юдная манера запісу Некатор споведзяў - НЕ випадковая ў А. Пісьмянкова. Ескізния накіди - гета далека НЕ ??заўсёди толькі «падрихтоўка» да твора. Няредка за «ескізам» мастак Хава и стримлівае пачуццё, якое можа расхінуцца залішне чуллівимі словамі-фарбамі.
ЦІ не Пра гета и вядзе гаворку з намі Пает у вершити «Я паклаў б на ноти, каб биў музикантам, рип наших весніц замшелих ...». Думка, виказаная тут словамі, толькі здаецца завершанай. На самій жа справе - гета признанне ў паетичних намір «прислухоўвацца» и «пераказваць» Надав «рип наших весніц». Гета и абяцанне Паета Биць Чулим да галасоў, якія расшифраваць можа толькі музика лірикі. Приклад такої паетичнай расшифроўкі, чаму «сохнемо рабіна пекло гора», - верш «Першае літа, першае літа ...», Які захапляе нас Рухам живога пачуцця и змястоўнага роздуми.
Музика лірикі ...
У вершити, присвечаним азяблай дзяўчине, Пает запрашае яе, азяблую, проста з Марозія, у свій твор з тієї умовай, што яна принясе яму «свій мяцеж, пазичани ў завеі» и зможите ў ім «далоні грець над полум'ям Харе ». Алесь Пісьмянкоў відають, што «Слово биваюць розния, ціхія, Добрия, злосния, сакавітия, посния ... Шчимлівия и тривожния, як Журава над пожняю, як у Вялюгіна позняга». Імя видатнага Паета згадаєм не так сабе, що не па ритуальнай завядзёнци. У Анатоля Вялюгіна вучиўся Алесь Пісьмянкоў дакладнасці паетичнага слова и метафаричнасці. Таму, гаворачи пра адзіноту Паета, Які любіць пабиць сам-насам, ен приходзіць да виснови: «Ен гавариў нядаўна з небес, а зараз слухає цябе». Пеўни досціп, іранічная ўсмешка присутнічаюць у маленькай міняцюри, у якой Пает гавориць пра сваю адданасць паезіі: «Вечар Зорка ў акне, ноччу Кахане ў сні, раніцай птах на бярозе пакриўдзяцца на мяне; калі перайду я на прозу ».
Усцешвае и Раду, што Алесь Пісьмянкоў викаристоўвае ў сваіх вершити некатория асаблівасці и елементи з вуснай Народнай творчасці, як, наприклад, павучанне. Альо робіць гета тактоўна и далікатна.
У шерагу вершаў Алеся Пісьмянкова можна адшукаць нейкія такія драбніци, крупінкі, што нагадваюць сабой шкельци, асколкі пекло каменняў-самацветаў, якія викаристоўваюць мастакі, ствараючи мазаічния фрескі, пано. Падобния вершити, калі браци іх асобна, що не робяць такогого моцнага ўражання, як скажімо, вершити з пеўним сюжетам, «поўнаметражнага» характар. Альо ў Цесна перапляценні и счапленні з іншимі вершамі, абразкамі, замалёўкамі и мініяцюрамі яни виглядаюць зусім па-іншаму, у іншим святле и ракурсі, и як би з'яўляюцца асобнай часткай нейкага манументальнага твора ЦІ панарами прикладнога мастацтва. Так робіць мастак-разьбяр - падбірае, падимае ў ліс сучок, галінку, шишку ЦІ нешта іншае, и даволі аднаго-другог ўзмаху сцізорикам, як з іх праразаецца постаць казулі, зайця, мядзведзя ЦІ нейкага іншага ляснога жихара. Нешта падобнае - самабитнае, арганічна звязанае з природай, нагадваюць няредка и вершити Алеся Пісьмянкова, у чим и тоіцца іх вабная Сіла. Здаецца, пеўнай ілюстрацияй да гетага паслужиць верш «замести епітафіі»:
Кажуць, биў непрадбачліви,
Таму ї слиў за няўдачніка.
Рагапгалі разумнікі
(А ў саміх вочи сумния).
Пасміхаліся ворагілічилі за хворага.
А ен биў незапасліви -
Чи не греў камінь запазухай [14, с. 132].
У дзвюх-трох строфах Пает можа НЕ тое што паказаць ЦІ ўзнавіць, а неяк шматзначна и виразна намякнуць на драму, што адбилася з чалавекам у яго жицці. Плиг гетим натяк можа Биць виказати двума-трима словамі, якія нясуць асноўную навантаження ў творити:
Ен любіў узнёсла мроіць,
калі ў світло яго нясло.
Мроіў:
вернецца
героєм
У радзіннае сяло.
... Вось стаіць ен на пероні
I разгублена ў імжи
Грее зябкія далоні ...
Пастарели
и
чужи [14, с. 169].
Ну хто запяречиць, што ў гетих дзвюх строфи НЕ расказал целая біяграфія чалавека-няўдаліци, Які зазнаў и спазнаў вельмі и вельмі многа. Тут можна фантазіраваць колькі хочаш, колькі табе треба! Недаказанасць, умінь раскатурхаць фантазію читача - Адна з каштоўних рис Талент Алеся Пісьмянкова. У апошняй страфе на задумом аўтара працуюць шкірних Радока и кожнае слова. Перад намі чалавек, Які ўдосталь пабадзяўся па Свецє ў пошуках геройства, рамантикі, а вярнуўся НЕ тое што з пустимі рукамі, но и з порожньою, як сказаў адзін рускі Пает, душею. Ен стаіць, неприкаяни и разгублени, на пероні, відно, дакараючи сябе ў многім и за многае: ...
