тое, што здаров Сћ Чарнобиле, - упершиню на зямлі, и ми-першия людзі, якія перажилі гета. Ми з гетим живем, з намі Нешта адбиваецца: змяняецца формула криві, генни код, знікае знані ландшафт ... Альо для асенсавання патребен чалавечи вопит и інши Сћнутрани інструмент, якіх у нас яшче няма. Наш зрок, наш нюх НЕ бачиць и НЕ чує новаго ворага-ворага з будучага, радияцию, Надав Наші Слово і пачуцці НЕ пристасавани да таго, што адбилося и Сћвесь вопит пакут, Які и есць наша гістория, тут не дапамагае. Міра жаха Сћ нас адзіная-вайну. Далею свядоасць НЕ рухаецца. p align="justify"> застигає. А тое, што даецца Чарнобилем, далей Гулагу, Асвенцима и Халак ... Цяжка абараніцца пекло таго, што ми не відаємо. Чаго чалавецтва не відає. Калі-небудзь гетия гади, Наші гади, чарнобильскія, стануць міфалагічнимі. Нови пакаленні, адно за другім будуць азірацца тому, та нас: як гета здаров, што за людзі тади жилі, што яни адчувалі, як думалі пра гета, што расказвалі и запаміналі? p align="justify"> Ди проста жахліва тое, што расказвалі. Сльози каціліся градам па маіх шчоках, калі я читала гетую кнігу. Асабліва мяне расчуліСћ жахліви расказ пра вялікае Кахане, якое забіСћ Чарнобиль. Апавядае няшчасная Малад жанчина, жицце якой поСћнасцю Зламал. Яна расказвае, што яшче зусім нядаСћна була самай шчаслівай у Свеце: Ми нядаСћна ажаніліся. Яшче хадзілі па вуліци и трималі адзін аднаго за руку, Надав калі Сћ магазін ішлі ... Я гаварим яму: Я цябе Каха . Альо я яшче не відають, як яго Кахала ... Чи не СћяСћляла ... Жилі Сћ інтернаце и чакалі палю Кватера .. І тут сярод ночи вибухая ... самогу вибухая я не бачила ... Толькі полимя.Усе, биццам свяцілася .. Усе неба .. Високае полум'я. Копаць. жар страшні. А яго Сћсе няма І няма. Чатир гадзіни ... Пяць, шесць, сем ... Я даведалася, што ен у шпіталі. Пабегла, ледзь дазволілі паглядзець. Я Сћбачила яго: ацекши Сћвесь, апухши.Вачей амаль няма .. [5, с.9]
Жанчина расказвае кароткую гісторию з жахлівай канцоСћкай. Сама яна була цяжарная, їй було вельмі небяспечна Надав заходзіць да чоловіка Сћ палату, а яна яшче нічога не розуміти!, Не думала, што Сћсе настолькі сур езна и НЕ магла стримацца каб НЕ НЕ абхапіць и НЕ пацалаваць яго. А ен паціху паміраСћ: Ен стаСћ змяняцца-шкірний дзень я сустракала іншага Чалавек ... Апекі виходзілі наверх ... У роце, на мові, шчоках - спачатку з яСћляліся маленькія язвачкі, потим яни разрасліся ... Пластамі адиходзіла слізістая ... Колер тварі, колер ціла ... Сіні ... Чирвони ... Сірка-бури ... А яно Сћсе таке травні, таке любімае. Гета Нельга расказаць! Гета Нельга апісаць! Клініка вострай прамяневай хвароби-чатирнаццаць дзен ... За чатирнаццаць...
