пралікі, памилкі, глупства, зробленае па свае и чужий віне. Ен адчувае, што знаходзіцца недзе паміж небес и зямлёй: адарваўся пекло роднага сяла ЦІ вёскі и не прибіўся да якога-небудзь берага, що не змог прижицца ні ў Горадзе, ні ў пригарадзе. А таму и «Грее зябкія далоні ... Пастарели и чужи», - як сказана ў страфе. Апошні оповідь недаремна разбіти графічна на вки радкі и надрукавани лесвічкай. Тут Надав інтанацийна и зрокава аўтар хоча падкресліць трагічни лёс чалавека, Які, па сутнасці, стаў валацугам, що не здолеўши знайсці самогу сябе, свій лёс, свае месца ў гетим жицці и на гетим Свецє. Ен виклікае спачуванне, нам Шкадов гетага няўдаліцу, Які, магчима, травні чулую, спагадлівую душу. Відаць, у інших випадкі, калі б ен меў добрих сяброў, на якіх можна було б абаперціся, паслухаць іх паради, ен міг би стації НЕ тое што фігурай, но ў крайнім випадкі такім працаўніком, якіх тисяч, мільёни. Ди шчасце абишло яго боків. I вось стаіць, Грее азяблия рукі на пероні дзвінку як биццам и чалавек, а на справе перакаці-поле, ні Богу свічка ні чорту качарга.
Вось на якія думкі наводзіць верш, саткани ўсяго з дзвюх строф. Магчима, у інших читачоў ен викліча іншия асацияциі, інши роздум. Альо гета, відавочна, павінна радаваць аўтара радкоў Алеся Пісьмянкова.
шкірних Пает стварае палю карціну світлу ў відтінках, Фарб, гуках и пахах. Плиг гетим тієї ЦІ інши аўтар Надал асаблівую Рамус ЦІ Надав перавагу пеўним мастацкім елементам. На вибар відтінку ўпливаюць індивідуальния асаблівасці ўспримання, адносіни да жицця и речаіснасці, а таксамо естетичния ўстаноўкі плиг ўвасабленні вобразе ЦІ вирашенні ТЕМи. Візуальнае светабачанне акреслівае прастору, афарбоўвае яе ў адпаведния колери, вобразна Малю навакольную речаіснасць. Святло и колер надаюць адметнасць, непаўторнасць и глибіню паетичнаму подивимось на світ. Естетик и пахолаг мастацтва Р. Арнхейм у гета сувязі позначають, што «Мастацкая карціна можа Биць намалявана ЦІ зразумета дзякуючи актиўнай арганізациі колеравих и святлаценевих спалученняў» [17, с. 78] Пахі маюць безсумнівною естетичную каштоўнасць плиг вияўленні канкретних реалій, душеўнага настрою аўтара. Без іх цяжка ўявіць тонкае пранікненне чалавека ў світло природи. Адчуванне пахаў робіць паетични малюнак емациянальна ўспримальним и яркім. Усьо гета гаворицца, каб актуалізаваць мнение пра тое, што колери и пахі - надзвичай істотния ўтваральния елементи ў творчасці Алеся Пісьмянкова, якія даюць уяўленне пра духоўни світло гетага аригінальнага аўтара, яго паетику и самабитнасць як мастак слова. Пает у адним з вершаў признаўся, наколькі важнай у пеўния моманти жицця з'яўляецца сустреча сам-насам з природай: «Душа баялася сіроцтва ...», «Яна и колери, и пахі//Збірала прагнем давідна» («Адна»). Природа з яе пахамі и колерамі - еліксір для души и пригажосць, якаючи Рату.
Мастацкая спадчина А. Пісьмянкова (1957-2004) у колькасних адносінах невялікая, аднако - и гета сёння асабліва відавочна - стала прикметнай и адметнай з'явай у білоруський паезіі. Найбільший поўна яго творчасць прадстаўлена ў кнігах «Я не памру, Пакуль люблю» (2000) и «Думаць вершити ...» (2005). Гетия виданні ўсебакова раскриваюць творч індивідуальнасць А. Пісьмянкова, яго мастакоўскую палітру.
Для таго, каб перадаць свае ўражанне ЦІ настрій, А. Пісьмянкоў найчасцей звяртаецца да епітетаў колераабазначення, маляўнічих метафар. Ужо ў Рання лірици заўважаецца імкненне Паета да малявання словами з виразнай колеравай канатацияй. Ен бачиць навакольни світло у разнастайнасці праяў, шчира и непасредна захапляецца Ярка ЦІ някідкай пригажосцю роднай природи. Яго паетичнае адлюстраванне - шматколернае, інакш Кажучи, тут ёсць усьо колери вясёлкі. Між іншим, вясёлка запомнілася яму з дзіцячих гадоў, пра што ёсць сведчанне ў адним з вершаў:
... Сонца ў небі гарезіць.
I вясёлкави міст
Перакінут праз Бесядзь («Маленства») [8, с. 53].
У паезіі А. Пісьмянкова існуе гармонія колераў и фарбаў. Разам з критим у йой вилучаецца некалькі асноўних, дамінантних колераў, вибар якіх абумоўлени рамантичним складам Талент Паета, яго ўзнёсла-ліричним характар ??мислення.
У карціне світлу А. Пісьмянкова пераважае білі, світлі Калар. Гетая колеравая ариентация виразна праявілася ў Першів яго зборніку «Бели Камінь» (1983), пра што сведчиць ужо загаловак кніжкі.
Бели світло невипадкова ўспримаецца Пает як Цуд, ачишчальнае святло, сакральна па свае сутнасці з'ява. Ен гетак жа, як и Наші продкі, у сваім вияўленні скіравани да святланоснага пачатку жицця и Белага відтінку як сімвалу чисціні, святасці. У гетим Сенсит еманация (випраменьванне, видзяленне) Белага відтінку ў паезіі А. Пісьмянкова сваімі витокамі спалучана з традицийнай Народнай сімволікай и травні пазітиўную семантику. Г...
