о трецяга такогого ашукаў и зарабіў геткім парадці дваццаць рублёў. Яшче злаўлю так са двох, и свіран мені нічога НЕ будз стоіць.
Мордко. Ни! А ЦІ гета будз па-панського - бідних майстроў асуківаць - хас ду генерт?
Сабковіч. Досі ўжо, мій дараженькі, шахраваць вашаму братові, цяперака на нас прийшоў Чародій двойчи адплаціць вам, дик што ...
Мардка. Хай гета травня ўбогая и кривавая Працюю застанецца панові на хаўтури. Будз здароў пане! [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 352-353].
А. Семяновіч адзначае, што адносіни героя да гетих людзей раскриваюць асноўни канфлікт п еси - канфлікт паміж кулацтвам и беднатой ... Тут драматургу ўдалося паказаць сапраўднае аблічча кулака-міраеда, Які бессаромна експлуатуе и рабу сваіх батракоў [Семяновіч 1985, с. 54].
Марися. Мій Божачка міленькі! Служив ж я ў паноў, та нігдзе мені такий криўди и такий вялікай Ганьба НЕ давлячи сустреці. Усе пани билі Добрия, адзін толькі найшоўся круцель. Няхай жа сльози травні падуць на яго душу. Што я цяпер буду рабіць? Спитаюць бацька, маці - многа чераз рік зарабіла? Ди травня ж у чим віна? Відала ж я, бяздольна, што натраплю на такогого круцяля? А як чиста травня душа, так сміла раскажу Бацька травню криўду, - яни ўймуцца за палю ядиначку и да пасредніка пададуць жалабу [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 355].
Жадаючи ўзмацніць свій аўтаритет у Вишейшая колах грамадства, Сабковіч хоча парадніцца з багатим, Шляхетних и пристойним чалавекам - суддзёй Сакальніцкім, ажаніўшися з яго Дачків, семнаццацігадовай Аделяй. Плиг гетим жаніха вабяць НЕ пригажосць и Маладосць, що не розум и цнатлівасць Аделі, а дзесяць тисяч пасагу, якія даюць за яе.
Я. Усікаў таксамо притримліваецца тієї думкі, што аўтара цікавіла праблєми шлюбу на Аснова Кахане і З разліку: пажили Антон Сабковіч з намір ажаніцца з дваранскай Дачків Аделяй, на якую претендуе пан Станіслаў Зацнеўскі, и Кахане маладой сялянскай пари Петрука и Марисі, бацькі якой хочуць аддаць дачку за багатага, но старога апанасами Губарєв.
Сакальніцкі и Зацнеўскі - людзі надзвичай дабрадзения, високай культури и маралі, пададзени драматургам як станоўчия героі. Пісьменнік НЕ паказвае іх праз непасредния адносіни з сялянамі ЦІ батракамі, но па критим, як яни абураюцца жульніцкімі махінациямі Сабковіча, якія гутаркі вядуць паміж сабою, приходзім да виваду, што гета справядлівия, сумленния и гуманния людзі.
Як прадстаўнікі дваранства Сакальніцкі и Зацнеўскі ідеалізуюцца драматургам и супрацьпастаўляюцца Сабковічу. Наколькі Сабковіч прагавіти, абмежавани и грубі, настолькі яни бескарислівия, високамаральния и культурния. Дунін-Марцінкевіч, мабиць, що не разумеў б або не хацеў разумець, што и Сакальніцкі и Зацнеўскі такія ж експлуататари, як и Сабковіч, толькі іх експлуатация завуаляваная, яна прикрита релігійнай, маральнай абалонкай. Такія супяречнасці ў адлюстраванні тагачаснай речаіснасці сведчаць пра сілу и слабасць реалізму Дуніна-Марцінкевіча, што асабліва виразна праявілася ў заліт [Семяновіч 1985, с. 56], - сцвярджае А. Семяновіч.
Супастаўленне памешчика Зацнеўскага буржуа Сабковічу падаецца драматургам и ў плані льно и інтимним - праз іх адносіни да Аделі. Сабковіч толькі прикривае Каха да яе свій карисліви разлік, Зацнеўскі ж Каха яе па-сапраўднаму, узвишана, рамантична. Аб гетим сведчаць інтимния размови паміж маладимі людзьмі, пададзения аўтарам ў сентиментальним плані.
Даміцеля - вельмі цікави персанаж. Яна визначаецца критичним Розума, здольна реальна глядзець на сітуацию. Гета адукаваная жанчина, якаючи магли б змагацца за свае праві, якаючи хацела и магли Биць самастойнай. У п есе нідзе НЕ Згадаю, што ў яе ёсць чоловік. Зразумела, што така жанчина НЕ магли звязаць свой лёс з недалёкім чалавекам. Яна адгаворвае свойого брата жаніцца, бо Сабковіч - іншага саслоўя, неадукавани, травні дренную репутацию и ўвогуле не пара Аделі. Са слоў жанчини винікаць принципи самогу пісьменніка и яго жиццёвия назіранні и вопит. Дваранства и сацияльни статус не маюць принциповага значення. Галоўнае - Адукация, розум и добра репутация. Нездарма сястра Сабковіча Даміцеля гавориць свайму братові:
Праўда! У цяперашніх цяжкіх годиннику шмат паненак, заплюшчиўши вочи, пашгло б за багацце, но шчасця и дабра пекло гетага няма чаго и спадзявацца: усьо жиццё ваша атруціла б сваркай и калатнёй. Панна Адель не така. Каб меў Надав багацце Крезі, и тади б яе да сябе НЕ принадзіў; яна шукае чагосьці іншага, большага за Золатая [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 341].
Зусім супрацьлегли вобразе паненкі Аделі. Яна ўвесь годину у сентиментальних и рамантичних марах, Чака свойого Кахане:
О, салодкія, залатия сни Майга Маладога ўяўлення! ...
