етак, як калісьці гавариў Ф. Багушевіч пра Білорусь, што «яна ... біла, чистая», А. Пісьмянкоў бачиць у вобразе свае радзіми, якаючи прайшла праз суровия випрабаванні гісториі и годині, увасабленне няскоранага хараства, чисціні, годнасці:
Праз здради и хіжасці град,
Праз війни І сльози
Ти винесла Білої коси
I чисти пагляд.
(«Беларусі») [8, с. 167].
Праз пастаяннае вилученне Белага відтінку ў абліччи и краявідах Беларусі Пает Надал яму значнасць и сімвалічнасць. Гетая «магія краси» (У. Конан) [47, с. 173] робіць вобразе радзіми естетична привабним, висока ўзнесеним и сакральним.
У паетици А. Пісьмянкова арганічна спалучани колер и гук, и разам яни нараджаюць адметную естетику слова. Па сутнасці, ен стварае музику відтінку. У вершити «Ти адбі мені телеграму ...» паетизация Белага снігу нараджае мелодию святла:
У мяне НЕ настальгія -
Проста сум па чисціні.
Проста сум па білим полі,
Па рабінавим АГНІ,
Проста хочацца да болю,
Першароднай чисціні,
Тієї, што мроіцца начамі,
Што з души здимае Грехем ...
Проста ў вёсци Бели Камінь
Сами білі ў Свецє сніг [8, с. 214].
Викаристоўваючи Складанний епітет «білі-білі», паўтаральнасць Белага колеравага азначення, Пает дасягае вобразнай, гукапіснай виразнасці паетичнага МАЛЮНКИ.
Пает любіць зімовую пару року, паколькі яна перайначвае навакольни світло І, здаецца, само жиццё. Знікае шерае, Чорнай, будзённае, што азмрочвае ЦІ пригнятае душу. 3імовая бель лагодзіць вока, приносіць Паету адчуванне свята. Ен НЕ страціў гетага непасреднага, у чимсьці наіўна-дзіцячага ўспримання зіми як чароўнага дзіва, казкі: «Дзяк, раніца, за свята,//За бялюткі твій кілім» («Сорак зім»). Яму пачуваецца легка, свабодна, узнёсла:
Вось и приходзіць нарешце
Дзіўнае гета імгненне:
Першага снігу пришесце,
Белага снігу круженне.
Гета заўсёди ўзнёсла,
Гета, як свята, урачиста,
Гета - дарунак нябёсни
За настальгію па чистим («3іма») [8, с. 135].
Пает падкреслівае незвичайнасць Белага відтінку, зімовага світлу, Перад якім серца замірае ў здзіўленні, хочацца маўчаць у стоеній любаванні. Ен так гавориць пра ўбачанае и адчутае: «Скупа графіка зіми,//Робота, створаная Богам» («Зіма»). Бела, Світлана, чистае ва ўсприманні А. Пісьмянкова - гета свае роднай, білоруський, бясконца Дарага:
Пагодліва ї марозна
У роднай старання.
Аснежания сосни
І музика саней »(« Пагодліва ї марозна ... ») [8, с. 149].
Узвишана и захоплена Пает сузірае заснежания краявіди, адчувае навакольную реальнасць як штосьці незямное, дзівоснае, паетичнае. Сніг бачицца Паету як Бела покриваючи, якое аздабляе рідні падворак, Зямля, рідні вяскови світло: «Гляджу на матчина сляди//На Бєлай посцілци Двара» («I вёдри, поўния вади ...») [8, с. 95]; «... Глядзеў, як Зямля завіруха бінтуе ...» («Дзень нарадження») [8, с. 186]; «Чиста було пекло снігу» («У маленстве ...») [8, с. 198] и інш. Сніг и світло ва ўсприманні А. Пісьмянкова - гета роднаснае сугучча, непадзельнае хараство, адно целае. Асацияциі з білим и чистим звязана ў яго памяці з годинах дзяцінства и юнацтва.
Експресія Белага відтінку и святла дапамагае Паету виявіць свій настраёви стан - урачисти и ўзвишани. Гетак, як и М. Багдановіч, ен емациянальна пранікае ў навакольную реальнасць, епітетам и гукавимі сродкамі мови тонка Малю зімови пейзаж:
Я зноў на станциі лясной,
Марозна-звонкай, заінелай,
Стаю у Бялинкавічах білих,
Прапахлих смольнаю Сасна.
Іскрицца радасцю зіма,
Чи не спяць аснежания хати.
Про свята Світлана Калядаў!
Святлей на Свецє святий няма («Калядния строфи») [8, с. 94].
Гети малюнак - святлаколерави живапіс словами. Паету імпануе чисціня, святло Белага снігу, яго першароднае хараство и Надав цнатлівасць, што виклікае Сама трапяткое, далікатнае стаўленне да світлу як Боскага цуду, - слушно заўважае даследчик А. Бельскі [15, с. 54]. Невипадкова А. Пісьмянкова так кранулі сваі...
